باورم کن! (بررسی گوشی Huawei Ascend D1)

زمانی بود که بسیاری از افراد، ملاک خرید خود در گوشی را نام برند می‌گذاشتند و به عنوان مثال می‌گفتند ما فقط نوکیا می‌خریم! یا اینکه سونی اریکسون خیلی زیباست و سامسونگ چون منشی تلفنی دارد را انتخاب می‌کنیم. اما با فراگیر شدن گوشی‌های هوشمند و تنوع بسیار در تولیدات، این سطح تفکر نیز تا حد زیادی تغییر پیدا کرد. دیگر نمی‌توان یک برند را به صورت مطلق برنده بازار دانست، بلکه این مدل‌های رنگارنگ هستند که بسته به توانایی خود می‌توانند پرچمدار موفقیت و یا شکست شوند. هواوی با اینکه قدمتی به اندازه بسیاری از سازندگان مطرح این حوزه ندارد، اما با بهره‌گیری از خلاقیت و تمرکز بر روی نمونه‌های هوشمند، ثابت کرده حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت.
بدین خاطر ما هم دست به کار شدیم و یک دعوتنامه اختصاصی برای یکی از بهترین و جدیدترین مدل‌های این کمپانی فرستادیم تا سرانجام موفق شدیم Huawei Ascend D1 را جهت بررسی به آزمایشگاه بیاوریم و به او گفتیم هر چه که می‌خواهد دل تنگت بگو! پس با آی‌تی‌رسان همراه شوید و صحبت‌های این مدل پر امکانات را از نزدیک بشنوید.

طراحی: کمر باریکم!
وقتی ضخامت یک مدل 8.9 میلی‌متر باشد، به آن چه چیزی می‌توان گفت؟ نازک؟ خوش تیپ؟ خوش دست؟ خب ما عنوان کمر باریک را به D1 اعطا می‌کنیم تا از همین اول تعریف از گوشی کرده باشیم! (مگر قرار است از آن تعریف کنیم؟!) البته با کمی دقت متوجه شباهت با گوشی گلکسی اس ۲ سامسونگ خواهید شد. به خصوص برآمدگی پشت D1 که آن را برای این امر کاندیدا می‌کند (شاید اگر هواوی هم مثل اپل بود، سامسونگ خیلی سریع شکایت می‌کرد!). یکی از موارد خوب در ساخت این مدل، Bezel یا قاب دور نمایشگر بسیار باریک آن است که سبب می‌شود تصویر به گوشه‌ها نزدیک‌تر بوده و حس خوبی را به کاربر القا کند. با یک نگاه کوتاه به سمت راست اخم کوچکی بر روی پیشانی‌ام نقش بست چرا که خبری از کلید اختصاصی شاتر نیست و تنها به دکمه یکپارچه صدا اکتفا شده است. در بالا جک استاندارد 3.5 میلی‌متری در کنار کلید پاور قرار دارد و در سمت چپ محل اتصال به کامپیوتر و همچنین شارژر دیده می‌شود که البته به عنوان یک پورت MHL نیز نقش خروجی تلویزیون را بازی خواهد کرد (خیلی یعنی mp3 هست دیگه!). در زیر نمایشگر سه کلید اصلی اندروید قرار دارند و خوشبختانه در حالت خاموش بودن دستگاه نیز قابل رویت هستند. حالا چرا گفتم خوشبختانه؟ زیرا در بسیاری از مدل‌های اندرویدی، سازندگان برای حفظ زیبایی، این کلیدها را به صورت محو طراحی می‌کنند و فقط در هنگام لمس نمایشگر و به مدت کوتاهی روشن می‌شوند و در بسیاری اوقات وقتی قصد استفاده از آن‌ها را دارید، فقط باید به حافظه خود رجوع کنید و احتمال خطا در فشار دادن کلید اشتباهی بدین خاطر وجود دارد. اما در D1 علاوه بر وجود نور پس زمینه برای این کلیدهای لمسی، طراحی آن‌ها به گونه‌ای بوده که حتی در صورت خاموش بودن نور آن‌ها، باز نیازی نیست که به ذهن خود خیلی فشار بیاورید!
با نگاه به پشت گوشی ممکن است در لحظه نخست به یاد عکس‌های آدامس برگردان بیفتید! چرا که سطح دستگاه پر از نقوش مختلف بوده و هواوی تا جایی‌که توانسته آرم و نوشته بر روی آن حک کرده است (انگار خواسته به نوعی خلوت بودن سطح رویی را بدین وسیله جبران کرده باشد!). در کنار لنز دوربین علاوه بر درج عدد لنز، قابلیت فوکوس خودکار و حتی فیلم‌برداری Full HD نیز ذکر شده (انگار برای نخستین بار در جهان است!) و در زیر لنز، آرم و نام هواوی به خوبی دیده می‌شود. برای اینکه پایین D1 نیز از نوشته بی‌نصیب نماند، آرم گوگل حک شده تا کتیبه کامل شود! محل تعبیه اسپیکر دستگاه نیز در نوع خود جالب است و درست بر روی برآمدگی پایینی قرار دارد، چیزی که شاید انتظار دیدنش را نداشته باشید. نقوش حک شده بر روی درب هم به نوعی مدرن هستند و هم شلوغ! البته بهتر است نظر دادن درباره آن را به ذهن خلاق کاربر بسپاریم، ولی در کل از نظر من قابل قبول است.

باز کردن این درب به همان اندازه که در وهله نخست سخت به نظر می‌رسد، آسان است (عجب پارادوکسی بکار بردم!)، بدین خاطر که پیدا کردن محل دقیق به منظور گیر انداختن ناخن خود (و حالا هر چیز باریک دیگر) کمی دشوار است اما وقتی محل مناسب را بیابید، می‌بینید به سادگی هر چه تمام‌تر باز می‌شود و حتی این نگرانی را ایجاد می‌کند که بیش از حد شل باشد! (که البته نیست) اولین نکته‌ای که با باز کردن درب پشتی دستگاه نظرم را جلب کرد، غیر قابل دسترس بودن باتری بود. در واقع در این بخش تنها به محل جایگذاری سیم کارت و کارت حافظه میکرو دسترسی خواهید داشت و چیز دیگری برای تماشا و وقت گذرانی نخواهید یافت (مگر آنکه بخواهید پیچ‌های D1 را جهت کنجکاوی باز کنید).
در کل طراحی این مدل به شکلی است که اگر نخواهیم آن را یک شاهکار به حساب بیاوریم، حداقل می‌توان آن را هم تراز با بهترین‌های این سری دانست، جایی که بزرگانی از گوشی‌های اندروید قرار دارند.

نمایشگر: پر از پیکسلم!
به طور حتم یک نمایشگر 4.5 اینچی با وضوح تصویر 720×1280 پیکسل، حداقل بر روی کاغذ حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. همان طور که در قبل گفتیم قاب دور نمایشگر بسیار باریک است و همین امر سبب به نمایش در آمدن بهتر تصویر خواهد شد. برای قضاوت درباره کیفیت نمایشگر، شاید بهترین کار دیدن آن در کنار نمونه‌های هم رده باشد، به همین خاطر ما از دو قهرمان دیگر با نمایشگر اچ‌دی دعوت کردیم تا در کنار Ascend عکس یادگاری بگیرند. خب، اکنون خودتان می‌توانید از روی تصاویر زیر، قضاوت کنید که در بین این سه مدل، چقدر تفاوت در کیفیت است. لازم به ذکر هم است که دو مدل دعوت شده یکی اکسپریا اس سونی (تصویر وسط) و دیگری اپتیموس LTE ال‌جی (تصویر سمت راست) هستند (امیدوارم بعدا که عکس‌های خودشون را در نت دیدند ناراحت نشوند که چرا تیپ نزده بودند!).

سخت افزار: قدرتم را ببین!
موتور محرکه Ascend D1 که از همان بدو تولد از اندروید نسخه ۴ بهره می‌گیرد، از فناوری Texas Instruments در آن استفاده شده که چیپست دو هسته‌ای TI OMAP 4460، سرعت کلاکی برابر با 1.5 گیگاهرتز برای هر هسته دارد. همچنین واحد گرافیکی PowerVR SGX540 با سرعت ۳۸۴ مگاهرتز نقش اصلی در پردازش‌های گرافیکی را بازی خواهد کرد و وجود حافظه دو کاناله پر سرعت سبب می‌شود تا از قدرت هسته‌ها به بهترین شکل استفاده گردد.
از آنجایی هم که D1 با اطمینان از قدرت خودش سخن می‌گفت، پس ما وارد مرحله دشوار آزمون‌ها می‌شویم تا ببینیم این گوشی چند مرده حلاج است!

در آزمون نخست طبق معمول از بنچمارک پی کمک گرفتیم تا ببینیم زمان محاسبه این عدد توسط گوشی چقدر است. رقم ۴۵۹ میلی‌ثانیه در محاسبه این عدد برای یک گوشی دو هسته‌ای، یک نتیجه فوق‌العاده است (اگر کلاه داشتم حتما به افتخار D1 از روی سرم بر می‌داشتم!).

در مرحله بعدی به سراغ برنامه محبوب خودم یعنی Quadrant رفتم تا کارایی Ascend را در چهار مرحله پیش روی بسنجم، تصاویر زیر مقایسه خوبی از کارایی این مدل در قیاس با سایر رقبا است.

مرحله سوم مربوط به آزمون Nena Mark2 بود تا کیفیت واحد گرافیکی توسط این برنامه نسبتا سنگین سنجیده شود. عدد به دست آمده به خوبی نشان می‌دهد که هرچقدر عملکرد پردازنده خوب است، واحد گرافیکی ضعیف عمل می‌کند، نتیجه‌ای که در آزمون قبلی نیز مشخص بود.

مرحله چهارم را با اسمارت بنچ آغاز کردم تا عملکرد هم زمان CPU و GPU را با آن بسنجم. تصویر زیر نشان دهنده نتیجه است.

برای آنکه گوشی را بیش از این خسته نکنم، به سراغ آزمون تحت وب browsermark رفتم. کسب امتیاز 95986 بهترین عددی بوده که تا به حال من در بین پردازنده‌های دو هسته‌ای به‌دست آورده بودم.

دوربین: عکس‌هایم حرفه‌ای است!
همین ابتدا باید اعتراف کنم دوربین بخشی بود که من را تحت تاثیر قرار داد؛ نه بدین خاطر که دوربین ندیده باشم! بلکه به دلیل عملکرد بسیار خوب دوربین ۸ مگاپیکسلی Ascend D1 که بایستی هواوی را به خاطر این ساخته‌اش ستود. اولین چیزی که در هنگام عکاسی جلب نظر می‌کند سرعت عالی فوکوس خودکار در شناسایی اجسام و همچنین صحت عمل آن است. این فوکوس که به صورت لمسی نیز فعال می‌شود، یکی از برترین نمونه‌هایی بوده که من تا به امروز دیده‌ام. در کادر عکاسی چهره‌ها نیز به خوبی تشخیص داده می‌شوند و حتی دوربین تصویر نقاشی شده یک دختر در قاب تصویر را نیز به عنوان یک چهره شناسایی کرد که نشان از حساسیت بالای آن دارد (به خاطر ندارم هیچ‌کدام از گوشی‌های پیش از این چنین توانایی‌ای از خود بروز داده باشند). هواوی برای آنکه دوربین در شب نیز بهترین تصاویر را بگیرد، از دو فلاش LED برای یاری استفاده کرده است. منوی دوربین یکی دیگر از مزایای آن برای تحسین بیشتر است (حیف این بخش جایزه نوبل ندارد وگرنه حتما به D1 اعطا می‌کردیم!). گویا بودن در عین سادگی، مزیت اصلی این منو است که خیلی سریع کار کردن با آن را یاد می‌گیرید.

در بخش فیلم‌برداری حداکثر کیفیت به وضوح Full HD با سرعت ۳۰ فریم بر ثانیه محدود شده است (مگر بالاتر هم لازم داریم؟!). برای بررسی، کلیپی یک دقیقه‌ای با دوربین گرفتم و نخستین چیزی که پس از پایان فیلم‌برداری سبب تعجبم شد، حجم بالاتر از ۱۴۰ مگابایتی بود که حتی از گلکسی اس ۳ نیز بیشتر است. البته درباره کیفیت، وجود کمی نویز در تصویر را می‌توان تنها ایراد وارده دانست اما همچنان فوکوس عالی عمل می‌کند و کیفیت ضبط صدا نیز در حد بسیار خوبی قرار دارد (در نمونه آهنگی که برای تست صدا ضبط کردم، باس خروجی صدای گوشی از آهنگ اصلی بیشتر بود!).

سایر امکانات: بر خود می‌بالم
با اینکه Ascend D1 از همان ابتدا مجهز به اندروید نسخه 4.0 است، اما از پوسته اختصاصی هواوی نیز بهره گرفته شده تا گرافیک به نمایش داده شده با توجه به سلیقه خوب این سازنده بهتر نیز شود. قابلیت نشان دادن سه‌بعدی منو، قفل چهار گانه، آیکون‌های اختصاصی و… از نمونه تغییرات این پوسته است که اگر بررسی گوشی هواوی Honor ما را خوانده باشید با آن کمی آشنا هستید.
این مدل علاوه بر توانایی در پشتیبانی از کارت حافظه میکرو تا ۳۲ گیگابایت، ۸ گیگابایت حافظه داخلی نیز داد که البته 5.8 گیگابایت آن برای کاربر قابل دسترسی است.
باتری 1670 میلی‌آمپری را با آنکه به صورت دقیق مورد آزمایش قرار ندادیم، اما در حالت عادی استفاده از دستگاه ثابت کرد می‌توان به توانایی آن اعتماد نمود و لازم نیست دائما نگران از دست دادن شارژ گوشی خود باشید. البته در D1 خبری از فناوری NFC نیست که شاید برای چنین مدلی جای آن خالی به نظر برسد.

و پایان…
نمی‌دانم در انتهای این بررسی چه حسی دارید، اما اگر چون ما از کارایی خوب این سازنده نه چندان مطرح (حداقل در کشور ما) در ساخت گوشی تعجب کردید، بایستی بگوییم چندان به بیراهه نرفته‌اید. Ascend D1 یک گوشی هوشمند با کارایی خوب و ظاهری دوست داشتنی است که اگر چند ایراد کوچک خودش را نیز برطرف می‌ساخت، هم اینک بر یکی از قله‌های افتخار ایستاده بود. البته هم اینک نیز می‌توان D1 را بر روی بلندا تصور کرد اما ارتفاع این بلندی به اندازه‌ای نیست که سایه دیگران بر رویش سنگینی نکند. هواوی با ساخت این گوشی به خوبی ثابت کرده که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و بایستی از این به بعد این سازنده چینی را در معادلات بزرگ گوشی‌های هوشمند نیز به بازی گرفت. پس اگر در فکر داشتن یک مدل با توانایی‌های خوب و قیمت معقول هستید، Ascend D1 را یکی از آپشن‌های انتخاب خود قرار دهید.

لبخند

 پردازنده فوق‌العاده
 دوربین با عملکرد عالی
 پوسته زیبا و اندروید نسخه 4.0

اخم

 ضعیف بودن واحد گرافیکی
 عدم وجود NFC

[box type=”info”]
ابعاد: 129×64×8.9 میلی‌متر
وزن: 120 گرم
نمایشگر: 4.5 اینچ لمسی با وضوح تصویر 720×1280 پیکسل
سیستم عامل: اندروید نسخه 4.0
پردازنده: Dual-core 1.5 GHz TI OMAP 4460
دوربین: ۸ مگاپیکسل با دو فلاش LED، فیلم‌برداریFull HD با سرعت 30 فریم بر ثانیه
شبکه بی‌سیم: Wi-Fi 802.11 b/g/n
باتری: 1670 میلی‌آمپر [/box]

راستی، اگر فناوری اطلاعات در زندگی‌تون اهمیت زیادی داره، پیشنهاد می‌کنم تولبار آی‌تی را حتما نصب کنید: [نصب تولبار]