در آغاز ممکن است همه چیز زیبا به نظر برسد: شفق‌های قطبی که در سر تا سر دنیا دیده می‌شوند؛ خورشیدی درخشان‌تر! اما پس از مدت کوتاهی، با از بین رفتن راه‌های ارتباطی، قطع شدن انرژی و به خصوص برق و از بین رفتن لایه اوزون، این زیبایی چهره‌ای وحشتناک به خود می‌گیرد.
همیشه انفجارهایی در سطح خورشید رخ می‌دهند که باعث ایجاد شعله‌هایی می‌شوند. وجود این جرقه‌ها و یا شفق‌های قطبی متاثر از آن‌ها امری طبیعی به حساب می‌آید. اما اگر به ستاره‌هایی غیر از خورشید بنگریم، علاوه بر انفجارهای معمولی، شاهد ایجاد اَبَر جرقه‌ها خواهیم بود! ابر جرقه‌ها انفجارهای عظیم‌تری هستند، گاهی تا حدود ۱۰ هزار برابر بیشتر از آن‌چه در خورشید منظومه خودمان رخ می‌دهد.
اما اگر ما شاهد چنین اتفاقی در فاصله نزدیک‌تر به زمین و بدون چشم مسلح باشیم چه؟
وجود ابر انفجارها در خورشید غیر ممکن نیست. مطالعات پیشین، اتفاق افتادن این نظریه را ممکن دانسته و مطالعات جدیدی که توسط فیزیک‌دانان دانمارکی انجام و در Nature Communictions چاپ شده هم دوباره این موضوع را مطرح کرده است. تحقیقات این فیزیک‌دانان به این پرسش پاسخ می‌دهند که آیا چنین اتفاقی در سطح خورشید هم رخ خواهد داد یا نه؟
پاسخ این سوال به این شرح است: احتمالا نه. تقریبا تمام ابر شعله‌هایی که مورد مطالعه قرار گرفتند مربوط به ستاره‌هایی با قطب‌های مغناطیسی قوی‌تر از خورشید هستند، که بخش کوچک اما قابل توجهی (حدود ۱۰ درصد) بیشتر از اندازه قطب مغناطیسی خورشید دارند! به این معنی که حداقل از لحاظ تئوری قدرت کافی برای ایجاد یک ابر شعله را دارند.
اما اگر یک درصد هم این اتفاق برای خورشید رخ داد، زندگی ما چگونه خواهد شد؟
این اتفاق به احتمال بسیار زیاد منجر به قطعی انرژی در سراسر زمین می‌شود. رادارها و سیستم‌های رادیویی غیر قابل استفاده خواهند بود.
کریستوفر کاروف از دانشگاه Aarhaus توضیح بیشتری درباره پیامد‌های ایجاد یک جرقه خورشیدی عظیم می‌دهد. او نمایی از آن‌چه در زمین اتفاق خواهد افتاد را ترسیم می‌کند، مانند شفق‌های قطبی که سرتاسر کره خاکی ظاهر خواهند شد، از بین رفتن فناوری‌های موجود و در نهایت بازگشت به حالت عادی.
در حین رخ دادن یک ابر شعله، خورشید مشتعل شده و برای مدت یک ساعت و نیم نور، مقداری درخشان‌تر باقی می‌ماند. این ابر شعله مقدار زیادی پرتوهای فرا بنفش و X را با خود همراه دارد، ولی خوشبختانه لایه اوزون از ما در برابر میزان زیادی از این پرتوها محافظت خواهد کرد.
پس از گذشت یک روز یا بیشتر، پلاسمای حاصل از این شعله عظیم به زمین می‌رسد و پیش از همه ماهواره‌هایی که در اطراف زمین هستند را نابود می‌کند، در نتیجه GPS و سیستم‌های ارتباطی قطع می‌شوند. سپس ذرات پلاسما شتاب گرفته و به سمت قطب‌های مغناطیسی زمین سرازیر می‌شوند که باعث ایجاد شفق‌های قطبی در سرتاسر زمین خواهد شد، مانند آن‌چه در سال ۱۸۵۹ و پس از طوفان خورشیدی (که قدرتی کمتر از ابر شعله داشت) اتفاق افتاد. همچنین پلاسما به قدری بر قطب مغناطیسی زمین تاثیر می‌گذارد که این قسمت‌ها شروع به القای الکتریسیته جاری در زیرساخت‌های الکتریکی ما می‌کنند و این کار موجب قطع سراسری برق می‌شود. مانند اتفاقی که در حین طوفان خورشیدی سال ۱۹۸۹ در کبک رخ داد. به علاوه اتمسفر زمین هم تحت تاثیر قرار می‌گیرد و در نهایت رادارها و سیستم‌های رادیویی از کار می‌افتند، مشابه حادثه‌ای که سال گذشته در فرودگاه آرلاندا در استکهلم اتفاق افتاد.
اما از همه بدتر بلایی است که بر سر لایه اوزون خواهد آمد. برخی شبیه‌سازها پیش بینی کرده‌اند که طوفان خورشیدی سال ۱۸۵۹ (رویداد کارینگتون) باعث کاهش ۵ درصدی لابه اوزون شده است. اگر چه نقدهایی بر این شبیه سازی‌ها وارد است، اما هنوز این نظریه که ابر شعله خورشیدی باعث کاهش میزان عظیم‌تری از لایه اوزون (۵، ۱۰ و یا حتی ۵۰ درصد) شود، با قدرت پابرجاست. لایه اوزون در حال حاضر ما را در مقابل ۹۹ درصد از پرتوهای فرابنفش محافظت می‌کند، بنابراین با نابودی و تخریب این لایه، جمعیت زیادی به سرطان پوست مبتلا می‌شوند. هنوز مشخص نیست که افزایش میزان فرابنفش با حیوانات و گیاهان چه خواهد کرد. پس از آن، لایه اوزون برای ترمیم و بازگشت به حالتی که امروز دارد، بیش از ۵ سال زمان نیاز خواهد داشت.
رخ دادن یک ابر شعله خورشیدی و عواقب خطرناک آن، اتفاق ناخوشایندی برای سیاره ماست. تنها کاری که می‌توانیم بکنیم تولید عوامل محافظت کننده در برابر آفتاب یا همان SPF در مقیاس ۱۰ هزار است، اما باز هم فکر کردن به بازساری آسیب‌های به وجود آمده توسط ابر شعله خورشیدی ناراحت کننده است. نظر شما درباره این پدیده و پیامد‌های آن چیست؟
