در اواخر قرن ۱۸ میلادی، آلومینیوم به عنوان گران قیمت‌ترین فلز دنیا شناخته می‌شد و در کنار آن بسیار هم کمیاب بود. اما امروزه این فلز، کاربرد بسیار زیادی در صنعت دارد و به صورت فراگیر، همه جای دنیا وجود داشته و به عنوان یکی از مواد اولیه و ضروری در کارخانه‌ها و واحدهای تولیدی به شمار می‌رود.
در اواخر قرن بیستم میلادی بود که استفاده از آلومینوم، به اوج خود رسید و بسیاری از کارخانه‌ها، توانستند با تغییراتی که در این فلز به وجود می‌آورند، آلیاژهایی با استحکام بالا و البته سبک را تولید کرده و از آن جهت ساخت محصولات مختلف استفاده نمایند.
فلز آلومینیوم، در قرن ۱۹ میلادی، به علت کمیاب بودن، ارزش بالایی داشت و فلز بسیار گران قیمتی محسوب می‌شد تا این که دو مرد با نام‌های “مارتین هال” (Martin Hall) و “پائول هرولت” (Paul Héroult) توانستند روشی را کشف نمایند تا با تغییراتی که بر روی این فلز انجام می‌گیرد، آلومینیوم به یکی از ارزان‌ترین فلزات موجود در بازار بدل شود.
۲۰ سال بعد، یک دانشمند آلمانی به نام “آلفرد ویلم” (Alfred Wilm) توانست شیوه‌ای را پیدا کند که با استفاده از آن، بتوان آلومینیوم را به یک فلز مستحکم‌تر تبدیل کرده و صنعت ساخت و تولید قطعات فلزی (به ویژه آلومینیومی را) دگرگون سازد. این روش که Precipitation hardening نام دارد، علاوه بر آلومینیوم، برای فلزهایی مانند نیکل و تیتانیوم نیز استفاده می‌گردد. با بهره‌گیری از این روش، آلیاژی با نام دورالومینیوم به وجود می‌آید که امروزه، کاربرد گسترده‌ای در صنعت ساختمان سازی دارد. این آلیاژ، علاوه بر استحکام بالا و سبک بودن، مقاومت خوبی در مقابله با تغییر دمای ناگهانی از خود به نمایش می‌گذارد.
علاوه بر این، دورالومینیوم به صورت چشمگیری، صنعت هواپیما سازی را مورد تاثیر قرار داد به طوری که اگر این آلیاژ کشف نمی‌شد، هیچ‌گاه نمی‌توانستیم شاهد فعالیت گسترده این صنعت در طول قرن‌های ۲۰ و ۲۱ باشیم.
