وجود سیاره‌هایی که به دور دو ستاره می‌گردند، کمی علمی تخیلی به نظر می‌رسد. با این حال، این سیارات یافته‌ای نادر از آغاز نجوم فرا سیاره‌ای در دهه ۹۰ هستند. در حال حاضر، یک غول گازی به بزرگی مشتری مشاهده شده است. این سیاره به دور دو ستاره می‌گردد که آن را تبدیل به بزرگترین سیاره یافت شده تاکنون در مداری کرده است که اصطلاحا مدار دودویی (Circumbinary Orbit) نام دارد. این یافته‌ها در مقاله گزارش شده که در مجله اخترفیزیک برای انتشار پذیرفته شده است و بصورت آنلاین در آرشیو موجود است.
طبق گفته‌های Jerome Orosz، یکی از مولفان این پژوهش و ستاره‌شناس دانشگاه ایالتی سن دیگو: “زمان زیاد سپری شده برای تایید وجود این سیاره کمی عجیب است، به این دلیل که یافتن سیارات بزرگ، آسان‌تر از یافتن سیارات کوچک بوده و همچنین دوره مداری سیاره یافت شده، طولانی است.”
این سیاره که کپلر ۱۶۴۷ b نامیده شده است، در واقع طولانی‌ترین دوره مداری (بر حسب سال) را تاکنون در میان سیارات دودویی کشف شده دارد. دلیل چنین تفاوتی این است که این سیاره در ۱۱۰۷ روز، به دور یک جفت ستاره به اندازه خورشید می‌گردد. این دو ستاره، دو به دو دچار کسوف می‌شوند که هر ۱۱ روز به دور هم می‌گردند.
این کشف، به لطف تلسکوپ فضایی کپلر امکان‌پذیر شد که به دنبال سوسو زدن‌های متناوب در نور ستارگان می‌گردد. هرچه دوره تناوب طولانی‌تر باشد، زمان بیشتری برای تایید وجود سیاره صرف می‌شود.
ویلیام ولش، یکی دیگر از مولفان مقاله و ستاره شناس دانشگاه ایالتی سن دیگو، در بیانیه‌ای گفت:
یافتن سیارات دودویی، بسیار مشکل‌تر از یافتن سیارات حول ستاره‌های منفرد است.
کپلر ۱۶۴۷ b، حدود ۳۷۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و با سن ۴/۴ میلیارد سال، کمی از زمین جوان‌تر است. سیاره یافت شده در منطقه قابل سکونت منظومه قرار دارد. در حالی که بعید به نظر می‌رسد دارای حیات باشد، ممکن است دارای قمر نیز باشد.
ویلیام ولش افزود:
به غیر از امکان وجود حیات، کپلر ۱۶۴۷ b از آن جهت اهمیت دارد که دست‌یافت مهمی در جهت کشف تعداد زیادی سیاره دودویی بزرگ است!
برای گردش به دور دو ستاره، سیارات باید پس از شکل گیری، به داخل مهاجرت کنند (تقابل سیاره با دیسک گازی، مانند مشتری). کشف کپلر ۱۶۴۷ b شواهد بیشتری را در مورد این موضوع نشان می‌دهد. مهاجرت سیارات، می‌تواند یک ویژگی عمومی هر منظومه ستاره‌ای جوان باشد. بنابراین، مطالعه بر روی جزئیات سیارات دودویی، ما را قادر به درک چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی می‌سازد.
