در این روزها به‌نظر می‌رسد که هنوز هم موبایل‌های نوستالژیک وجود دارند. نوکیا 3310 نوآوری اخیر HMD Global یکی از همین نمونه‌هاست. همچنین بلک‌بری KEYone نیز با کیبورد فیزیکی وجود دارد. اما بعضی از آن‌ها خرج زیادی روی دست‌تان می‌گذارند. این گوشی‌ها برای آن دسته از کسانی که هنوز ترجیح می‌دهند از فناوری منسوخ شده و قدیمی استفاده کنند، تولید می‌گردد. اگر می‌خواهید پاسخ پرسش که در تیتر مطلب گفتیم، بفهمید، پس با ما همراه باشید.
برخی از ما وجود تایمرها در موبایل‌های‌مان را آخر تکنولوژی می‌نامیدیم. دکمه‌های میانبر و صفحه‌کلیدهای فیزیکی به‌صورت عجیب‌و‌غریبی نوستالژیک طراحی شده‌اند و ایده‌هایی همانند متن T9 را همگی به فراموشی سپرده‌اند. Trackpads، طراحی clamshell و غیره، همگی استفاده کم‌تری از باتری داشتند و ممکن بود که یک هفته هم دوام بیاورند. اما ویژگی‌های نو کار کاربر را آسان می‌کنند. پنل‌های لمسی، صفحه‌نمایش‌های اعجاب‌آور برای نگاه کردن ویدیو و همین‌طور سرعت پردازش بیش‌تر، همگی جز همین قابلیت‌های جدید هستند.
در 10 سال آینده چه اتفاقی برای اسمارت‌فون‌های نوستالژیک می‌افتد. آن زمان هم موبایل‌هایی مانند نوکیا 3310 نسخه جدید وجود خواهند داشت که از یک دهه پیش باشند؟
در سال 2017 روندی وجود دارد که با بهره‌گیری از آن می‌توانیم درباره آینده حدس‌های بزنیم. حاشیه‌های اطراف صفحه‌نمایش و دکمه‌های خازنی یکی از مهم‌ترین قطعاتی هستند که سازندگان در موبایل‌های پرچمدار خود استفاده می‌کنند. سامسونگ گلکسی S8 یکی از نمونه‌هایی است که بدون حاشیه نمایشگر روانه بازارها شده و این طراحی در سری‌های بعدی نیز استفاده می‌شود. ال‌جی G6 و شیائومی Mi Mix هم تمایل زیادی به حذف‌کردن حاشیه‌های اطراف نمایشگر دارند. با بهره‌گیری از این زبان طراحی می‌توانیم اسمارت‌فون‌هایی داشته باشیم که صفحه نمایش بزرگی دارند و درعین حال کوچک نیز هستند. این احتمال وجود دارد که صاحبان گوشی‌های آینده به‌طرف حاشیه‌های اطراف پنل و دکمه‌های فیزیکی بازگردند. به دلیل این‌که در با کاهش حاشیه، صفحه‌نمایش، آنتن و تکنولوژی اسکنر انگشت محدود شده‌اند. این موضوع بسیار شبیه کار ما در این زمان است که به صفحه‌کلیدهای فیزیکی بازگشته‌ایم.
در حقیقت با نگاهی به شکل و شمایل عجیب موبایلی مانند اسنشیال درمی‌یابیم که 10 سال طول می‌کشد تا گوشی‌های این زمان از بین بروند و دیگر برای‌مان آشنا نباشند.
غیرمنطقی نخواهد بود که فرض کنیم رزولوشن‌های اچ‌دی و فول اچ‌دی تا سال 2027 از بین خواهند رفت. چراکه اسمارت‌فون‌های حاضر نیز به سمت کیفیت‌های بالا قدم برمی‌دارند تا با فناوری واقعیت‌مجازی همگام شوند. همیشه سرگرم‌کننده بوده که رقابت تمام‌ناشدنی بر سر مشخصات در استاندارهای مدرن بسیار احمقانه به‌نظر برسد. من شگفت‌زده نخواهم شد که نسل‌های آینده بگویند «فول اچ‌دی؟ حتی با آن نمی‌شود محتوای واقعیت مجازی نگاه کرد. تنها فایده‌اش این است که سرعت دستگاه بالا می‌رود.» فناوری‌های برتر که از وضوح بالایی (مانند 4K) برخوردارند، تقریبا کم‌کم به همه اسمارت‌فون‌ها سرایت می‌کنند.
احتمالا حذف‌شدن جک 3.5 میلی‌متری صدا و نبود باتری‌های جداشونده، از بزرگ‌ترین تغییرات اخیر هستند. با این حال هنوز هم امید است که چنین چیزهایی را در سال‌های آینده نبینیم. فناوری شارژ سریع و بی‌سیم یکی از راه‌حل‌ها برای رفع مشکل طول عمر باتری هستند. پردازنده‌های کم‌مصرف هم به حل این معضل کمک شایانی می‌کنند. هرچند صداهایی که از طریق بی‌سیم به گوشی ما منتقل می‌شوند، باکیفیت باشند، شاید ما بیش از حد بر USB Type-c مانور دهیم.
سیم‌ها با تمامی مشکلاتی که دارند، شاید در آینده موردتوجه قرار گیرند. شرکت‌های حال حاضر دنیا آن‌قدر در ارتباطات بی‌سیم کار می‌کنند که ممکن است در آینده نیازی نباشد که اسمارت‌فون‌مان به سیمی متصل باشد. یقین داشته باشید که این به نیاز کاربران برمی‌گردد و همین الان هم می‌توانید به قدرت وایرلس پی ببرید. پروژه‌های شکست خورده‌ای در این زمینه مانند Galaxy Beam, زوم اپتیکال Panasonic Lumix CM1 و LG G Flex انعطاف‌پذیر وجود دارند. البته این‌ها موارد کوچکی هستند که هرکسی به یاد نمی‌آورد. اما قطعا ایده‌هایی هستند که ممکن است در آینده احیا شوند.
اسمارت‌فون‌های ماژولار هم در تاریخچه دنیای موبایل حضور دارند. LG G5 و Moto Z از این نمونه‌ها هستند که هیچ‌موقع به آن انتظاری که سازندگان از آن‌ها داشتند، نرسیده‌اند. ولی لنوو و اسنشیال هم ماژولار و دارای برخی از لوازم جانبی کاربردی هستند. پس شاید این ایده شکست نخورده باشد.
صحبت درمورد سخت‌افزار کافیست و بهتر است سری به نرم‌افزار هم بزنیم
هنوز هم سیستم‌عامل‌های قدیمی مانند سیمبین و پالم حضور دارند. از لحاظ فنی هیچ تضمینی وجود ندارد که اندروید و iOS در دهه بعد عوض شوند، به ویژه اگر ما یک سیستم‌عامل یکپارچه برای کامپیوتر در اختیار داشته باشیم. اگر iOS هم باقی بماند، بسیار متفاوت خواهد شد.
یکی دیگر از روندها در سال‌های اخیر، دستیارهای دیجیتالی هستند. اما این دستیارهای صوتی و جستجوی متنی‌شان بیش‌تر مانند فناوری‌های قرون وسطی به‌نظر می‌رسند. دستیار گوگل، بیکسبی و الکسا بسیار تعاملی‌تر و باهوش‌تر از ورژن‌های قبلی خود یعنی S Voice و Google Now هستند و تنها برای تکامل به حیات خود ادامه می‌دهند. به وسیله سرعتی که دستیار دیجیتالی الکسا به گوشی می‌دهد، می‌توان نتیجه گرفت که هر وسیله هوشمندی که در آینده از این کنترل صدا پشتیبانی نکند، ممکن است که در آینده (به سبب نوستالژیک بودنش) مورد احترام قرار گیرد.
نوبت به رابط کاربری می‌رسد. شاید تنها چیزی باشد که مردم در 10 سال آینده به‌وضوح یادشان می‌آید، لانچر Holo با طراحی متریال توسعه داده شده است و در آینده به احتمال زیاد، این طراحی جایگزین خواهد شد. رنگ‌های روشن، گوشه‌های گرد شده و ظاهر کم‌تر کودکانه به احتمال زیاد در آینده به عنوان ظاهر خوب یا بد یاد می‌شوند.
ضمنا App Drawer نیز در بین موارد قدیمی وجود دارد و قبل از این‌که مردم بخواهند، چند اسمارت‌فون آن را حذف نموده‌اند. با این‌حال٬ حتی برخی از موضوعات پرسش‌برانگیز تم‌های OEM برای خیلی‌ها لذت‌بخش بوده است. نسخه‌های اولیه Touchwiz مطمئنا هنوز در خاطرات افراد زیادی وجود دارد. چراکه اولین رابط کاربری بود که با موبایل‌های هوشمند هم‌خوانی داشت. در آخر، این ویژگی‌های به‌یادماندنی و محبوب هستند که با قابلیت‌های جدیدتر و ناشناخته جایگزین می‌گردد.
چه‌کسی می‌داند؟ اسمارت‌فون‌ها شاید بتوانند تا سال 2027 راه بروند! مردم آن زمان هم کل این مفهوم زندگی حال حاضر ما را با به یادآوردن دستیارهای دیجیتالی در دل موبایل‌ها و کامپیوترهای قابل حمل زنده خواهند کرد. همان‌طور که می‌دانید، 10 سال زمان زیادی برای پیشرفت تکنولوژی بوده و درنتیجه حدس‌زدن درباره آن سخت به‌نظر می‌رسد.
