آزمایشگاه‌های هوافضای دانشگاه MIT، در حال کار بر روی توسعه یک راکت بدون سرنشین هستند که می‌تواند با سرعتی تا 0.8 ماخ یا تقریبا 614 مایل در ساعت، پرواز کند. این شی پرنده که حشره شب‌تاب لقب گرفته، اساسا موشکی کوچک است و شکلی مشابه با کشتی هوایی زپلین (zeppelin) دارد. این موشک با هدف پرتاب از یک جت جنگنده و جمع‌آوری داده‌ها یا منحرف نمودن توجه سیستم‌های تسلیحاتی دشمن طراحی شده است.
موشک مذکور به منظور پاسخ‌گویی به چالش‌های مطرح شده از سوی نیروی هوایی ایالات‌متحده طراحی شده است. پهپادی که بیشتر از 2.5 اینچ پهنا و 17 اینچ طول نداشته باشد تا بتواند از یک جت جنگنده در هوا پرتاب شود و برای مدت زمان 2 تا 5 دقیقه با سرعت 0.8 ماخ پرواز کند. پس از موفقیت اخیر دانشگاه MIT در زمینه ساخت هواپیمای بدون سرنشین Peredix که آن هم از یک جنگنده پرتاب می‌شد، این تیم اکنون با اعتماد به نفس، خود را برای مواجهه با چالش جدیدی آماده کرده است.
جان هانسمن، پروفسور علوم هوانوردی و کیهان‌شناسی دانشگاه MIT، به وب‌سایت Aviation Week گفته است که:
هیچ وسیله نقلیه‌ای در این ابعاد و با این سرعت وجود نداشت که بتواند هم‌ردیف با یک هواپیما قرار بگیرد. تولید بسیار سریع برق برای یک توربین، کار بسیار پیش پاافتاده‌ای است؛ در حالی‌که موتورهای جت-پالس، منجر به بروز مشکلات حرارتی می‌شوند.
یک موشک سوخت جامد، با چالش‌های منحصربه‌فردی دست به گریبان است و تیم، مجبور بود که نرخ احتراق سوخت را کاهش دهد تا بتواند پاسخگوی شرایط مورد نیاز موشک برای پرواز 2 تا 5 دقیقه‌ای و با سرعت 0.8 ماخ باشد. موشک‌های معمولی با ابعاد مشابه، سوخت خود را تنها در عرض چند ثانیه مصرف می‌کنند و کاهش نرخ احتراق سوخت، می‌تواند منجر به افت فشار تا حدی شود که دیگر فرآیند احتراق به هیچ عنوان امکان‌پذیر نباشد.
راه‌حل این مشکل از طریق ترکیب آمونیوم پرکلرات با یک مهارکننده اکسامید، کشف شد. تونی تائو، دانشجوی دکترای دانشگاه MIT، به نشریه فناوری این دانشگاه گفته است که:
ما از نرخ احتراق کاهشی که از طریق تجزیه شیمیایی، شعله آتش را خنک کرده و ساختار شعله را تغییر می‌دهد، استفاده می‌کنیم که در واقع، موجب مصرف آهسته‌تر سوخت می‌شود.
عامل احتراق آهسته، به موشک 2 تا 3 پوندی قدرت می‌دهد که تا زمان 3 دقیقه پرواز نماید. موضوعی که به خوبی با نیازمندی‌های نیروی هوایی مطابقت دارد.
موتور موشک، گازهای ناشی از احتراق سوخت را با اگزوزهایی که از میان یک نازل گرافیتی/سرامیکی عبور می‌کنند، از انتهای بخش جلویی موشک و نه از داخل خود، به محیط خارج هدایت می‌کند. نیمه فوقانی موشک شامل قسمت بار، تجهیزات ناوبری خودکار و سیستم کنترل پرواز است؛ در حالی‌که، بخش تحتانی آن مجهز به یک بال غیر معمول و یک دم قابل کنترل برای هدایت موشک است.
با توجه به ساخت موشک با تیتانیوم و از طریق فرآیند تولید افزایشی، موشک مذکور یکی از اولین نمونه‌های پرینت گرفته شده به شکل 3 بعدی است. مشکلات ناشی از احتراق، در کمین تجهیزات الکترونیکی قرار داشت؛ زیرا درجه حرارت می‌تواند کنترل هواپیماهای بدون سرنشین را تحت تاثیر قرار دهد. پس از بررسی تغییرات طراحی، تیم دانشگاه MIT تصمیم گرفت که در عوض، یک لایه عایق را میان موتور و تجهیزات الکترونیکی قرار دهد.
این موشک هنوز یک سال یا حتی بیشتر تا زمان آماده‌سازی برای پرواز آزمایشی فاصله دارد. از طریق تست‌های احتراق جزئی، کارهایی بر روی موتور انجام می‌شود و از شارژ احتراقی به منظور افزایش دمای محفظه و فشار، جهت راه‌اندازی موتور استفاده می‌شود. این شی پرنده که نیمی از آن یک هواپیمای بدون سرنشین و نیمی دیگر، موشک است، می‌تواند شروعی بر ساخت شکل جدیدی از پهپادهای نظامی با قابلیت پرواز بسیار سریع باشد.
ماشالله اینا کجان ما کجا
دانشگاه هوافضا عجب چیزی ساخته دمش گرم
واوو چه باحاله بدون سرنشین