جنگنده اف-18 سوپر هورنت با تجهیز به مخازن سوخت جدید تا فواصل دورتری به شکار خواهد رفت

ناوگان جنگنده‌های بوئینگ اف/ای-۱۸ئی/اف سوپر هورنت (F/A-18E/F Super Hornet) آمریکا، به عنوان ستون فقرات یگان هوایی نیروی دریایی ارتش آمریکا، به مخازن سوخت جدید مجهز خواهند شد. در تصویر زیر می‌توانید یک طرح هنری از جنگنده اف-18 سوپر هورنت خوش‌تیپ را ملاحظه کنید.

با تجهیز شدن به این مخزن سوخت جدید، هواپیما قادر خواهد بود تا فواصل بسیار دورتری را پرواز کند و حملات جنگی خود را انجام دهد. این اقدام بیشتر در راستای مقابله و کم‌اثر‌تر کردن موشک‌های دوربرد چینی، اجرا خواهد شد که می‌توانند ناو‌های هواپیمابر آمریکا در اطراف خط ساحلی چین را هدف قرار دهند.

با این تغییر قبل از هرگونه تهدیدی بر علیه ناو‌های هواپیمابر آمریکایی، اف-18‌ها می‌توانند عامل تهدید را نابود کنند (به نظر این اقدام بیشتر در آب‌های وسیع اقیانوسی کاربرد دارد و به عنوان مثال در خلیج فارس به دلیل عرض کم این ناحیه، چنان به کار ناو‌های هواپیمابر آمریکایی نخواهد خورد).

در روز 14 فوریه 2018، ارتش آمریکا با انعقاد قراردادی به ارزش 219 میلیون دلار با شرکت مادر سازنده بوئینگ، وظیفه طراحی، تولید، تست و سازگاری این مخازن با اف-18 را بر عهده آنها گذاشت. مراحل انجام این عملیات تجهیز و ارتقا در ال سگوندو، کالیفرنیا، سنت لوئیس و فیلادلفیا انجام خواهد شد و انتظار می‌رود تا سال 2022 به پایان برسد.

در طی نیم قرن اخیر جنگنده‌ها و هواپیما‌های هجومی، از مخازن سوختی بمب‌شکل که به مخازن قطره‌ای مشهورند، استفاده می‌کردند. این مخزن به بال و بدنه پیستونی متصل می‌شود و به عنوان تامین کننده سوخت اضافی برای هواپیما انجام وظیفه می‌کنند و امکان پرواز به فواصل دورتر را فراهم می‌آوردند. با اینکه این مخازن باعث کاهش تحرک و آیرودینامیک هواپیما می‌شود اما در مواقع اضطراری، خلبان قادر بود تا مانند یک بمب، مخزن سوخت را از بدنه هواپیما جدا کرده و رها سازد.

با این حال دیگر مشکلی که در دهه‌های اخیر بیشتر اهمیت یافت، مربوط به شناسایی توسط رادار‌های دشمن بود. مخزن سوخت زیر هواپیما باعث افزایش سطح مقطع راداری و افزایش احتمال لو رفتن جنگنده توسط رادار است، به طوری که اگر یک خلبان قصد داشت از قابلیت مخفی‌کاری استفاده کند، مجبور بود ابتدا اقدام به رهاسازی مخزن سوخت نماید و از آن بدتر اینکه باید این کار را پیش از ورود به محدود شناسایی رادار‌های دشمن انجام بدهد.

طی پیشرفت‌های اخیر، به جای این مخازن قطره‌ای نوعی مخزن سوخت به اسم مخازن سوخت همسان یا CFT، استفاده می‌شود که به صورت نیمه‌دائم به زیر هواپیما متصل می‌شوند. جنگنده اف-۱۵ئی استرایک ایگل (F-15E Strike Eagle) که نوعی از جنگنده از خانواده اف-15 است و به منظور جنگ هوایی و انجام ماموریت‌های حمله در اهداف دور طراحی شده است، اولین جنگنده‌ای بود که از مخزن سوخت همسان استفاده کرد. این مخازن در دوطرف پیستون بدنه در قسمت ورودی‌های‌ هوای موتور کار گذاشته شده بود. مخازن CFT، کمی بیشتر آیرودینامیک بودند و اگر کسی خبر نداشته باشد این مخازن از ابتدا برای نصب بر روی اف-15 طراحی نشدند، نمی‌تواند تشخیص دهد که بعدا به بدنه هواپیما افزوده شده است. در مرحله بعدی نیز جنگنده اف-۱۶ فایتینگ فالکن (F-16 Fighting Falcon) به مخزن CFT تجهیز شدند.

ظهور و پیشرفت مجدد چین و روسیه که به اصطلاح جنگاوران بزرگ (Big Power Warfare) نامیده‌ می‌شوند، باعث نگرانی‌های در سطوح امنیتی ملی آمریکا شد. بخصوص در مورد چین که به موشک‌های بالستیک ضد کشتی یا ASBMs دست یافت. این موشک‌های بالستیک میان برد از جمله موشک متحرک DF-21، تنها به منظور مقابله با ناو‌های هواپیمابر متجاوز طراحی شده است.

موشک‌های بالستیک ضد کشتی از جمله موشک DF-21، به دلیل طی مسیر منحنی، سرعت بالای ورود و زاویه تند اصابت نسبت به هدف، به سختی (تقریبا غیرممکن) قابل رهگیری هستند. حداکثر برد این موشک‌ها حدود 1100 مایل (حدود 1770 کیومتر) است. بنابراین تا زمانی که تاکتیک و راه‌حل مناسبی برای فرار از دست این موشک پیدا نشود، ناو‌های هواپیمابر آمریکا مجبورند تا شعاع 1100 مایلی از تردد و ورود به حریم موشک DF-21 که تقریبا تمام طول خط ساحلی چین را شامل می‌شود، خودداری کنند.

در هر حال روش مطمئن جدید برای مقابله با خطر موشک‌های بالستیک ضد کشتی بر علیه دارایی شماره یک نیروی دریاییدنیز باید حتما مبتنی بر استفاده از قابلیت‌های موجود در ناو‌های هواپیمابر طراحی شود.

خب مشکل اینجاست که اگر جنگنده اف-18 سوپر هورنت به همراه بارگیری کامل مهمات، به قصد شکار سامانه‌های پرتاب موشک‌های بالستیک ضد کشتی بیرون بزند، تنها کمی بیش از 500 مایل (حدود 800 کیلومتر) قادر به پرواز است. یعنی قبل ازارسیدن به هدف به دلیل اتمام سوخت، در آب خواهد افتاد و اگر بخواهیم شانس پیروزی اف-18 را افزایش دهیم باید حداقل صد‌ها کیلومتر ناو هواپیمابر و 5000 خدمه حاضر بر روی عرشه را به محدوده برد شلیک موشک‌های بالستیک ضد کشتی چینی وارد کنیم که باز نتیجه معلوم است (مگر اینکه دعا کنند این موشک‌ها نیز مانند دیگر اجناس چینی بسیار بی‌کیفیت باشد)!

کارشناسان نیروی دریایی ارتش آمریکا نیز با تشخیص این مشکل جدی، دو راه‌حل برای این امر پیشنهاد داده‌اند. اولین پیشنهاد استفاده از مخازن سوخت CFT بود که طبق گزارش مجله تخصصی Aviation Week & Space Technology در سال 2013، می‌تواند به برد پروازی اف-18 سوپر هورنت تا حدود 300 مایل (حدود 480 کیلومتر) دیگر بیافزاید.

راه حل دوم، توسعه و استفاده از نوعی هواپیمای بدون سرنشین غیر‌مسلح به نام MQ-25 Stingray بود. این هواپیمای بدون سرنشین، نوعی پلتفرم اختصاصی به منظور سوخت‌رسانی هوایی است که به همراه اعلام آماده باش به سلاح‌های دوربرد، این امکان را برای جنگنده‌های هجومی نیروی دریایی آمریکا فراهم می‌آورد تا اهداف دوربرد را هدف قرار داده و نابود کنند در حالی که ناو‌هواپیمابر در حاشیه امن و خارج از محدوده خطر موشک‌های بالستیک ضد کشتی قرار دارند.

تجهیز اف-18 سوپر هورنت به مخازن CFT، اصولا در سال 2013 پیشنهاد شده بود اما براساس قرارداد جدید برای تولید در سال 2022 آماده خواهند شد. اکنون AvWeek، این سوال را مطرح کرده است که با توجه به اینکه شرکت بوئینگ طراحی و جای‌گذاری این مخازن برای اف-18 سوپر هورنت را در سال 2013 انجام داده است، چرا فرایند تولید و آماده سازی تا سال 2022 باید طول بکشد؟ این رازی است که هنوز جوابی برای آن پیدا نشده است.