ارتش آمریکا دو پیمانکار بزرگ پروژه‌های دفاعی نظامی این کشور را برای یک رقابت جذاب به منظور طراحی و ساخت یک تانک سبک انتخاب کرده است. برای شروع این نبرد فنی رزمی هر یک از دو شرکت BAE و General Dynamics مبلغی بالغ بر 376 میلیون دلار دریافت خواهند کرد و باید در عرض چهارده ماه 12 نمونه تانک سبک بسازند!
پس از آزمایشات میدانی توسط ارتش، یک طرح در سال 2022 برگزیده شده و 504 عدد دیگر از این خودرو‌های زرهی دارای قدرت آتش پرتحرک (Mobile Protected Firepower) که به عنوان تانک‌های سبک نیز شناخته می‌شوند، ساخته خواهند شد. ارتش ایالات متحده دارای 12 تیپ پیاده است. هر تیپ شامل سرباز‌های پیاده نظام، هلی‌برد و پشتیبانی هوایی است که بین 2000 تا 4000 سرباز پیاده فاقد تجهیزات زرهی مانند تانک آبرامز M1A1 و خودرو‌های جنگی بردلی M2A3 را در بر می‌گیرد. زیرا این تیپ‌ها طوری طراحی شده‌اند که قابلیت تحرک‌پذیری بالایی داشته باشند و به سرعت بتوان آنها را به مناطق دوردست منتقل نمود.
با این حال استراتژی انتقال برق‌آسا ایالات متحده، معایب و هزینه‌های خودش را دارد. این واحد‌های فاقد تجهیزات زرهی، در میدان نبرد در صورت برخورد با نیرو‌های زرهی دشمن و استحکامات به راحتی تار و مار می‌شوند ولی از سوی دیگر قابلیت عقب‌نشینی سریع را نیز خواهند داشت تا به دیگر واحد‌های پیاده‌نظام محلق شوند.
اکنون راه‌حل جدید ارتش آمریکا برای تقویت این نیرو‌ها و پوشاندن این نقطه ضعف بزرگ، به کارگیری حداقل 504 خودروی تمام‌زرهی دارای توانایی آتش با سلاح‌های سنگین و تحرک‌پذیری بالا است. این خودرو که به اختصار MPF نامیده می‌شود در رده تانک‌های سبک 30 تنی قرار می‌گیرد و به توپ‌های 105 یا 120 میلیمتری تجهیز خواهد شد و در هر بار یک هواپیمای بوئینگ سی-۱۷ گلوبمستر ۳ قادر به انتقال دو عدد از آنها خواهد بود. البته اطلاعات مربوط به سطح حفاظت زره آن محرمانه است اما طبیعتا باید در حدی باشد که قادر به تحمل سلاح‌هایی با کالیبر 30 میلیمتری باشد.
از لحاظ فنی MPF یک تانک محسوب می‌شود ولی ارتش آمریکا علاقه‌ای به استفاده از اصطلاح تانک سبک برای آن ندارد. شاید دلیل آن آخرین تلاش ارتش آمریکا برای ادغام موفقیت آمیز پلتفرم تانک‌های سبک جنگ جهانی دوم با آخرین تانک سبک آمریکا یعنی M551 Sheridan باشد که چندان چنگی به دل نزد و در سال 1996 بازنشسته شد! البته استفاده از اصطلاح تانک، برای خودرو‌های زرهی که قادر به انجام وظایف مشابه یک تانک واقعی هستند نیز به کار برده می‌شود. ساده‌ترین شرح وظایف یک تانک، هدایت و تمرکز آتش پر‌حجم مکانیزه در زمان هجوم و نفوذ گسترده به عمق خطوط دفاعی دشمن است.
ولی MPF به نوعی تنها به عنوان یک سلاح سنگین هجومی به همراه نیرو‌های پیاده کارایی دارد و هدفش بازکردن مسیر پیاده نظام در صورت برخورد با پایگاه‌های کوچک، برج‌های دیدبانی، استحکامات و گشت‌های خودرویی سمج دشمن، از راه دور است! برخلاف سایر برنامه‌های جنگی آمریکا، MPF در هر زمانی به یاری ارتش می‌‌آید. زیرا ماهیت جنگ‌های آمریکا (حداقل بعد از وقایع 11 سپتامبر) سبب شده تا ارتش به شدت به دنبال چنین موهبتی برای کاهش تلفات پیاده نظام باشد. زیرا اغلب جنگ‌های امروزی از یک جنگ کلاسیک تمام عیار به نبرد‌های چریکی بدل شده‌اند و قدرت‌نمایی با تجهیزات سنگین، جنگنده‌های F-35 و ناو‌های چند صدهزار تنی دیگر تاثیر چندانی در نبرد با چریک‌ها نخواهند داشت!
فعلا نیرو‌های پیاده ارتش آمریکا تنها به موشک‌انداز‌های ضدتانک، توپخانه برای زدن و دورکردن تانک‌ها و خودرو‌های زرهی دشمن متکی‌اند و MPF به عنوان خودرو‌های اختصاصی نیرو‌های پیاده، واحد‌های پیاده نظام را در برابر بسیاری از تهدیدات مرگبار تقویت می‌کند.
خودرویی که شرکت General Dynamics Land Systems در دست آماده سازی دارد به نام گریفین (تصویر بالا) شناخته می‌شود و در حقیقت یک نسخه اصلاح شده از خودروی ردیابی و شناسایی آژاکس ارتش انگلستان است که با نسخه تغییر یافته از برجک تانک آبرامز M1A2 تجهیز خواهد شد. شرکت BAE نیز یک نسخه به‌روز شده M8 Buford (تصویر اول متن) را به عنوان مبارز خود در این رقابت معرفی کرده است. یک تانک سبک قابل هلی‌برد و سقوط از آسمان با چتر، که ارتش آمریکا در دهه 1990 قصد خرید آن را داشت ولی در نهایت این پروژه لغو شد. با این حال رقیب سومی هم توسط شرکت SAIC طراحی شده بود که در نهایت از این مسابقه تسلیحاتی کنار گذاشته شد. در پایان باید دید کدامیک قادر به پیروزی در این پروژه 504 تانکی است. این تعداد تانک تقریبا برای ایجاد هشت گردان تانک کفایت می‌کند!
