طی 2 دهه اخیر صنایع دفاعی و موشکی ایران شاهد پیشرفت‌های قابل‌ملاحظه‌ای بوده‌اند. کمبود سلاح‌های بازدارنده در دوران جنگ تحمیلی و سپس اعمال تحریم‌های یک‌طرفه از سوی برخی کشورهای متخاصم، مقامات نظامی کشور را به فکر طراحی و تولید انواع مختلف موشک‌های بالستیک انداخت.
یکی از موشک‌های بالستیک زمین به زمین ساخت داخل، فاتح 110 نام دارد. این موشک دقیق و کوتاه‌برد از نوع تک‌مرحله‌ای سوخت جامد بوده و برد پیمایشی آن حدودا معادل 300 کیلومتر است. طول این موشک معادل 8.86 متر و وزن آن در زمان شلیک برابر با 3450 کیلوگرم است. کلاهک جنگی فاتح 110 نیز 500 کیلوگرم وزن دارد. این موشک به‌عنوان جانشین موشک‌های نازعات و زلزال و توسط واحد صنایع شهید باقری طراحی شد. فرآیند تولید ورژن اولیه این موشک با نام زلزال 2 در سال 1373 کلید خورد و نخستین آزمایش آن نیز در سال 1381 خورشیدی انجام شد. برد این موشک معادل 200 کیلومتر بود. دومین نسل موشک فاتح 110 در سال 1383 مورد آزمایش قرار گرفت. این موشک با عملکرد دقیق‌تر و برد معادل 250 کیلومتر به کشورهای همسایه نظیر سوریه نیز فروخته شد.
سومین نسل موشک فاتح 110 با برد پیمایشی 300 کیلومتری، عملکرد دقیق‌تر در سال 1389 آزمایش شد. چهارمین نسل این موشک در سال 1391 و با قابلیت نقطه‌زنی دقیق، برد 400 کیلومتری و کلاهک بارانی معرفی شد. این موشک از بالک‌های ثابت مثلثی‌شکل در بخش انتهایی و 4 بالک متحرک در قسمت جلویی برخوردار است. این بالک‌ها وظیفه هدایت و تغییر جهت حرکت موشک را بر عهده دارند.
پنجمین نسل موشک فاتح با نام اژدر خلیج فارس طراحی و ساخته شد. این موشک با کلاهک انفجاری 650 کیلوگرمی خود برای انهدام اهداف متحرک دریایی مورد استفاده قرار می‌گیرد و خطای آن کمتر از 10 متر است. این میزان خطا با سامانه‌های زمین به زمین کشورهای پیشرفته دنیا در حوزه فناوری موشکی رقابت می‌کند.
در ساخت موشک فاتح 110 به‌جای فولاد از آلومینیوم استفاده شده است. این عامل در کنار استفاده از سوخت قوی‌تر موجب کاهش وزن و افزایش برد موشک می‌شود. دقت بالای موشک فاتح 110 مدیون به‌کارگیری ژیروسکوپ‌های لیزری و فیبر نوری و استفاده از گلوناس در عوض GPS است. سرعت آماده‌سازی و شلیک 2 فاکتور کلیدی در زمینه ساخت موشک‌ها به‌شمار می‌روند. سرعت شلیک موشک فاتح 110 حدودا برابر با 3.5 ماخ (3700 کیلومتر بر ساعت) است. برد این موشک به گونه‌ای است که بسیاری از پایگاه‌های نظامی آمریکا در کشورهای همسایه نظیر کویت را تحت پوشش قرار می‌دهد.
