در حالیکه ایالات متحده درصدد بازگرداندن انسان به کره ماه در این دهه است، یکی از بزرگ‌ترین خطراتی که فضانوردان آینده با آن روبرو خواهند شد، تشعشعات فضایی است که می‌تواند باعث اثرات مضر طولانی‌مدتی برای سلامتی، از آب مروارید گرفته تا سرطان و بیماری‌های عصبی شود.
اگرچه مأموریت‌های آپولو در دهه‌های 1960 و 1970 ثابت کرده بود که گذراندن چند روز روی سطح ماه برای افراد مشکلی بوجود نمی‌آورد، اما ناسا تشعشعات موجود در آن سطح را که بتواند به دانشمندان کمک کند مدت زمان ماندگاری افراد را تعیین کنند، به طور روزانه انجام نداد.
این مسئله موقعی حل شد که یک تیم آلمانی-چینی، نتایج آزمایش ناو چینی Chang’E 4 را که در سال 2019 انجام شده بود، در مجله پیشرفت‌های علم (Science Advances) منتشر کرد.
رابرت ویمر شوینگرابرر (Robert Wimmer-Schweingruber)، نویسنده مشترک، اختر فیزیک‌دان در دانشگاه کیل به خبرگزاری فرانسه اینچنین بیان کرد:
تشعشعات کره ماه دو تا سه برابر بیشتر از آنچه در ISS (ایستگاه فضایی بین‌المللی) منتشر شده، است. بنابراین این امر می‌تواند اقامت افراد را تقریباً به دو ماه در سطح ماه محدود کند.
او همچنین افزود این اندازه‌گیری‌ها پس از یک هفته قرار گیری در معرض تابش کره ماه مورد توجه قرار گرفته است. چندین منبع در معرض تشعشع وجود دارد: پرتوهای کیهانی کهکشانی، ذرات پراکنده خورشیدی (به عنوان مثال از زبانه‌های خورشیدی) و نوترون‌ها و پرتوهای گاما که از فعالیت‌های بین تشعشعات فضا و خاک ماه بوجود می‌آید.
این تشعشعات با استفاده از دستگاه اندازه‌گیری تشعشع بدست آمده است که مقدار جذب شده آن توسط بافت‌های انسانی را نشان می‌دهد. این تیم دریافت که قرارگیری در معرض تابش ماه، 1369 میکروسیورت در روز است که تقریباً 2.6 برابر بیشتر از مقدار اندازه‌گیری شده روزانه کارکنان ایستگاه فضایی بین المللی است.
دلیل این امر این است که ایستگاه فضایی بین‌المللی تا حدی توسط حباب مغناطیسی محافظ زمین، به نام میدان مغناطیس زمین محافظت می‌شود، که خود باعث انحراف بیشترین تابش‌ها از فضا می‌شود. جو زمین محافظت زیادی برای انسان در سطح ایجاد می‌کند، اما هرچه بالاتر برویم بیشتر در معرض این تابش‌ها هستیم.
رابرت ویمر شوینگرابرر افزود:
میزان تابش اندازه‌گیری شده توسط ما در ماه حدود 200 برابر بیشتر از سطح زمین و 5 تا 10 برابر بالاتر از پرواز از نیویورک به فرانکفورت است.
سازمان ناسا در نظر دارد که تا سال 2024 انسان را تحت مأموریتی به نام آرتمیس به ماه بیاورد و همچنین اظهار کرده است که برنامه‌هایی برای حضور طولانی‌مدت انسان روی ماه دارد که شامل فضانوردانی خواهد بود که در آنجا زندگی می‌کنند.
برای اینکه بتوانیم بیشتر از دو یا سه ماه روی سطح کره ماه بمانیم، ویمر شوینگرابر اقدام دیگری که باید انجام دهد این است که زیستگاه‌هایی با پوشش 80 سانتی‌متری (30 اینچ) با خاک ماه بسازد که بتوان از آن‌ها در برابر اشعه ماه محافظت کند.
