قرنطینه خانگی ناشی از ویروس کرونا درست در هنگامی رخ داد که نوجوان‌ترها در اوج مستقل شدن خود بودند و به سمت آینده گام برمی‌داشتند. همه‌گیری این ویروس باعث شد جوانان در خانه‌ها بمانند، امتحانات لغو شود و مراحل بعدی در مبارزه با ویروس نیز نامطمئن‌تر به نظر می‌رسید.
پژوهشاتی انجام شده است که تجربیات نوجوانان از زندگی در قرنطینه خانگی را بررسی می‌کند و شرایط سلامتی صد و نه نوجوان 16 تا 19 ساله مستقر در انگلیس را مورد مطالعه قرار می‌دهد.
یافته‌ها نشان می‌دهد که قرنطینه تجربه‌ای بسیار چالش برانگیز است که احساس فقدان و ترس از آینده را افزایش می‌دهد. با این حال، شرکت‌کنندگان بسیار تلاش کردند تا با این شرایط سازگار شوند و فعالانه نیز با تأثیرات منفی قرنطینه مبارزه کردند و سعی کردند که بسیار مثبت فکر کنند.
مقابله با استرس
شرکت‌کنندگان احساساتی مانند اضطراب و درماندگی، ترس از مبتلا شدن به ویروس کرونا، ناراحتی برای قربانیان ویروس کرونا و احساس عدم اطمینان در مورد آینده را توصیف کردند. بسیاری از نوجوانان برای مرحله مهمی از زندگی خود مانند کنکور و امتحانات سال‌ها تلاش کرده بودند، اما ناگهان همه چیزاز بین رفت. یکی از شرکت‌کنندگان نیز از لغو شدن امتحاناتی که بسیار برای آن زحمت کشیده بود، احساس دلگیری کرد.
برای برخی، ماندن در خانه با بقیه اعضای خانواده بسیار ناراحت‌کننده بود، یکی از افراد اینچنین گفته است:
سابقا مشکلات بهداشت روان داشته‌ام و ماندن در خانه بدون حضور هیچ یک از دوستانم شرایط را برایم بدتر نیز کرده بود.
نوجوانان همچنین نسبت به دولت و رسانه‌ها در مبارزه با ویروس کرونا تحت شرایط قرنطینه ابراز بی‌اعتمادی و سرخوردگی کردند. برخی احساس می‌کردند که خدمات دولت در مورد انجام بعضی محدودیت‌ها مبهم است و این باعث اضطراب نوجوانان می‌شود:
نمی‌خواهم به گذشته بازگردم، چون مطمئن نیستم که دولت بهترین نظارت‌ها را ارائه دهد.
شرکت‌کنندگان در این پژوهش اینچنین گزارش کردند که با توجه به تأثیری که قرنطینه بر روی آن‌ها می‌گذارد، بهترین راهکار را ارزیابی می‌کردند تا این تاثیرات منفی را خنثی کنند.
این راهکارها شامل یافتن راه‌هایی برای پرت کردن حواس برای جلوگیری از ایجاد افکار منفی و یافتن راه‌هایی برای آرامش، مقابله با احساسات و استرس‌ها است. از این راهکارها می‌توان به انواع سرگرمی‌ها، ورزش و وقت با عزیزان گذراندن اشاره کرد. نوجوانان به طور کلی توضیح دادند که از این استراژی‌ها برای مقابله با محدودیت‌ها استفاده می‌کنند، اگرچه گاهی اوقات اختلاف نظر اعضای خانواده در مورد مجاز یا غیرمجاز بودن کارها می‌تواند باعث ایجاد اختلافاتی نیز شود.
به عنوان مثال، یکی از شرکت‌کنندگان اینچنین توضیح داده است:
گاهی اوقات با یکی از دوستانم برای پیاده‌روی از خانه خارج می‌شوم. با این حال، پس از برگشت به خانه، همیشه با برادرم بحث می‌کنم؛ زیرا او معتقد است که شرایط برای خارج شدن از خانه اصلا ایمن نیست.
خوش‌بین باشید!
نوجوانان اینچنین بیان کرده‌اند که تلاش می‌کنند تا امید خود را از دست ندهند و خوش‌بین باشند. بسیاری از آن‌ها فرصت‌های مثبتی را در قرنطینه شناسایی کرده‌اند. مثلا زمانی را برای یادگیری مهارت‌های جدید و ارتباط برقرار کردن با خانواده در نظر گرفته بودند. برخی از افراد نیز از قرنطینه برای ارزیابی زندگی خود، شناسایی چیزهایی که دارند و چیزهایی که دوست دارند تغییر دهند، استفاده کردند.
همچنین با درک اینکه شرایط همه‌گیری ذاتا استرس‌زا بود و روزهایشان بر اثر ویروس کرونا ساختار و هدف خود را از دست داده بود، قصد داشتند روی ایجاد اهداف بیشتر و روال عادی تمرکز کنند و با خود مهربان‌تر باشند.
یکی از این افراد اینچنین گفته است:
اگر خودم را با برادر کوچکم مشغول نمی‌کردم، یا فیلم نمی‌دیدم و طراحی انجام نمی‌دادم، این شرایط و تنهایی قطعا مرا از بین می‌برد.
البته، مراقبت از خود همیشه آسان نیست. بعضی از شرکت‌کنندگان خیلی از خود مراقبت نمی‌کردند و راه‌هایی مانند سیگار کشیدن را در پیش گرفته بودند که از نظر بقیه افراد خانواده دیگران مشکل‌ساز و چیزی مانند سرکوب احساساتشان توصیف کردند. شرکت‌کنندگان غالبا از شرایط خود قدردانی می‌کردند و از اینکه منابعی مانند دسترسی به فضاهای بیرونی یا روابط مثبت در خانه خود داشتند، احساس خوش‌شانسی می‌کردند. یکی از این افراد اینچنین اظهار کرده است:
من از موقعیتی که در آن قرار دارم بسیار سپاسگزارم، به طور کلی با خانواده‌ام کنار می‌آیم و از اینکه پدر و مادرم از خانه دورکاری می‌کنند، خوشحالم؛ چون این‌گونه می‌توانیم از شر ویروس کرونا در امان بمانیم.
امیدواری به آینده بسیار مهم تلقی می‌شود. شرکت‌کنندگان به زندگی پس از قرنطینه و کارهایی که می‌توانند انجام دهند، متمرکز هستند. با این حال، برخی از پایان یافتن همه‌گیری و شرایط قرنطینه به همین زودی ناامید بودند و احساس دلسردی کنند و اینچنین بیان کردند:
من می‌دانم که خوش‌بینی یا امیدوار بودن در چنین شرایط نگران‌کننده‌ای ممکن است دشوار باشد، اما فکر می‌کنم واقعاً مهم است که به همدیگر یادآوری کنیم که این شرایط واقعا موقتی است و بهترین کار این است که فقط به جلو حرکت کنیم.
از نوجوانان حمایت کنیم!
یافته‌ها ظرفیت سازگاری را در بین نوجوانان برجسته می‌کند و از مقاومت آن‌ها در برابر همه‌گیری نمایشی واضحی را ارائه می‌دهد. از یک طرف، این سازگاری نشان می‌دهد که نباید نوجوانان را دست کم بگیریم. حمایت از آن‌ها از نظر عاطفی در این زمان باید شامل شناخت و تشویق کردن آن‌ها برای سازگاری با بیماری همه‌گیر باشد.
با این حال، نمی‌توان مسئولیت نهایی برای سلامتی نوجوانان را به عهده خودشان گذاشت. سازگاری با این شرایط به اصول گسترده‌تری مانند زندگی خانوادگی، تحصیلات، تفریح و مراقبت‌های بهداشتی بستگی دارد. ویروس کرونا از بسیاری جهات باعث اختلال در بسیاری از این سیستم‌ها شده است.
دولت باید برای نوجوانان شرایط لازم برای سازگاری با این شرایط را فراهم کند و در هنگام تلاش نیز باید از آن‌ها حمایت شود. مثلا در اختیار قرار دادن فرصت‌هایی برای تأمل و گفتگو درباره احساسات، مشاهده افرادی که از پاسخ‌های مقابله‌ای سالم استفاده می‌کرده‌اند و داشتن وقت و مکانی برای استراحت و مراقبت از نیازهای خود می‌تواند راهگشا باشد.
اگر روند همه‌گیری همچنان ادامه یابد، افزایش امیدواری نوجوانان برای اتفاقات آینده بسیار مهم خواهد بود. حس ناامیدی از آینده برای نوجوانان ممکن است باعث ایجاد ناسازگاری و بدبینی نسبت به اتفاقات شود.
