عمق رنگ چیست و چه تأثیری بر کیفیت رنگ‌ تلویزیون‌ها و مانیتورها دارد؟

در هنگام خرید یک تلویزیون جدید احتمالا اصطلاح عمق رنگ را شنیده‌اید. این مقیاس به تعداد رنگ‌های قابل نمایش و در نتیجه کیفیت تصویر، مرتبط است. در ادامه قصد داریم که توضیحات بیشتری را در رابطه با این اصطلاح، به شما ارائه دهیم.

عمق رنگ بیشتر به‌معنای تعداد رنگ‌های بیشتر است

نمایشگرهای مدرن از کانال‌های رنگی آبی، سبز و قرمز (یا پیکسل‌های فرعی) استفاده کرده تا تصویر موردنظر را به کاربر نمایش دهند. مثلا در یک نمایشگر 8 بیتی، هر رنگ (RGB) می‌تواند یک رشته 8 بیتی داشته باشد. بدین ترتیب در حالت کلی، 256 درجه‌بندی مختلف به ازای هر کانال، وجود خواهند داشت.

با استفاده از مقادیر بین 0 الی 255، کانال‌های رنگی با یکدیگر ترکیب شده و در نتیجه رنگ‌ها را پدید می‌آورند. به‌عنوان مثال، جهت تشکیل رنگ آبی خالص، رنگ قرمز باید 0، سبز باید 0 و آبی نیز باید مقدار 255 داشته باشد. یک پنل 8 بیتی می‌تواند حداکثر 16.7 میلیون رنگ را نمایش دهد (256 *256 * 256). این کار نیز از طریق ترکیب مقادیر مختلف در سطح زیر پیکسل، انجام خواهد شد.

این ویژگی به بیت به ازای کانال (BPC)، بیت به ازای اجزا و یا بیت به ازای رنگ نیز مشهور است. گاهی اوقات این مقادیر به‌عنوان بیت به ازای پیکسل (BPP) نیز شناخته می‌شوند که در این مورد، مقدار بیت‌ به ازای هر کانال، 3 برابر می‌شود (یک برابر به ازای هر کانال). به همین دلیل 8 بیت به ازای هر کانال و 24 بیت به ازای هر پیکسل، به یک مقدار واحد اشاره می‌کنند.

یک افزایش کوچک در عمق رنگ می‌تواند تفاوتی بزرگ را در تصویر و تعداد کلی رنگ‌های ممکن، به وجود آورد. به‌عنوان نمونه، یک ویدیوی 10 بیتی می‌تواند 1024 درجه‌بندی را به ازای کانال‌های قرمز، سبز و آبی، ارائه دهد. این مقدار، 4 برابر فضای رنگی 8 بیتی است. در نهایت هم این مقدار منجر به تولید 1.07 میلیارد رنگ می‌شود (1024 * 1024 * 1024).

این مطلب را نیز بخوانید: نسبت کنتراست یا همان Contrast Ratio چیست و چه تأثیری بر کیفیت نمایشگر دارد؟

کاربردهای عملی

هر چه عمق رنگ بیشتر باشد، آنگاه می‌توان رنگ‌های بیشتری را نمایش داد. در عمل نیز عمق رنگ بیشتر بدین معنا است که می‌توان از بین طیف‌های رنگی قرمز، سبز و آبی بیشتری به انتخاب پرداخت، بنابراین تصاویر نیز زیباتر به نظر خواهند رسید. البته این قضیه لزوما به نمایش رنگ‌های اشباع شده‌تر و یا تصاویر رنگی‌تر، منجر نخواهد شد، اما در هر صورت می‌تواند تنوع رنگ‌ها را بهبود بخشد.

مثلا تصویر مربوط به یک جنگل سرسبز، واقعی‌تر به نظر خواهد رسید، زیرا طیف‌های رنگی آبی و قهوه‌ای بیشتری در تصویر وجود خواهند داشت. به همین دلیل شاید این توهم به وجود آید که به جای یک تصویر دیجیتالی بازسازی شده، مشغول تماشای یک جنگل واقعی هستید.

اگر به طیف‌ها و درجه‌بندی‌های یک رنگ واحد نگاه کنید (مثلا در هنگام تماشا کردن آسمان آبی)، آنگاه عمق رنگ را بهتر درک خواهید کرد.

اگر عمق رنگ در سطح پایینی قرار داشته باشد، آنگاه مثلا در هنگام تماشای آسمان آبی، راحت‌تر می‌توانید عوض شدن طیف رنگی را تشخیص دهید و این نیز طبیعتا به دلیل کمبود تعداد طیف‌های موجود است. در فضای رنگی 10 بیتی، تغییرات ظریف رنگی، کمتر به چشم خواهند آمد و بنابراین مثلا انتقال از یک طیف روشن به یک طیف تاریک، کمتر قابل احساس خواهد بود.

این مطلب را نیز بخوانید: تلویزیون‌های شفاف چگونه کار می‌کنند؟

چه نوع تلویزیونی بخریم؟

اکثر تلویزیون‌ها قادر به نمایش طیف رنگی 8 بیتی هستند، اما اکثر نمایشگرهای رده بالا، به پنل‌های 10 بیتی مجهز هستند. سرانجام نیز پنل‌های 12 بیتی از راه خواهند رسید. اگر بخواهیم که پنل‌های 10 بیتی را با پنل‌های 12 بیتی و همچنین پنل‌های 8 بیتی را با پنل‌های 10 بیتی مقایسه کنیم، آنگاه تفاوت دومی محسوس‌تر از اولی خواهد بود.