بازار دوربین موبایل دیگر فقط بر سر تعداد لنزها رقابت نمیکند؛ حالا جنگ اصلی روی خود سنسور و قدرت پردازش درون آن است. سونی با سنسور جدید LYTIA 901 وارد رقابت ۲۰۰ مگاپیکسلی شده؛ جایی که سامسونگ با خانواده ISOCELL مدتهاست دست بالا را دارد.
سونی به سراغ سنسور بزرگتر رفته، سامسونگ به سراغ ماژول باریکتر
LYTIA 901 اولین سنسور ۲۰۰ مگاپیکسلی سونی است که بهطور جدی برای پرچمدارهای موبایل طراحی شده. این سنسور از فرمت نوری 1/1.12 اینچ با قطر 14.287 میلیمتر استفاده میکند؛ یعنی در کلاس ۲۰۰ مگاپیکسلی، از رقبای کرهایاش بزرگتر است. اندازه هر پیکسل 0.7 میکرومتر است و از آرایش Quad-Quad Bayer Coding یا همان QQBC بهره میبرد؛ ساختاری که با گروهبندی هوشمند پیکسلها، نورگیری و داینامیک رنج را تقویت میکند.
جالب اینجاست که سونی در این نسل، بیشتر روی یک سنسور اصلی قوی تمرکز کرده تا نیاز به ماژولهای تلهفوتوی مجزا را کم کند؛ رویکردی که اگر جواب بدهد، میتواند طراحی ماژول دوربین پشت را سادهتر و تمیزتر کند.
در طرف مقابل، سامسونگ چند سنسور ۲۰۰ مگاپیکسلی با اندازههای متفاوت دارد. ISOCELL HP2 که در گلکسی S25 Ultra دیده میشود، از فرمت 1/1.3 اینچ و پیکسلهای 0.6 میکرومتری استفاده میکند. HP5 کوچکتر است؛ فرمت 1/1.56 اینچ و پیکسلهای 0.5 میکرومتری و بیشتر برای گوشیهایی مثل Vivo Y500 Pro که بین میانردهی قوی و پرچمدار قرار میگیرند، طراحی شده است.
سنسور HP9 که مخصوص دوربین تلهفوتو و پریسکوپی در گوشیهایی مثل Vivo X100 Ultra و Xiaomi 15 Ultra است، فرمت 1/1.4 اینچی و پیکسلهای 0.56 میکرومتری دارد. فلسفه سامسونگ روشن است: سنسورهای جمعوجورتر که امکان استفاده در ماژولهای باریک، چیدمان چند دوربینه و زوم هیبریدی چندمرحلهای را فراهم کند.
مغز ماجرا؛ بینینگ پیکسلی و زوم داخل سنسور
قلب استراتژی سونی در LYTIA 901، ساختار QQBC است. در این چینش، ۱۶ پیکسل همرنگ در قالب یک خوشه عمل میکنند. در نور کم، سنسور خروجی ۱۲.۵ مگاپیکسلی میدهد تا روشنایی و نویز کنترل شود؛ اما هنگام زوم یا نور کافی، با فرایند رموزایسینگ (remosaicing) به وضوح کامل ۲۰۰ مگاپیکسلی برمیگردد. علاوه بر این، خروجی ۵۰ مگاپیکسلی با بینینگ 2×2 هم پشتیبانی میشود.
مزیت بزرگ سونی این است که الگوریتمهای هوش مصنوعی رموزایسینگ را مستقیماً داخل خود سنسور پیاده کرده، نه صرفاً در ISP چیپست. نتیجه؟ زوم ۴ برابری واقعی داخل سنسور، ویدئو با زوم روانتر و کاهش وابستگی به پردازنده تصویر خارجی. به زبان ساده، یک سنسور میتواند هم نقش لنز اصلی را بازی کند، هم زوم میانبرد را پوشش دهد.
سامسونگ در عوض از فناوری Tetra²pixel استفاده میکند. پیکسلها بسته به نور محیط به حالت ۵۰ مگاپیکسلی (با پیکسل مجازی ۱ میکرومتری) یا ۱۲.۵ مگاپیکسلی (با پیکسل مجازی ۲ میکرومتری) سوییچ میکنند. سنسورهای HP5 و HP9 هم زوم ۲ یا ۴ برابری داخل سنسور را ارائه میدهند.
وقتی این سنسورها با یک لنز تلهفوتو ۳ برابری ترکیب میشوند، میتوانند به زوم هیبریدی تا ۱۲ برابر برسند؛ یعنی سامسونگ عملاً روی سناریوی چند دوربینه حساب کرده، جایی که هر ماژول نقش خودش را دارد و سنسور ۲۰۰ مگاپیکسلی فقط بخشی از سیستم است، نه همه آن.
داینامیک رنج و رنگ؛ بازی روی مرزهای HDR
برای کاربر نهایی، اینکه یک سنسور ۲۰۰ یا ۵۰ مگاپیکسلی باشد، بدون پردازش خوب HDR چندان اهمیت ندارد. سونی در LYTIA 901 چند لایه پردازش HDR را روی هم سوار کرده؛ از DCG-HDR تا Fine12bit ADC برای عمق تونال بهتر و حفظ جزئیات در سایهها و هایلایتها، حتی موقع زوم ۴ برابری.
فناوری Hybrid Frame HDR یا HF-HDR سونی با ترکیب دادههای نوردهی کوتاه و سیگنالهای با بهره بالا، در حالت افزایشی به عملکرد بالای ۱۰۰ دسیبل میرسد؛ چیزی که برای صحنههایی با کنتراست دیوانهوار – مثل غروب آفتاب پشت شیشه یا صحنههای شهری با نئون و سایه عمیق – کاربردی است.
سامسونگ هم در این بازی عقب نیست. استک HDR در ISOCELL HP2 و HP9 شامل Smart-ISO Pro، HDR پلهای (staggered HDR) و Dual Slope Gain (DSG) میشود. HP9 حتی به عمق رنگ ۱۴ بیتی میرسد و از نظر تئوری، تریلیونها ترکیب رنگ را تولید میکند.
با این حال، مزیت سونی جایی است که هوش مصنوعی در سطح خود سنسور وارد میدان میشود؛ رموزایسینگ دقیقتر، مپینگ تون زندهتر و کنترل بهتر جزئیات ریز. در کاربردهایی مثل اسکن سند، تشخیص الگو، یا ثبت بافتهای پیچیده مثل مو، پارچه و نوشته ریز، این دقت اضافی میتواند بهخوبی خودش را نشان دهد.
فریمریت و ویدئو؛ سونی همهکاره، سامسونگ استاد اسلوموشن
LYTIA 901 از نظر سرعت هم حرفهایی برای گفتن دارد. این سنسور میتواند در حالت خام ۲۰۰ مگاپیکسلی با سرعت ۱۰ فریم بر ثانیه عکاسی کند؛ در حالت ۵۰ مگاپیکسلی بینه شده به ۳۰ فریم بر ثانیه، و در خروجی ۱۲.۵ مگاپیکسلی به ۶۰ فریم بر ثانیه میرسد.
در بخش ویدئو، پشتیبانی از 8K با ۳۰ فریم بر ثانیه و 4K با ۱۲۰ فریم بر ثانیه، همراه با رموزایسینگ شتابگرفته توسط هوش مصنوعی، امکان زوم ۴ برابری داخل سنسور حین ضبط 4K را فراهم کرده است. برای گوشیهایی که میخواهند بدون جابهجایی بین لنزها، از یک سنسور هم برای واید، هم زوم و هم ویدئو استفاده کنند، این ترکیب ایدهآل است.
سامسونگ اما در برخی اعداد خام از سونی جلو میزند. ISOCELL HP2 میتواند در رزولوشن کامل ۲۰۰ مگاپیکسلی با سرعت ۱۵ فریم بر ثانیه عکاسی کند. HP5 و HP9 در ویدئو دست بالا را دارند: تا ۴۸۰ فریم بر ثانیه در رزولوشن Full HD، ۱۲۰ فریم بر ثانیه در 4K و ۳۰ فریم بر ثانیه در 8K. همچنین، خروجی ۱۲.۵ مگاپیکسلی در این سنسورها میتواند تا ۹۰ فریم بر ثانیه ثبت شود؛ قابلیتی که برای اسلوموشنهای فوقالعاده نرم و ثبت حرکتهای سریع در گیمینگ، ورزش یا اکشن، برگ برنده سامسونگ است.
استراتژی دو برند؛ سونی مینیمال، سامسونگ ماژولار
سونی LYTIA 901 را برای پرچمدارهایی میخواهد که میخواهند طراحی دوربین را ساده کنند، نه پیچیدهتر. تمرکز روی پردازش هوش مصنوعی درون سنسور، رموزایسینگ پیشرفته و ابعاد بزرگ سنسور، آن را گزینهای جذاب برای گوشیهایی مثل Oppo Find X9 Ultra و Vivo X300 Ultra میکند؛ محصولاتی که ممکن است بهجای سه یا چهار ماژول، روی یک سنسور قدرتمند با زوم داخلی حساب باز کنند.
در سوی دیگر، سامسونگ با سبد متنوع ۲۰۰ مگاپیکسلی سراغ طیف گستردهتری از دستگاهها رفته است. HP2 برای پرچمدارهایی مثل سری Galaxy S25 Ultra بهعنوان دوربین اصلی در نظر گرفته شده؛ HP5 به دستگاههای میانردهی پریمیوم و بالارده میرسد؛ و HP9 مغز ماژولهای تلهفوتو و پریسکوپی در پرچمدارهای چند دوربینه است.
تمرکز سامسونگ روی انعطافپذیری است: سازندگان موبایل میتوانند بر اساس ضخامت دستگاه، بودجه و نیاز به زوم اپتیکال، ترکیبهای مختلفی از این سنسورها را کنار هم بگذارند. نتیجه در بازار هم قابل مشاهده است؛ از پرچمدارهای چند دوربینهی سامسونگ تا برندهای چینی که با ماژولهای پریسکوپی باریک، روی زوم ۱۰ یا ۱۲ برابری مانور میدهند.
در نهایت، انتخاب بین LYTIA 901 سونی و ISOCELLهای سامسونگ بستگی به فلسفه طراحی گوشی دارد: یک سنسور همهفنحریف با تکیه بر هوش مصنوعی درونسنسوری، یا یک آرایه دوربین چندگانه که هر کدام برای یک کار تخصصی تنظیم شدهاند. آینده نزدیک و نسل بعدی پرچمدارها نشان خواهد داد کدام رویکرد بیشتر نظر کاربران را جلب میکند.
