گزارش تازهای که این روزها سروصدا کرده، از یک چرخش غیرمنتظره در برنامههای سامسونگ خبر میدهد: احتمال استفاده از نمایشگرهای OLED ساخت چین در گوشیهای پرچمدار سری گلکسی S. هنوز تصمیم نهایی گرفته نشده، اما همین «احتمال» برای بازاری که سالها به نمایشگرهای داخلی سامسونگ عادت کرده، خبر بزرگی است.
طبق این گزارش، سامسونگ دیسپلی اخیراً جلسهای با BOE (یکی از بزرگترین تولیدکنندگان پنل در چین) داشته و در آن، علاقهاش را برای خرید پنلهای OLED از این شرکت مطرح کرده است. نکته مهم اینجاست که این مذاکره بعد از پایان یک دعوای حقوقی طولانی رخ داده؛ پروندهای که در آن BOE به نقض برخی پتنتهای سامسونگ متهم و محکوم شده بود. حالا که غبار آن اختلافات تا حدی خوابیده، مسیر گفتوگو هم بازتر شده است.
چرا سامسونگ سراغ BOE میرود وقتی بهترین نمایشگرها را دارد؟
سؤال طبیعی همین است: سامسونگ که خودِ تولیدکننده یکی از بهترین نمایشگرهای OLED دنیا است، چرا باید بخشی از این مزیت را به تأمینکننده ثالث بسپارد؟ پاسخ، مثل خیلی از تصمیمهای بزرگ صنعت موبایل، به یک کلمه برمیگردد: هزینه.
BOE به ارائه پنلهای OLED با قیمت رقابتی مشهور است؛ تا جایی که اپل هم در سالهای اخیر برای بخشی از تولید آیفون، از نمایشگرهای این شرکت استفاده کرده و حتی مدتهاست تلاش میکند سهم BOE را در زنجیره تأمین خود افزایش دهد تا وابستگیاش به Samsung Display و LG Display کمتر شود. از زاویه مدیریت هزینه، چنین مدلی جذاب است: کیفیت قابلقبول، ظرفیت تولید بالا و قیمت پایینتر.
برای سامسونگ هم، همکاری با شرکتی که دیگر (فعلاً) درگیر نزاع حقوقی با آن نیست، از نظر تجاری منطقی به نظر میرسد؛ مخصوصاً اگر نتیجهاش کاهش بهای تمامشده گوشیهای پرچمدار باشد. در بازاری که کاربران هر سال با برچسبهای قیمتی سنگینتر روبهرو میشوند، چند دلار صرفهجویی در هر دستگاه میتواند در مقیاس میلیونها گوشی، عددی تعیینکننده باشد.
گرانی موبایل، فشار زنجیره تأمین و بازی جدید قطعهسازها
قیمت گوشیهای هوشمند فقط به نمایشگر وابسته نیست؛ اما نمایشگر یکی از گرانترین قطعات هر پرچمدار است. از طرف دیگر، هزینه قطعاتی مثل ماژولهای حافظه هم در حال افزایش است؛ بخشی از این فشار به رشد تقاضای زیرساختهای مرتبط با هوش مصنوعی و رقابت شدید بر سر منابع تولید برمیگردد. در چنین شرایطی، هر سازندهای دنبال راهی است تا ضربه افزایش هزینهها را کنترل کند.
سامسونگ در همین مسیر، روی خودکفایی هم سرمایهگذاری کرده و گزارشها از حرکتهای جدی این شرکت برای کاهش وابستگی در بخش تراشهها (از جمله توسعه نسلهای جدید اگزینوس مثل Exynos 2600) حکایت دارند. اما صنعت همیشه یک قاعده ساده دارد: اگر برونسپاری یک قطعه، با حفظ استانداردها، اقتصادیتر باشد، خیلی از شرکتها آن را امتحان میکنند.
البته همکاری احتمالی سامسونگ با BOE یک «بله قطعی» نیست. سابقه اختلافات و حساسیتهای مربوط به پتنتها باعث میشود برخی تحلیلگران نسبت به پایداری چنین شراکتی محتاط باشند. با این حال، BOE در سالهای اخیر از نظر کیفیت پنلهای OLED پیشرفتهای جدی داشته و اگر بتواند معیارهای سختگیرانه سامسونگ را پاس کند، ممکن است در آینده بخشی از نمایشگرهای سری گلکسی S را تأمین کند.
حالا باید دید سامسونگ در نهایت چه تصمیمی میگیرد: ادامه اتکا به نمایشگرهای داخلی و حفظ خودکفایی کامل، یا استفاده ترکیبی از تأمینکنندگان برای پایین آوردن هزینهها—حتی اگر پای یک برند چینی مثل BOE وسط باشد.
