انسان‌های پیشین DNA بیشتری نسبت به ما داشتند!

اجداد ما با وجود اینکه نمی‌توانستند از اسمارت‌فون، وای‌فای، اشتراک آمازون و… استفاده کنند اما گویا آن‌ها DNA بیشتری از ما داشتند. بر اساس گزارشی که در زمینه علم و پزشکی منتشر شده است، انسان‌های پیشین حدود 40.7 میلیون جفت DNA داشتند که این افراد حدود 2 میلیون سال قبل در آفریقا زندگی می‌کردند.

ژن هر انسان اساسا 3 میلیارد جفت است که بر اساس مواد شیمایی A ،T ،G و C شناخته می‌ِشود و در کتاب‌های علمی نیز می‌توان پراکندگی این ژن‌ها را بر روی نقشه مشاهده کرد. اما شاید این نقشه‌ها چندان هم دقیق نباشند. تکه‌های ژن هر انسان به طور مداوم بازنویسی و تکرار می‌شوند و ما را به خاطر برخی دلایل نامناسب ترک می‌کنند. برای این منظور شاید بد نباشد که در ذهن خود کتابی با چهار سال عمر تصور کنید که در کنار آن یک قیچی و دستگاه کپی قرار گرفته است.

با این وجود دانشمندان سخت در تلاش هستند تا ژن اجداد ما را بازسازی کنند. با مقایسه دو قطعه ژن با یکدیگر می‌توان پی برد که چگونه جمعیت‌های انسان از لحاظ ژنتیکی دچار پیش‌رفت و پس‌رفت می‌شدند.

دانشمندان از حذف DNA برای ردیابی روابط مشترک انسان‌ها استفاده می‌کنند و خطوط دراز در تصویر زیر نشان دهنده گروه‌هایی از جمعیت است که بیشتر تحت تاثیر حذف DNA قرار گرفته‌اند.

این همان چیزی است که نویسندگان این گزارش از تحقیقات اخیر نگاشته‌اند که با ترتیب دهی 236 ژن از افراد 125 منطقه انجام شده است. نتیجه این آزمایش نشان می‌دهد که اجداد ما قبل از این که در آفریقا زندگی کنند، حدود 15.8 میلیون DNA خود را از دست داده‌اند. با گسترش زندگی در قاره‌های مختلف، در هر دوره مقداری از DNA افراد از بین رفته است. اما در این میان برخی از افراد مقداری نیز DNA به دست آورده‌اند که این کار عمدتا از طریق ایجاد حوادث تکراری و کپی و ثبت آ‌ن‌ها انجام شده است.

اما آیا از دست دادن مقداری DNA موضوع مهمی است؟ بدون شک از دست دادن DNA باعث این نخواهد شد که دوباره به نسل ماهی‌های بدون چشم باز گردیم!

آیا تکامل باعث می‌شود که چربی از دست دهیم و کوچک‌تر شویم؟ شاید! این اولین باری است که دانشمندان توانسته‌اند اسناد جامعی در خصوص از دست دادن و به دست آوردن DNA را کسب کنند و بدون شک برای درک تمام آن‌ها نیاز به زمان زیادی خواهد بود.

اما دانشمندان گمان می‌کنند که از دست دادن DNA و تقلید حوادث می‌تواند تاثیر زیادی در محرک‌های تکاملی بگذارد. برای مثال، برخی از گروه‌های انسانی 6 کپی از ژن CLPS دارند که این ژن در خصوص آنزیم پانکراس است که می‌تواند موجب کاهش میزان قند خون شود. برخی جمعیت‌ها نیز در آفریقا ژنی تکراری را حمل می‌کنند که می‌تواند مانع ایجاد بیماری خواب ناشی از انگل شود. دانشمندان در حال حاضر سعی می‌کنند تا این میزان از نکات جالب را کاهش دهند تا تحقیقات بیشتری انجام دهند. البته باید بدین نکته توجه داشت که تمام اطلاعات این چنینی در نوک انگشتان ما قرار دارند و پایه‌های بسیاری از نکات زیست شناسی امروز هنوز در لایه‌ای از راز است.