در گذشته جنگ‌های بسیاری بین فرمت‌های مختلف وجود داشته است: VHS در برابر بتامکس، VCD در برابر DVD، بلوری در برابر HD DVD. برای جلوگیری از جنگ‌های جدید شرکت‌ها وارد اتحادهایی با یکدیگر می‌شوند و به هر کمپانی در فناوری‌های آینده سهمی داده می‌شود.
یک مثال از این اتحادها، اتحاد UHD در صنعت تلویزیون است که در ابتدای ۲۰۱۵ تشکیل شده است. در این اتحاد شرکت‌هایی همچون سامسونگ، فاکس و نتفلیکس از اعضای این اتحادیه هستند و هدف آنها ایجاد قوانین محکم برای آینده صنعت است. نتیجه باید به بهبود تجربه کاربری شود.
یکی از آخرین استانداردهای اتحاد UHD، استانداردی با نام داینامیک رنج بالا یا High Dynamic Range است که اختصارا HDR نامیده شده و آخرین آن HDR10 نام دارد. این فرمت در بازار با نام اولترا اچ‌دی پریمیوم تبلیغ شده و در تلویزیون‌های گران‌قیمت ۲۰۱۵ و برخی تلویزیون‌های ۲۰۱۶ یافت می‌شود.
حالا چرا ما باید به فکر صنعت تلویزیون باشیم؟ جواب ساده است: تا بحال این فناوری مختص تلویزیون‌ها بود، اما سامسونگ اولین شرکتی است که از این فناوری در جدیدترین گوشی خود، گلکسی نوت ۷ استفاده می‌کند. این کار پیامدهای زیادی برای صنعت موبایل دارد.
HDR10 چیست؟
بر خلاف بسیاری از ویژگی‌هایی که برای تلویزیون‌ها تبلیغ شده، HDR یک حقه یا ویژگی بی‌نتیجه نیست. نتایجی که HDR برای تجربه شما از تماشای ویدیو دارد، بسیار زیاد است.
مفهوم HDR بسیار ساده است: داینامیک رنج گسترش یافته بین ناحیه‌های روشن و سیاه یک تصویر، به گونه‌ای که سیاه، سیاه‌تر و روشن، روشن‌تر نشان داده شود و جزییات بیشتری که پیش از این در سایه‌ها پنهان بود، به نمایش گذاشته شود. برای اینکه یک تلویزیون HDR10 داشته باشد، کافی است که به روشنی معینی برسد و در آن روشنی، رنگ سیاه کمی داشته باشد.
اما این تنها بخشی از فناوری HDR10 است. سالهاست که سازندگان تلویزیون مصرف‌کنندگان را با تبلیغات درباره بازه رنگی تلویزیون‌هایشان بمباران کرده‌اند. اما جزییات یا دانه‌ای بودن رنگ نیز مهم است. اندورید و تقریبا تمام نرم‌افزارهایی که وجود دارند، دارای بازه رنگی محدود Rec. 709 یا sRGB هستند. اما چیزی که در سینماها وجود دارد، بازه رنگی DCI-P3 است که تقریبا تمام رنگ‌های موجود را پوشش می‌دهد.
بهترین وضعیت برای نمایش HDR10، نمایشگرهای با رنگ‌های ۱۰ بیتی است. اما نمایشگر با رنگ‌های ۱۰ بیتی پیش‌نیاز HDR10 نیست. نمایشگر نوت ۷، نمایشگری ۸ بیتی با قابلیت نمایش ۱۶ میلیون رنگ است. چیپ mDNIe درون گوشی محتویات را برای نمایش HDR در نمایشگر ۸ بیتی آماده می‌کند.
به طور ساده، ما شاهد دانه‌بندی رنگی بهتر خواهیم بود و تصاویر را با جزییات بیشتر می‌بینیم.
حتی کسانی که علاقه‌ای به فناوری AMOLED سامسونگ ندارند، می‌دانند که سامسونگ برای گسترش تکنولوژی خود، سرمایه‌گذاری سنگینی داشته است. این کمپانی از گلکسی S5 تا بحال، از نمایشگرهای با کیفیت بالا استفاده می‌کند که تصاویر را به طور بنیادین تغییر می‌دهد. این نوع نمایشگرها، به دلیل نبود محتوای مناسب، مزیت واقعی برای کاربران نداشته‌اند و رنگ‌های آن تاحدودی اغراق شده‌اند.
اما حالا که شرکت‌هایی همچون نتفلیکس، آمازون، وودو و تقریبا تمام تولیدکنندگان محتوا، از HDR10 پشتیانی می‌کنند، اگر سامسونگ بتواند به درستی این فناوری را اجرا کند؛ با وجود محتوای مناسب از طرف تولیدکنندگان، شاهد تجربه بسیار بهتری در تماشای فیلم خواهیم بود. نمایشگرهای AMOLED جدید تا حد زیادی به بازه رنگی DCI-P3 نزدیک شده‌اند. حالت سینما در نوت ۷ این پیش‌نیازها را برآورده می‌کند.
نتیجه اینکه اینکار بیش از هر کار دیگری که سامسونگ برای نمایشگرهایش انجام داده، باعث برتری این شرکت بر رقبایش می‌شود. برخی از این رقبا در حال کار بر روی ورود این تکنولوژی به موبایل‌هایشان هستند. برخلاف بازه رنگی پیشین که محتوایی برای آن وجون داشت، HDR محتوای مناسب داشته و بازیگران اصلی سخت در حال کار بر روی ارایه این تکنولوژی بر روی محصولاتشان هستند.
در هر حال، این اولین بار است که پس از مدت‌ها شاهد ورود تکنولوژی معناداری به دنیای نمایشگرهای موبایل هستیم. این تکنولوژی توانایی تغییر تجربه کاربری ما را دارد.
