چراغ‌ راهنمایی و رانندگی چگونه به وجود آمد و چرا از سه رنگ در آن استفاده می‌شود؟!

یکی از اولین چیزهایی که از کودکی به ما آموزش می‌دهند معنا و مفهوم رنگ‌های چراغ راهنمایی و رانندگی برای عبور و مرور ایمن‌تر است، با دیدن سه رنگ قرمز، زرد و سبز مطابق مفهوم هر کدام از آن‌ها، در وضعیتی خاص قرار می‌گیریم. اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌‌اید که این چراغ از کجا آمده و اصلا چرا از این سه رنگ در آن استفاده می‌شود؟!

این چراغ سه رنگ حدود دو سال پیش تولد صد سالگی‌اش را جشن گرفت، بر اساس آن چه که در تاریخ ثبت شده، این وسیله اولین نشان الکترونیکی بود که در جهان پذیرفته شد و اولین بار در سال ۱۹۱۴ و در تقاطع Euclid Avenue و خیابان صد و پنجم در Cleveland در اوهایو نصب شد. اما این تازه اول ماجرا بود، قبل و بعد از نصب این چراغ، این کار با موانعی روبرو شد.

اولین علامت راهنمایی رانندگی غیر الکترونیکی در حدود پنجاه سال قبل از نوع الکترونیک آن، یعنی در سال ۱۸۶۸ در شهر لندن و در کنار ساختمان پارلمان نصب شد تا رفت و آمد را برای افراد پیاده راحت‌تر کند. با توجه به این که عبور کالسکه‌ها در قرن ۱۹ بسیار زیاد شده بود، نیاز به یک روش برای کاهش ترافیک و حوادث احساس می‌شد. بر اساس آن چه در International Business Times نوشته شده:

این سیستم یک راهنما بود که از پرچم و بازوی‌های متحرک برای هدایت استفاده می‌کرد. زمانی که بازوها در طرفین قرار می‌گرفتند، به معنی توقف بود. در هنگام تاریکی یک چراغ گازی بالای آن نصب می‌شد که رنگ سبز آن به معنی حرکت و رنگ قرمز به معنی توقف بود.

افسران پلیس این علائم را به صورت دستی تعویض می‌کردند و آن‌ها را با ترافیک موجود در خیابان‌ها تطبیق می‌دادند. زمان تعویض نشان‌ها با سوت زدن افسرها به مردم اعلام می‌شد. بر اساس کتاب ROY G. BIV، در آن زمان این روش یک متد موفق و کارآمد بود تا این که انفجار چراغ‌ها شروع شد.

مدت کوتاهی پس از نصب چراغ‌ها، بر اثر نشت گاز انفجارهایی در سال ۱۸۶۹ رخ داد. در این حادثه افسری که مسئول تعویض نشان‌ها بود به شدت مجروح شد و مقامات لندن خیلی زود این پروژه را تعطیل کردند.

مانند آن‌ چه در لندن اجرا می‌شد، مدل‌های آمریکایی این نشان هم تعویض چراغ سبز و قرمز  به وسیله افسر و به طور دستی انجام می‌شد. در اینترنشنال بیزنس تایمز ذکر شده که اولین چراغ راهنمایی و رانندگی سه رنگ (مشابه آن چه که امروز می‌بینیم) توسط ویلیام پاتس، افسر پلیس دتریوت و در سال ۱۹۲۰ یعنی ۴ سال پس از فراگیر شدن اولین سیستم الکتریکی چراغ راهنمایی و رانندگی، معرفی شد.

ممکن است فکر کنید این رنگ‌ها از همان چراغ اولیه که در لندن استفاده می‌شد گرفته شده، اما ویلیام این رنگ‌ها را بر اساس علائم موجود در راه آهن تنظیم کرد. طبق کتاب Railroad Signaling، رنگ‌های اولیه که در راه آهن به کار می‌رفت شامل سه رنگ سفید، سبز و قرمز بود. بر خلاف امروزه، در آن زمان رنگ سبز به معنی احتیاط و رنگ سفید نشان حرکت بود! اما رنگ قرمز از همان اول نشان ایست بوده. به نظر استفاده از رنگ سفید به جای سبز به عنوان نشان حرکت بهتر بود ولی رنگ سفید مشکلات خطرناک بسیاری به وجود آورد.

از سال ۱۸۹۹ مسئولان راه آهن از رنگ سفید برای اعلام حرکت استفاده کردند. بر اساس جلدی از کتاب راه‌ آهن و مهندسی لوکوموتیو، از آن سال این رنگ‌ها به استاندارد اعلام حرکت، خطر و توقف تبدیل شدند.  صفحه قرمز رنگ چراغ معمولا شکسته می‌شد که پس از آن با دیده شدن رنگ سفید به جای قرمز خسارات زیادی به بار می‌آمد. از طرف دیگر مسئول مربوطه زمانی که رنگ چراغ باید سفید می‌شد را با زمان رنگ‌های دیگر اشتباه می‌گرفت. دلیل این امر هم ساده است، رنگ‌ها در شب و در هوای تاریک کاملا برای هشدار دادن مناسب هستند، اما نور سفید ممکن بود با نور هر چیز دیگری مانند بازتاب مهتاب یا فانوس اشتباه گرفته شود و زمان بندی را به هم بزند.

بنابراین،‌ مسئولین تصمیم به جمع آوری چراغ سفید از علائم راهنمایی کردند. پس از آن رنگ سبز به عنوان علامت حرکت انتخاب شد و قرمز همچنان علامت ایست باقی ماند. مقامات راه آهن تصمیم گرفتند برای اعلام خطر یا هشدار به کودکان از رنگ زرد استفاده کنند و با حذف کامل رنگ سفید، تمامی این مشکلات حل شد.

این هم از ماجرای چراغ راهنمایی و رانندگی…!