یک نظریه ریاضی مدعی شده که بهترین سن برای ازدواج ۲۶ سالگی است

اگر شما در سنین بین ۲۰ تا ۳۰ سالگی هستید و فکر می‌کنید که به زودی باید برای ازدواج آماده شوید، قانون ۳۷ درصد برای شما بیان شده است. برین کریستین خبرنگار و تام گرفیتث که دانشمند شناختی است، به طور مشترک به الگوریتمی رسیده‌اند که علم کامپیوتر برای تصمیمات انسانی نام گرفته و می‌تواند در صرفه جویی در وقت برای پیدا کردن یک همسر به شما کمک کند.

در واقع قانون ۳۷ درصد این را بیان می‌کند که بهترین زمانی که شما برای در نظر گرفتن برخی از امکانات (مانند انتخاب شغل،‌ منزلی جدید یا یک شریک مناسب در یک رابطه عاشقانه) در یک بازه زمانی محدود نیاز دارید، در واقع زمانی است که به ۳۷ درصد از هر یک از این گزینه‌ها دست پیدا کنید.

در این فرایند شما اطلاعات کافی برای یک تصمیم آگاهانه را خواهید داشت، اما وقت بسیاری را تلف نکرده‌اید تا به دنبال گزینه‌های غیر ضروری باشید. با درصد ۳۷ از کل، شما شانس خود برای انتخاب برترین‌ها را به حداکثر می‌رسانید.

آزمایشی از یک باور عمومی برای اثبات این نظریه (که در سال ۱۹۶۰ و توسط ریاضی‌دانان، بدون دخالت کامپیوترها توسعه داده شده بود) وجود دارد که “مسئله منشی” نام دارد.

براساس این فرض، شما می‌توانید منشی‌ها را به عنوان مثالی برای کیس ازدواج مدنظر داشته باشید. اگر شما یکی از کاندیدهای‌تان را رد کنید، نمی‌توانید دوباره برگشته و او را استخدام کنید (زیرا ممکن است در جای دیگری مشغول به کار شده باشد). سوالی که پیش می‌آید این است: تا چه حد باید روی بررسی کاندیداها دقیق شد تا شانس خود را برای پیدا کردن بهترین شخص به حداکثر برسانیم؟

نویسندگان این الگوریتم این طور توضیح می‌دهند که اگر شما فقط سه کاندید را در نظر بگیرید، بهترین شرط بندی برای شما می‌تواند تصمیم گیری براساس قدرت کاندیدای دوم باشد. اگر او از اولی بهتر باشد، او را به عنوان منشی استخدام می‌کنید. اما اگر این‌طور نباشد شما منتظر نفر بعدی می‌مانید. ولی اگر کاندیداها ۵ نفر باشند، باید برای شروع قضاوت خود، تا بررسی نفر سوم صبر کنید.

بنابراین اگر شما در سنین ۱۸ تا ۴۰ سال به دنبال یافتن عشقی واقعی هستید، سن مطلوب برای این که به طور جدی به دنبال همسر آینده خود باشید پس از تولد ۲۶ سالگی شما خواهد بود (۳۷ درصد از ۲۲ سالی که بین ۱۸ تا ۴۰ سالگی وجود دارد). قبل از این سن، ممکن است برخی گزینه‌های مطلوب برای ازدواج که در آینده با آن‌ها مواجه خواهید شد را از دست بدهید، اما بعد از ۲۶ سالگی هم ممکن است برخی از گزینه‌ها و امکانات به مرور غیر قابل دسترس شوند و شانس شما را برای پیدا کردن بهترین شخص کاهش دهد.

در زبان ریاضی، جستجو برای پیدا کردن یک جفت بالقوه با عنوان “مسئله توقف مطلوب” شناخته می‌شود. با بیش از ۱۰۰۰ احتمال، کریستن و گریفث می‌گویند، شما باید کسی را در نظر داسته باشید که ۳۶.۸۱ درصد از کل راه پیش رو را طی کرده، در واقع رقمی بسیار نزدیک به ۳۷ درصد.

به نظر می‌رسد تحقیقات بر روی ازدواج‌های موفق هم از سن ۲۶ سالگی برای شروع این کار پشتیبانی می‌کنند. در جولای گذشته، جامعه شناس دانشگاه Utah، نیکولاس ولفینگر به این کشف رسید که بهترین سن برای ازدواج که بتواند از طلاق هم جلوگیری کند، در بین ۲۸ سالگی تا ۳۲ سالگی قرار دارد. این رده سنی دقیقا هم تراز قانون ۳۷ درصد نیست (در واقع ۲۸ سالگی به ۴۵ درصد نزدیک است) اما معمولا افراد مدتی پیش از این که مراسم ازدواج را برگزار کنند، درباره شریک آینده خود تصمیم گیری کرده‌اند. تحلیل‌های ولفینگر هم این را نشان می‌دهد که احتمال به جدایی منجر شدن زوج‌ها با هر یک سالی که از ۳۲ سالگی می‌گذرد، به اندازه ۵ درصد افزایش می‌یابد. به بیان دیگر، اگر در ۲۶ سالگی زندگی مشترک خود را آغاز کنید، بهترین زمان را انتخاب کرده‌اید.

البته باید این را هم در نظر داشته باشید که قانون ۳۷ به طور کامل بی‌نقص نیست. یکی از جنبه‌های مهم ازدواج، جنبه‌ احساسی آن است ولی نظریه ۳۷ درصد برگرفته از ریاضیات است که کاملا سرد و بی‌احساس است. این نظریه این‌طور بیان می‌کند که افراد در سن ۲۶ سالگی به درکی منطقی از آن چه که از شریک خود می‌خواهند می‌رسند، اما این یک حقیقت است که معیارها و ویژگی‌های مد نظر شخص برای همسر آینده خود، ممکن است در سنین ۱۸ تا ۴۰ سالگی دچار تغییرات زیادی شود.

چیزی که قانون ۳۷ درصد در ۲۶ سالگی به ما می‌گوید شاید این باشد که در این سن دیگر باید تجربه کردن و قرارها و به دنبال شریک گشتن را رها کرده و اولین قدم‌های جدی برای بستن پیمان ازدواج را برداشت.