انسان موجودی توانمند است و قادر است ناممکن‌ها را به ممکن تبدیل کند. ساختن کامپیوترهایی که از مولکول DNA تشکیل می‌شوند به نظر یک رویاست اما دانشمندان معتقدند که ساختن کامپیوتر با استفاده از مولکول‌های DNA کاملا ممکن و عملی است.
طرح تئوری ساختن کامپیوتر با استفاده از مولکول‌های DNA که برای سال‌ها افکار دانشمندان و پژوهشگران را به خود معطوف کرده بود اخیرا یک قدم دیگر به واقعیت نزدیک‌تر شده است. گروهی از دانشمندان دانشگاه منچستر با سرپرستی پروفسور راس دی کینگ دستگاهی محاسباتی و جدید ساخته‌اند که اساس کار آن بر روی مولکول‌های DNA بنا نهاده شده است. اگر شما DNA را کد و رمزهایی برای خلق یک زندگی تعریف کنید فهمیدن این موضوع که این ماده توانایی کاربردهای بیشتری را نیز دارد چندان برای شما سخت نخواهد بود. به همان شیوه که چهار پروتئین اصلی موجود در مولکول‌های DNA می‌توانند ادغام شوند و به گلبول‌های سفید خون دستور دهند به یک مولکول خاص مانند میکروب حمله کند یا اینکه با فرمان به سلول‌های پوستی باعث رویش و رشد موهای شما شوند. به همین شیوه این پروتئین‌ها قادرند از نظر تئوری به‌منظور تجزیه و تحلیل مقادیر بسیار زیادی از اطلاعات مربوط به آب و هوا یا موارد دیگر مورد استفاده قرار بگیرند.
کامپیوترهای امروزی از تعداد محدودی پردازنده برای انجام این نوع کارها استفاده می‌کنند. هر دستگاهی که از مولکول‌های DNA استفاده کند، می‌تواند عملکردهای بیشتری به‌منظور انجام بسیاری از محاسبات به‌طور هم‌زمان داشته باشد؛ کارکردی که ظاهرا بدون محدودیت به نظر می‌رسد. کامپیوترهای کوانتومی با اینکه هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار دارند اما باز هم می‌توانند عملیات مورد نظر را به‌صورت هم‌زمان پردازش کنند. با این همه هنوز به اعمال تنظیمات خاصی برای انجام این کار نیاز است. تنظیماتی که بهره وری مطلوب کامپیوترهای کوانتومی را محدود می‌کند. نکته جالب توجه در مورد کامپیوترهای ساخته‌شده بر اساس DNA این است که محدودیت‌های موجود در کامپیوترهای کوانتومی را ندارند. پروفسور کینگ در مصاحبه‌ای که با پایگاه Popular Mechanics داشته در این زمینه توضیح داد:
تصور کنید که یک کامپیوتر در حال جستجوی یک Maze است و در این راه به یک دوراهی می‌رسد که باید یکی از آن‌ها را انتخاب کند. انتخاب‌های پیش رو شامل یک مسیر منتهی به سمت چپ و یک مسیر منتهی به سمت راست است. کامپیوترهای امروزی به این نیاز دارند تا انتخاب کنند که ابتدا باید کدام مسیر را ادامه دهند اما کامپیوترهای جدید ما نیاز به انتخاب یک مسیر ندارند. زیرا آن‌ها می‌توانند به‌نوعی خود را تکثیر کنند و هر دو مسیر را در یک زمان دنبال کنند. به همین دلیل قادرند پاسخ درست را در زمان سریع‌تری پیدا کنند.
برای اینکه بتوانید از قدرت این نوع کامپیوترها درک درستی داشته باشید فرض کنید در یک مک‌بوک به‌جای سیلیکون از مولکول‌های DNA استفاده شود. در این صورت قدرت پردازشی دستگاه هزار برابر مقدار قبلی خواهد شد با اینکه از انرژی به نسبت کم‌تری استفاده خواهد کرد. در حقیقت قرار نیست به همین زودی شاهد استفاده از DNA در رایانه‌ها باشیم اما به هر حال کار پژوهشگران دانشگاه منچستر گامی بلند به سوی تولید دستگاه‌های محاسباتی کارآمدتر و با سرعت و قدرت بیشتر در آینده محسوب می‌شود.
