انسان صد‌ها سال است که به مطالعه و بررسی بدن آدمی پرداخته است. شاید این‌طور به نظر برسد که امروزه همه چیز را در مورد آن می‌دانیم اما هرگز این‌گونه نبوده است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید محققان بزرگ‌ترین اندام بدن انسان را همین چند روز پیش کشف کردند!
به‌تازگی دانشمندان موفق به شناسایی یک ویژگی جدید در مورد آناتومی بدن انسان شده‌اند که تا پیش از این ناشناخته بود. جالب این‌جاست که این ویژگی جدید بر عملکرد تمامی اندام‌ها، بیشتر بافت‌ها و مکانیسم عمل بسیاری از بیماری‌های مهم تاثیرگذار است. نتایج این یافته جدید در مجله Scientific Reports به چاپ رسیده و تحت سرپرستی یکی از متخصصان دانشکده پزشکی NYU انجام گرفته است.
در این مطالعه مشاهده شد لایه‌های بدن که پیش از این تصور می‌شد باید علاوه بر تراکم بالا، رابط بافت‌های زیرین به سطح پوست و پوشانده بخش‌های دستگاه گوارش، ریه‌ها، سیستم ادراری و هم‌چنین سیاهرگ‌ها، سرخرگ‌ها و نیام (Fascia) بین عضلات باشند، در واقع با بخشی پر از مایع به یکدیگر متصل شده‌اند. به علاوه این بخش با یک شبکه قدرتمند از پروتئین‌های ارتباطی و منعطف مانند الاستین و کلاژن حمایت می‌شوند.
دانشمندان معتقدند این نوع بافت به عنوان یک جاذب شوک و ضربه عمل می‌کند و از آسیب به بافت‌ها و اندام‌های داخلی بدن جلوگیری می‌کند. در نتیجه بدن ما قادر است فعالیت‌های پمپاژ، انتقال و انقباض و انبساط جهت انجام فعالیت‌های روزمره انسان را به خوبی انجام دهد. طبق اظهارات محققان حاضر در این مطالعه، از آن‌جا که این مایع در سراسر بدن انسان قادر به جابه‌جایی و حرکت است، بنابراین می‌تواند توضیحی در مورد چگونگی نفوذ سرطان در بدن و نحوه حرکت و گسترش آن باشد.
سلول‌های این بخش از بدن با افزایش سن دچار تغییر می‌شوند و می‌توانند موجب چروک شدن پوست، سفتی اندام‌ها و پیشرفت بیماری‌های فیبروتیک، اسکلروتیک و التهابی شوند. در این مطالعه برای اولین بار از این بخش به عنوان یک اندام به نام اینترستیتیوم (Interstitium) نام برده شده است. در حقیقت باید این بخش بینابینی را یکی از بزرگ‌ترین اندام‌های بدن انسان دانست که بیشترین میزان حجم از مایعات درون بدن را نیز در خود جای داده است.
یکی از دلایل کشف این اندام بزرگ، مربوط به این واقیعت است که اغلب تحقیقات پزشکی مرتبط به بافت‌شناسی تنها بر روی اسلاید‌های میکروسکوپی انجام می‌گرفت. در فرایند تهیه اسلاید‌ها و تیمار بافت با مواد شیمایی شناساگری که به منظور رنگ آمیزی و مشخص نمودن قسمت‌ها انجام می‌گیرد، این مایع از بین رفته و هنگامی که این مایع حذف می‌شود، لایه شبکه ارتباطی پروتئینی که در اطراف این بخش پرمایع قرار داشته است، مانند یک ساختمان که ستون‌هایش تخریب شود، دچار ریزش شده و به طور کامل این بخش را از بین می‌برد.
جالب بود، از این پستا بیشتر بذارین
فوق العاده بود
مطلب جالبی بود مرسی