دانشمندان با استفاده از یک دستگاه الکتروکاردیوگرام که به بدن یک وال آبی وصل کرده بودند توانستند برای اولین بار تعداد ضربان قلب بزرگترین جاندار روی کره زمین را اندازه‌گیری کنند.
وال آبی که طول و وزن آن می‌تواند به ۳۰ متر و ۲۰۰ تن برسد، براساس گفته محققین، هنگامی که در زیر سطح اقیانوس برای خوردن غذا خیز برمی‌دارد، ضربان قلب خود را به دو ضربه در هر دقیقه کاهش می‌دهد.
اما بیشترین تعداد ضربان قلبی که دانشمندان توانستند ثبت کنند، ۳۷ ضربه در دقیقه بود که در هنگام برگشتن این پستاندار دریایی بعد از نفس‌گیری به داخل آب اتفاق افتاده است.
Jeremy Goldbogen، بیولوژیست دریایی از دانشگاه استنفورد که نتایج این مطالعه را در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر کرده است، می‌گوید: وال آبی بزرگترین حیوان روی کره زمین بوده و سال‌هاست که بیولوژیست‌ها را مجذوب خود کرده است.
او اضافه کرده که: اندازه‌گیری‌های جدیدی که ما بر روی ضربان‌های قلب این حیوان انجام دادیم، به ما کمک می‌کند تا بدانیم بدن این حیوانات عظیم‌الجثه چگونه کار می‌کند و زندگی فیزیولوژیکی آن‌ها به چه نحوی انجام می‌گیرد.
به‌طور کلی، هرچقدر که یک حیوان بزر‌گتر باشد، ضربان قلب‌اش کمتر است و لذا قلب کار کمتری را برای توزیع خون در سراسر بدن انجام می‌دهد.
محدوده نرمال برای تعداد ضربان قلب انسان در حالت استراحت، بین ۶۰ تا ۱۰۰ ضربه در دقیقه است و در طول فعالیت‌های ورزشی این عدد می‌تواند به ۲۰۰ ضربه نیز برسد. کوچک‌ترین پستاندارن زمین، دارای تعداد ضربان قلبی بالای هزار ضربه در هر دقیقه هستند.
محققین، برای اندازه‌گیری ضربان قلب وال آبی، دستگاهی با قابلیت چسبیدن به بدن حیوان ساختند و آن را با یک لایه پلاستیکی نارنجی‌رنگ پوشش دادند و سپس یک دستگاه الکتروکاردیوگرام را در داخل آن جای دادند.
پژوهشگران، مطالعه خود را بر روی یک وال بزرگسال با طول حدود ۲۲ متر، که در خلیج مانتری کالیفرنیا به آن برخوردند، انجام دادند و به مدت نه ساعت داده‌های مرتبط با ضربان قلب آن را جمع‌آوری کردند.
Goldbogen گفته است: ما ابتدا مجبور بودیم یک وال آبی پیدا کنیم که کار بسیار دشواری بود؛ چراکه این حیوانات در محدوده وسیعی از اقیانوس پراکنده هستند. ما با بهره‌گیری از سال‌ها تجربه و کمی خوش‌شانسی، توانستیم یک دستگاه کوچک الکتروکاردیوگراف را در سمت چپ وال نصب کنیم.
وال‌های بی‌دندان (Baleen whales)، از جمله وال آبی، به‌رغم اندازه بزرگ‌شان، از شکارهای کوچکی تغذیه می‌کنند. آن‌ها مقادیر عظیمی آب را وارد دهان خود کرده و با استفاده از صفحات شانه‌ای‌شکل موجود در فک بالای دهان‌شان، کریل‌های میگومانند و سایر زئوپلانکتون‌ها را جدا نموده و وارد دهان می‌کنند.
وال‌ها، در طول شیرجه‌هایی که به منظور خوردن غذا می‌زنند، تعداد ضربان‌های بسیار کمی از خود نشان می‌دهند؛ بطوریکه تعداد آن، به چهار تا هشت ضربه و در پایین‌ترین حالت به دو ضربه در هر دقیقه می‌رسد. بعد از آنکه برای نفس کشیدن به سطح می‌آیند و سپس به داخل آب شیرجه می‌روند، تعداد ضربان قلب‌شان به ۲۵ تا ۳۷ ضربه در دقیقه می‌رسد.
