انرژی خورشیدی و وسایل نقلیه الکتریکی که ما جهت متوقف‌‌سازی بحران آب‌و‌هوایی به آن‌ها نیاز داریم، تهدید‌هایی را برای مردم و محیط‌زیست به وجود آورده‌اند. بله، منظور ما توسعه استخراج معادن است. جدا شدن از سوخت‌های فسیلی، به فناوری‌هایی نظیر باتری‌ها و پنل‌های خورشیدی نیاز دارند تا بدین شیوه بتوان انرژی‌ها را جایگزین کرد. اما استخراج مواد اولیه می‌تواند که حقوق بشر را تضعیف کرده و زیست‌بوم‌های شکننده را نیز نابود سازد. ازآنجایی‌که دولت‌ها و صنایع سعی دارند تا با به‌کارگیری انرژی‌های تجدید‌پذیر، تغییرات آب‌و‌هوایی را متوقف کنند، ما نیاز داریم تا مشکلات نهان این فرآیند را در نظر بگیریم.
کارشناسان سیاسی در مجله Science هشدار داده‌اند که آینده پایدار به این بستگی دارد که رهبران چگونه تقاضا برای فلزات و مواد معدنی مانند: کبالت و لیتیوم را (که برای ساخت باتری‌های قابل شارژ لازم هستند) مدیریت می‌کنند. بنجامین ساواکوول (Benjamin Sovacool)؛ یکی از نویسندگان این مقاله و همچنین پروفسور سیاست انرژی در دانشگاه ساسکس طی بیانیه‌ای اظهار کرد:
معدن، فلزات و استخراج مواد اولیه پایه و اساس عبور از کربن است. اما این رویه در مسیر فعلی خود، کثیف، خطرناک و آسیب‌زا است.
وقتی‌که نوبت به انرژی‌های سبز (طرفدار محیط‌زیست)، همانند باتری‌ها می‌رسد، ما با سیلی از ناامیدی و خوش‌بینی‌ها روبه‌رو هستیم. باتری‌ها انرژی وسایل نقلیه پاک‌تر را فراهم کرده و همچنین می‌توانند آن را نیز ذخیره کنند، بنابراین در هنگامی‌که آب‌و‌هوا نامساعد است نیز می‌توان به انرژی لازمه دسترسی پیدا کرد. جنبه منفی این قضیه این است که این باتری‌ها از کبالت ساخته می‌شوند. اکثر کبالت مورداستفاده جهان از جانب جمهوری دموکراتیک کنگو تأمین می‌شود؛ یعنی جایی که کودکان آن در معادن کار کرده تا بتوانند تقاضای فزاینده فلزات را تأمین کنند. اپل، گوگل، مایکروسافت، دل و تسلا همگی متهمان دعوای حقوقی آذرماه (دسامبر) هستند. دلیل این ادعا نیز مرگ کودکان مشغول به کار در معادن کبالت است.
طبق اظهارات بانک جهانی، انتظار می‌رود که تولید کبالت به دلیل ارتباط با انرژی‌های کم‌کربن، تا سال 2050 رشدی 585 درصدی را تجربه کند. احتمالا استخراج لیتیوم که آن نیز برای تولید باتری‌ها لازم است، تا سال 2050 رشدی 965 درصدی را تجربه خواهد کرد.
هیئت بین‌دولتی سازمان ملل در رابطه با گرمایش جهانی هشدار می‌دهد که برای جلوگیری از پیامدهای فاجعه‌بار تغییرات اقلیمی، زمین نیازمند است تا تولید گازهای گلخانه‌ای را تقریبا تا سال 2050 متوقف سازد. ساواکوول می‌گوید که:
جهانی که ما احتمالاً تا سال 2050 به آن دست خواهیم یافت، به همه این مواد معدنی نیازمند است. ما هنوز هم باید این مواد را به قیمت زندگی و شرایط کاری نامناسب جوامع فقیر و آسیب‌پذیر به دست آوریم.
ساواکوول به خبرگزاری The Verge گفت که با وجود تحقیقات پیشین وی، تأثیرات استخراج کبالت در کنگو شکه‌کننده است. او کشیشی را به یاد می‌آورد که جهت جست‌و‌جوی کبالت، کف کلیسای خود را حفر کرده بود. وی همچنین کارگرانی را نیز به یاد می‌آورد که با دستان خالی مشغول حفر معادن بودند تا این ثروت بادآورده را استخراج کنند.
جواب‌های ساده‌ای در رابطه با پیدا کردن راه‌های استخراج بهتر وجود ندارند. یکی از گزینه‌های در حال ظهور می‌تواند حفاری در کف اقیانوس‌ها باشد. این کار می‌تواند منابع جدیدی از کبالت را فراهم آورد، اما همچنین زیست‌بوم‌هایی را که دانشمندان بهتازگی کشف کرده‌اند، از بین می‌برد. به گفته ساواکوول، هزینه و منفعت هر پروژه باید مورد به مورد بررسی شود. مقاله او در مجله Science پیشنهاد می‌دهد که کشورها باید مواد معدنی خود را با توجه به برنامه‌های اقلیمی خود و همچنین قراردادهایی همانند معاهده پاریس، تأمین کنند.
تغییرات اقلیمی نتیجه پیشرفت فناوری، بدون در نظر گرفتن آسیب‌های ناشی از سوخت‌های فسیلی است. یک اقتصاد سبز حتی اگر انرژی خود را نیز از طریق باد تأمین کند، اتفاقی ایجاد نخواهد شد. اگر به قربانی‌های ساخت آینده‌ای پاک‌تر توجه نشود، آنگاه ممکن است که تاریخ دوباره تکرار شود.
