با انتخاب جو بایدن (Joe Biden) به عنوان رییس جمهور آمریکا، ایالات متحده قرار است دوباره به توافقنامه پاریس بپیوندد. تعهد این کشور در سال 2015 برای مهار گرمای زمین تا 2 درجه سانتی‌گراد به عنوان بخشی از یک تلاش بین‌المللی تأیید شده است. آنها متعهد شده‌اند که مقدار انتشار کربن را کاهش دهند. در ادامه با آی‌تی‌رسان همراه باشید.
اما پیشرفت این کشور در این تعهدات از سال 2015 خیلی کند بوده است. امضاکنندگان توافقنامه پاریس باید اقداماتی را به نام کمک‌های ملی تعیین‌شده متعهد شوند. آخرین مجموعه این کمک‌ها قرار است در سال 2020 منتشر شود، اما با گذشت زمان بسیاری از آنها هنوز منتشر نشده‌اند.
امیدواریم که این فرآیند نتایج خوبی به همراه داشته باشد. اما برخی از کشورها از جمله استرالیا، نیوزیلند، روسیه و اندونزی قبلاً اعلام کرده‌اند که بر خلاف توافقنامه، بلندپروازی‌های خود را در این دوره افزایش نخواهند داد. سیاست‌های جهانی همراه با کمک‌های ملی تعیین‌شده، 66 درصد احتمال نگه داشتن دمای کره زمین در زیر 2.9 درجه سانتی گراد را تا پایان قرن تخمین می‌زنند.
اکنون در معرض خطر قرار داریم. با تأیید هدف‌های گسترده توافقنامه پاریس، اکنون توجه دولت‌ها باید روی اجرای سریع آن معطوف شود. مسئله مهمی که وجود دارد، ماده شش، بحث‌انگیزترین قسمت توافقنامه است. این مقاله به چگونگی همکاری کشورها از طریق بازارهای کربن، تجارت آلایندگی و پشتیبانی از کشورهای کمتر توسعه یافته در سطح بین‌المللی، ملی و محلی می‌پردازد.
این مسئله چگونگی پشتیبانی جهان از راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت برای تغییرات آب و هوایی، که از منابع کربن طبیعی مانند جنگل‌ها محافظت و گسترش می‌یابد، شکل خواهد گرفت. زیستگاه‌های کربن آبی به عنوان مثال گیاه حرا، شوره‌زار و علفزارهای گیاهان دریایی در نظر بگیرید. 151 کشور حداقل یکی از این ذخایر کربن طبیعی را در خود دارند. اگر از تخریب آنها جلوگیری کنیم، نیمی از گیگاتن کربن‌دی‌اکسید در سال صرفه جویی می‌شود یعنی بیشتر از کل انتشار کربن سالانه انگلیس.
سرمایه‌گذاری در کربن آبی
حفاظت از این اکوسیستم‌ها به توانمندسازی جوامع محلی برای هدایت این تلاش‌ها بستگی دارد. کنیا نمونه‌ای از فرصت‌ها و چالش‌ها است. این کشور 61 هزار و 271 هکتار گیاه حرا و 31 هزار و 700 هکتار گیاهان دریایی دارد که در مجموع حداقل 77 میلیون تن کربن ذخیره می‌کنند، این مقدار بیش از 11 برابر انتشار سالانه کربن‌دی‌اکسید کشور است. این زیستگاه‌های زیبا با پرورش گونه‌هایی که صیادان محلی صید می‌کنند، باعث درآمدزایی برای هزاران نفر در امتداد ساحل می‌شود و بازدیدکنندگان از سراسر جهان را به خود جلب می‌کنند.
خوشبختانه کشور کنیا میزبان نمونه‌های برجسته برای متوقف کردن تجارت کربن است و راه‌حل‌های طبیعی برای تغییرات آب و هوایی ارائه می‌دهد. افراد و سازمان‌ها می‌توانند مستقل از توافق‌نامه‌های بین‌المللی مانند پاریس، میزان آلودگی کربن خود را جبران کنند.
یکی از پروژه‌ها میکوکو پاموجا (حرا در کیسوائلی) است که از یک جنگل حرا در خلیج گازی، جنوب کنیا محافظت می‌کند. کربنی که با صرفه‌جویی و گسترش این حرا صرفه‌جویی می‌شود به طور مستقل تأیید شده و پول جمع شده برای نهالستان‌های درختان، اجاق‌های چوبی کارآمد و گشت‌های جنگلی که از شکار غیرقانونی جلوگیری کرده و سلامت جنگل را کنترل می‌کنند، هزینه می‌شود. همچنین به صندوق سود جامعه کمک می‌کند. این پول نیز برای ساخت مدارس، بیمارستان‌ها یا سایر پروژه‌های اجتماعی توسط جامعه محلی اتخاذ می‌شود.
این چنین اقدامات نسبت به اقدامات قدیمی به نظر کوچک و کنترل‌شده به نظر می‌رسند. بر اساس این معاهده، تجارت کربن اغلب بودجه پروژه‌های بزرگ سبز و فناوری انرژی را تأمین می‌کرد، اما تحقیقات نشان می‌دهد که احتمالاً تا 85 درصد این موارد حتی بدون جبران بودجه اتفاق افتاده است.
کنیا می‌تواند از حفاظت و گسترش تمامی اکوسیستم‌های کربن آبی خود در کمک‌های ملی تعیین‌شده کشور استفاده کند و تعهدی برجسته در مورد حفاظت از آنها بگیرد. اما این امر بدون منابع درآمد جدید اتفاق نخواهد افتاد.
هزینه این موارد می‌تواند از تجارت آلایندگی در یک بازار بین‌المللی تازه تأسیس تأمین شود که در ماده 6 مقاله پیش‌بینی شده بود. این بازار برای موفقیت باید چیزهایی که از پروژه‌های داوطلبانه کوچک یاد گرفته است را در سطح ملی استفاده کند. در صورت موفقیت سه چالش عمده وجود دارد.
درست عمل کنید!
ابتدا خطر شمارش دوبرابری وجود دارد. اگر کشورهای ثروتمند برای حفاظت از زیستگاه‌های کربن آبی در کنیا بودجه تأمین می‌کنند، این مزایای اقلیمی در کمک‌های ملی تعیین‌شده کنیا یا تأمین‌کننده مالی لحاظ شده است؟ دوم آنکه آیا پروژه‌های داوطلبانه بازار می‌توانند به کل کمک‌های ملی تعیین‌شده یک کشور کمک کنند؟ و اگر چنین است چگونه انعطاف‌پذیری و کنترل محلی را که باعث موفقیت آنها شده است، حفظ می‌کنند؟
سرانجام و شاید مهم‌تر از همه این باشد که ایده کامل تجارت کربن اگر به عنوان بهانه‌ای برای اقدام نکردن به حساب بیاید، خطرناک خواهد بود. تجارت کربن نباید به آلاینده‌های بزرگ اجازه دهد از کاهش فوری انتشار گازهای گلخانه‌ای اجتناب کنند.
تنظیم قوانینی که بر تجارت آلاینده‌ها، تأمین مالی و حمایت از کشورهای در حال توسعه بیش از 2021 حاکم باشد، امری حیاتی خواهد بود. حتما باید اطمینان حاصل شود که سرمایه‌گذاری برای پروژه‌های اضافی انجام می‌شود و حقوق جوامع وابسته به اکوسیستم‌های غنی از کربن رعایت می‌شوند. راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت با تمام مزایای اضافه شده آنها برای حیات وحش و رفاه محلی، باید برجسته باشند. همه طرف‌های توافقنامه پاریس باید متعهد شوند تا کاهش فوری انتشار گازهای گلخانه‌ای را نشان دهند، نه اینکه جبران آن را بهانه‌ای برای اقدام نکردن بدانند.
انتخاب جو بایدن به عنوان رئیس جمهور ایالت متحده گامی درست در این مسیر بود. اکنون دیگر زمان شروع اقدامات فرارسیده است.
این حرفهای قشنگ تو کاغذ است .
کشورهای توسعه یافته هیچ وقت به تعهدات خودشان پایبند نیستند .
آمریکا و فرانسه اوضاعشان از بقیه کشورها بدتر است .
گول اینها را نباید بخوریم .