اگرچه بسیاری از ما انسان‌ها ممکن است آرزو داشته باشیم که کل این زمستان را بخوابیم، باید بگوییم که انسان‌ها، برخلاف بسیاری از پستانداران دیگر، توانایی خواب زمستانی را ندارند. در ادامه این مطلب جذاب با آی‌تی‌رسان همراه باشید.
اما یک مطالعه اخیرا منتشر شده بررسی کرده است که انسان‌های اولیه در برخی از زمان‌ها از این توانایی برخوردار بوده‌اند. نتایج اولیه به طور شگفت‌انگیزی نشان می‌دهند که انسان‌ها در گذشته به خواب زمستانی می‌رفتند، حتی اگر در این کار مهارت چندانی نداشتند.
هنگامی که خرسی از خواب زمستانی بیدار می‌شود (نوعی حالت خواب صرفه‌جویی در انرژی که اغلب به عنوان خواب زمستانی استفاده می‌شود)، خواب‌آلود و گرسنه است و استخوان‌ها و عضلاتش نیز مانند گذشته است و تغییر چندانی نداشته است.
خرس‌ها فرآیندهای متابولیکی ویژه‌ای دارند تا از آنها در برابر این خواب طولانی محافظت کنند، اما گاهی اوقات این روند طبق برنامه پیش نمی‌رود. به عنوان مثال، پس از خواب زمستانی اگر حیوانات ذخایر غذایی کافی دریافت نکنند، ممکن است در معرض انبوهی از بیماری‌ها قرار بگیرند.
دو دیرین‌شناسی در حوزه انسانی، آنتونیس بارتسیوکاس (Antonis Bartsiokas) و جوان لوئیس آرسواگا (Juan-Luis Arsuaga) در مقاله جدید خود می‌نویسند:
باید خاطرنشان کنیم که خواب زمستانی همیشه سالم نیست. اگر فرد در هنگام خواب زمستانی از ذخایر چربی کافی برخوردار نباشد، ممکن است از به بیماری‌های راشیتیسم، هایپر پاراراتیروئیدیسم و استئیت فیبروزا مبتلا شود. این بیماری‌ها همه بیانگر استئودیستروفی (استخوان‌سازی ناقص) کلیه است که با بیماری مزمن کلیه در ارتباط است.
محققان بر این باورند که این ممکن است سرنوشت برخی از اجداد انسانی ما را که بقایای آنها در غاری اسپانیایی به نام Sima de los Huesos کشف شد، نشان دهد. غار Mayor of Sierra de Atapuerca تعداد زیادی فسیل را در خود جای داده است و باستان‌شناسان نیز همچنین هزاران بقایای اسکلتی انسانی را با قدمت حدود 430،000 سال کشف کرده‌اند.
قدمت این فسیل‌ها به مدت‌ها قبل از ورود انسان‌های اولیه بر روی زمین بوده است. بحث‌هایی در مورد اینکه این فسیل‌ها از کدام جد بشر هستند، وجود دارد؛ می‌توان گفت حداقل برخی از آنها از گونه انسان هایدلبرگی هستند.
یافتن پاسخ این سوال که آیا اجداد بشر هزاران سال پیش به خواب زمستانی می‌رفتند یا خیر، یک کار غیرممکن به نظر می‌رسد، اما این تیم فکر می‌کند که آنها برخی از نشانه‌های مربوط به این سوال را روی فسیل‌ها پیدا کرده‌اند.
محققان با بیان اینکه سایر علائم کمبود ویتامین دی از قرار نگرفتن در معرض نور خورشید مشهود است، بیان کرده‌اند:
بهبود یافتن نوجوانان از این امراض ناشی از خواب زمستانی، به بلوغ نامنسجم آنها در این جمعیت اشاره دارد. فرضیه خواب زمستانی با شواهد ژنتیکی و این واقعیت که انسان‌های اولیه در یک دوره یخبندان زندگی می‌کردند، مطابقت دارد.
ایده محققان این است که این انسان‌های اولیه ممکن است در ماه‌های سردتر می‌خوابیدند و بنابراین استخوان‌های آنها زخم‌هایی ناشی از ماه‌ها خوابیدن بدون ذخیره چربی کافی، کمبود ویتامین دی و در نوجوانان رشد عجیب را نشان می‌دهد.
قبل از اینکه ادعا کنیم که اجداد بشر زمانی به خواب زمستانی می‌رفتند، باید به یاد داشته باشیم که این تحقیق بسیار مقدماتی است. حتی خود محققان نیز اعتراف می‌کنند که این موضوع کمی شبیه داستان‌های علمی است.
آنها اینچنین اظهار کرده‌اند:
اگرچه بسیاری از سوالات در مورد تاریخچه زندگی و متابولیسم آنها هنوز بی‌پاسخ مانده است، اما در عواقب بسیار زیادی که خواب زمستانی برای فیزیولوژی انسان و تاریخچه زندگی دارد، تردیدی نیست. این تصور که انسان می‌تواند تحت شرایط هیپومتابولیک مشابه خواب زمستانی قرار بگیرد، مانند داستان علمی به نظر می‌رسد؛ اما این واقعیت که پستانداران به خواب زمستانی می‌رفتند، نشان می‌دهد که پایه ژنتیکی و فیزیولوژی چنین چیزی ممکن است در بسیاری از گونه‌های پستانداران از جمله انسان‌ها حفظ شود.
ما به اطلاعات بیشتری برای تأیید اینکه آیا این نیاکان انسان‌های اولیه واقعا خواب زمستانی داشته‌اند یا خیر و اگر چنین بود، چگونه گونه‌های انسانی به تدریج این توانایی خود را از دست دادند، نیاز خواهیم داشت.
پاتریک راندولف-کوئینی (Patrick Randolph-Quinney)، انسان‌شناس، از دانشگاه نورثومبریا به رابین مک کی (Robin McKie) در گاردین گفت:
این نظریه استدلال بسیار جالبی است و مطمئنا بحث جذابی خواهد بود. با این حال، توضیحات دیگری در مورد تغییرات دیده شده در استخوان‌ها وجود دارد و باید قبل از اینکه به نتیجه‌گیری واقع‌بینانه برسیم، به طور کامل به آنها بپردازیم.
خواب زمستانی ویژه سال های کرونایی :)))