کشف ارتباطی بین آلودگی هوا و از دست دادن دائمی بینایی

یک مطالعه بزرگ نشان می‌دهد که بین آلودگی هوای ذرات ریز و تباهی لکه زرد، یک بیماری چشمی مربوط به سن که منجر به نابینایی دائمی می‌شود، ارتباطی وجود دارد. آلودگی هوا می‌تواند بینایی شما را در آینده مختل کرده و یا کاملا از بین ببرد. این یافته‌ها به عنوان یادآوری روشنی برای آلودگی هوا می‌تواند برای سلامتی ما مضر باشد، حتی اگر روزهای کمی از شروع آن تحقیق می‌گذرد.

نویسندگان این مطالعه در مقاله خود می‌نویسند:

یافته‌های ما به اثرات مخرب رو به رشد آلودگی هوا و محیط حتی در شرایط نسبتاً کم آلودگی اشاره دارد.

آلودگی هوا یک مشکل جهانی است که بسیاری از آن نمی‌توانند فرار کنند، سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین زده است که بیش از 90 درصد از جمعیت جهان در مکان‌هایی زندگی می‌کنند که سطح کیفیت هوا بیش از حد تعیین شده برای آلاینده‌ها باشد که در این صورت خطراتی برای سلامتی افراد دارد.

بیشترین نگرانی‌های بهداشت عمومی در مورد دایره کیفیت پایین هوا در اطراف آلاینده‌هایی مانند ذرات معلق (گرد و غبار، دوده و غیره)، ازن سطح زمین، دی اکسید نیتروژن، دی اکسید گوگرد و سایر گازها که از وسایل نقلیه موتوری، صنایع سنگین و آتش‌سوزی چوب تولید می‌شود، حاصل شده است. ذرات ریز که به اختصار PM2.5 نامیده می‌شوند، خصوصاً نگران‌کننده هستند. اندازه این ذرات میکروسکوپی کمتر از 2.5 میکرومتر می‌تواند به عمق ریه‌ها نفوذ کرده و وارد جریان خون شود و باعث التهاب در اطراف بدن شود.

قرار گرفتن مکرر در معرض آلاینده‌هایی از این قبیل می‌تواند چشم و گلو را تحریک کرده و مشکلات تنفسی ایجاد کند. علاوه بر این، آلودگی هوای محیط 43 درصد مرگ‌های ناشی از بیماری انسدادی مزمن ریوی و بیش از یک چهارم کل مرگ‌ و میرهای ناشی از سرطان ریه، بیماری‌های قلبی یا سکته مغزی را به خود اختصاص داده است.

در این مطالعه، تمرکز بر روی دژنراسیون ماکولای وابسته به سن (AMD) بود، شرایطی که بینایی فرد با افزایش سن بدتر می‌شود و منجر به افزایش از دست دادن بینایی و حتی نابینایی دائمی می‌شود. این بیماری به رگ‌های خونی پشت چشم و لکه‌های کوچکی از چربی و پروتئین مرتبط است که در ماکولا، قسمت چشم در مرکز شبکیه تجمع می‌یابد. ژنتیک و سیگار کشیدن از عوامل اصلی ایجاد این بیماری هستند.

محققان برای تجزیه و تحلیل خود، اطلاعات مربوط به هزاران نفر را که در Biobank انگلیس ثبت نام کرده‌اند، جمع‌آوری کردند و سطح سالانه آلودگی هوای اطراف خانه‌های خود را با استفاده از سایر مجموعه‌های داده در دسترس عموم تخمین زدند. از سال 2006 به بعد، از تقریباً 116000 نفر خواسته شد که در صورت تشخیص پزشک درباره تباهی لکه زرد، گزارش دهند. از این گروه بزرگتر، 52062 نفر نیز بینایی خود را معاینه و ضخامت شبکیه را اندازه‌گیری کردند. این عامل به عنوان شاخصی برای هرگونه تغییر در سلامت چشم آنها استفاده شده بود.

آنچه که مطالعه نشان داد این است که افرادی که در معرض سطح بالاتری از آلودگی ذرات ریز ذرات بودند، نرخ بالاتری از دژنراسیون ماکولای وابسته به سن گزارش شده داشتند. قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های دیگر، از جمله دی اکسید نیتروژن با تغییر در ضخامت شبکیه تشخیص داده شده در تصویربرداری همراه بود.

فقط بخش کوچکی از افراد در طول مطالعه با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن تشخیص داده شدند. در حالی که این مطالعه مشاهده‌ای می‌تواند توجه ما را به روندها و الگوهای مشاهده شده در بین جمعیت جلب کند، اما نمی‌تواند علت آن را بیان کند.

به عبارت دیگر، محققان در مطالعات گسترده جمعیتی مانند این موارد فاکتورهای دیگری از جمله سبک زندگی را در ایجاد خطرات بیماری تحت تأثیر قرار می‌دهد. آن‌ها تلاش می‌کنند تا تأثیرات دقیق سلامتی در معرض آلودگی هوا در جهان را از بین ببرند. محققان پیشنهاد می‌کنند که آلودگی هوا از طریق التهاب و استرس اکسیداتیو، دو مکانیسم دفاعی که بدن به ترتیب با مواد خارجی مبارزه می‌کند و سعی در از بین بردن گونه‌های شیمیایی دارد، به طور دورانی چشم را تحت تأثیر قرار دهد. اما تحقیقات بیشتری برای بررسی این ارتباط قابل قبول لازم است.

این اولین باری نیست که تحقیقات ارتباطی را از آلودگی هوا با بیماری چشم بیان می‌کند. مطالعه‌ای در سال 2019 که بار جهانی گلوکوم را بررسی می‌کند، نشان داد که سطح متوسط ​​بیشتری از ذرات ریز با موارد بیشتری از گلوکوم مرتبط است که بر عصب بینایی تأثیر می‌گذارد.

فیلیپ لندریگان، پزشک بهداشت عمومی و اپیدمیولوژیست از دانشکده پزشکی Icahn در Mount Sinai، نیویورک که در این مطالعه نقش نداشته است، می‌نویسد:

خبر خوب این است که می‌توان آلودگی هوای محیط را کنترل کرد و از بیماری‌های ناشی از آن جلوگیری کرد.

اجرای استانداردهای کیفیت هوا و کاهش انتشار از نیروگاه‌های زغال سنگ با انتقال به سوخت‌های پاک و در نهایت به منابع انرژی تجدیدپذیر، هر دو راهکارهای موثری برای کاهش آلودگی هوا هستند.

در چند ماه اول بیماری همه‌گیری ویروس کرونا مشاهده کردیم که با چه سرعتی آسمان تمیز و بدون آلودگی شده بود، این امر به دلیل قرنطینه و محدودیت‌های ترافیکی و بیرون آمدن از خانه‌ها بود، چون مردم بر اثر بیماری در خانه‌ها قرنطینه شده بودند. اگرچه چنین تغییرات شدیدی در نهایت پایدار نبود، اما کاهش لحظه‌ای آلودگی هوا به ما نشان داده است که چه چیزی ممکن است. لندریگان در این باره اینچنین اظهار نظر کرده است:

شهرها و کشورها باید به منابع انرژی غیر آلاینده روی بیاورند، رفت و آمد فعال (استفاده از دوچرخه یا پیاده‌روی) را تشویق کنند، شبکه‌های حمل و نقل خود را تقویت کنند و فرایندهای صنعتی را برای از بین بردن زباله‌ها دوباره طراحی کنند. این تغییرات به هیچ وجه آسان نخواهند بود. آنها باید بر مخالفت شدید منافع قدرتمند غلبه کنند. اما خوشبختانه ابزارهای فنی، نهادی و سیاستی لازم برای کنترل آلودگی هوا در دسترس هستند.

در این میان، تحقیقات بیشتری برای ایجاد شواهد در مورد خطرات طولانی‌مدت آلودگی هوا برای سلامت چشم لازم است.