یکی از محدودیت‌های تکنولوژی باتری‌های لیتیوم-یونی که در حال حاضر بهترین گزینه برای ذخیره انرژی هستند و بیش‌ترین استفاده را در دستگاه‌هایی نظیر تلفن همراه و لپ‌تاپ دارند، بزرگ و سنگین بودن آن‌هاست. تیم جدیدی از محققان، در دانشگاه مرکزی فلوریدا معتقدند، می‌توانند با تبدیل سیم‌های مسی به سوپرخازنها و ادغام کردن آن‌ها با پارچه و یا بدنه دستگاه، این مشکل را برطرف کنند. به صورت نظری، می‌توان بدنه یک ماشین را به منبع ذخیره انرژی مبدل کرد.
محققان نانوتکنولوژی بر این باورند، ابتدا با گرم کردن سیم مسی، نانو ویسکر‌ها تولید می‌شوند، سپس با تولید اکسید مس (وقتی در معرض هوا قرار می‌گیرند)، این نانو ویسکر‌ها تبدیل به الکترود می‌شوند. کل سازه در یک محافظ پلاستیکی به علاوه یک لایه نانو ویسکر دیگر قرار دارد. نتیجه نهایی، چیزی شبیه به تصویر بالا می‌شود. سیم مسی هنوز جریان را هدایت می‌کند، ولی سازه نانویی، الکتریسیته اضافی را ذخیره می‌نماید.
برخی کارشناسان، این الگو را به نوعی باطری نسبت می‌دهند، ولی محققان معتقدند، این نوعی سوپرخازن محسوب می‌شود. از دید عملکرد، تفاوت یک سوپرخازن و باطری این است که باطری‌ها می‌توانند به نسبت انرژی بالاتری را ذخیره کنند، ولی نمی‌توانند به سرعت سوپرخازنها این انرژی را تخلیه نمایند. سوپرخازنها انرژی کمتری را ذخیره می‌کنند، ولی می‌توانند تقریبا به شکل آنی، این انرژی را تخلیه کنند.
سوال واقعی این است که واقعا چقدر انرژی را می‌توان در این سوپرخازنها ذخیره کرد و این سازه نانویی چند بار، بدون افت عملکرد قابل شارژ مجدد می‌باشد. این قابلیت که می‌توان سوپرخازنها را تقریبا با هرنوع سطحی ادغام کرد، می‌تواند در آینده گام‌های بلندی برای تولید باطری‌هایی با قدرت و عملکرد بسیار بالا بوجود آورد.
مشکل باتری‌های امروزی، دیر شارژ و زود تخلیه شدن هست!