آخرین موسسه تحقیقاتی Sapien Labs با انتشار یک گزارش جدید سروصدای زیادی را در فضای اینترنت به‌راه انداخت. به گفته محققان فعال در این پژوهش، استفاده از گوشی‌های هوشمند می‌تواند موجب کاهش تدریجی سلامت روانی جوانان در محدوده سنی 18 الی 24 سال شود. در این گزارش خاطرنشان شده که پیش از راه‌اندازی اینترنت، بزرگسالان قبل از رسیدن به سن 18 سالگی معمولا 15 الی 25 هزار ساعت از عمر خود را صرف تعامل با همسالان و اعضای خانواده می‌کردند؛ در حالی‌که پس از راه‌اندازی اینترنت این رقم به 1500 تا 5000 ساعت تنزل یافته است.
تارا تیاگاراجان؛ دانشمند ارشد موسسه Sapien Labs معتقد است که این اعداد و ارقام از وجود مشکلات جدی حکایت دارند. به گفته وی کاهش تعاملات اجتماعی امکان یادگیری مهارت‌های مهم از جمله خواندن حالات چهره، زبان بدن، لمس فیزیکی، پاسخ‌های عاطفی مناسب و حل تعارضات را از انسان سلب می‌کند. در نتیجه افرادی که فاقد مهارت‌های مورد اشاره هستند؛ نهایتا از جامعه جدا شده و به فکر خودکشی می‌افتند.
از جنبه پایگاه علمی نیز محققان داده‌های مربوط به مردم 34 کشور جهان را گردآوری کردند. موضوع جالب‌تر اینکه محققان داده‌های مربوط به ایام شیوع کرونا و پس از آن را در پژوهش خود لحاظ نکردند. با بررسی داده‌های گردآوری شده می‌توان دریافت که روند کاهش مهارت‌های جامعه پس از سال 2010 آغاز شده است. در همین سال شاهد مقرون‌به‌صرفه شدن قیمت اسمارت‌فون‌ها بودیم. بنابراین تعجب‌آور نیست که پیش از این تاریخ، جوانان از بالاترین سطح رفاه روانی برخوردار بودند؛ اما وضعیت سلامت روان آنها از سال 2010 به بعد سیری کاهشی پیدا کرده است.
چگونه می‌توان به تاثیرات احتمالی استفاده طولانی‌مدت از اسمارت‌فون بر سلامت پی برد؟
بهترین روش برای پی بردن به تاثیرات احتمالی استفاده طولانی‌مدت از اسمارت‌فون بر سلامت اطرافیان این است که علائم زیر را مورد بررسی قرار دهید:
- افکار وسواسی، عجیب یا ناخواسته
- ذهنیت فرد از خود، احساس ارزشمند بودن و اعتماد به نفس
- احساس جدا شدن از واقعیت
- روابط با دیگران
- افکار خودکشی
- ترس و اضطراب
- احساس غم و اندوه، پریشانی و ناامیدی
بر اساس اعلام نویسنده مقاله “داده‌ها نشان می‌دهند که اکنون مردم 7 تا 10 ساعت از زمان روز را در فضای آنلاین سپری می‌کنند. بدین‌ترتیب برای برقراری تعاملات اجتماعی و حضوری، فرصت کمی باقی می‌ماند. این موضوع بزرگی و ماهیت چالش‌های انزوای اجتماعی و انجام تعاملات دیجیتالی به بهای کاهش ارتباطات اجتماعی و حضوری را نشان می‌دهد. کلیه نشانه‌های مورد اشاره در این گزارش با کاهش حالت خود-اجتماعی مرتبط هستند. حالت خود-اجتماعی یک معیار ترکیبی از نگرش فرد نسبت به خود و توانایی وی برای شکل‌دهی روابط و حفظ آنها است. در واقع این معیار اساسا توصیف‌کننده نحوه ادغام یک فرد در بدنه اجتماع است. مجموعه علائم غالبا تاثیرگذار بر وضعیت ذهنی جوانان با اختلالات تعریف شده توسط DSM (یک سیستم استاندارد طبقه‌بندی اختلالات روانی که توسط متخصصان سلامت روان در ایالات‌متحده مورد استفاده قرار می‌گیرد) هیچ ارتباطی ندارند.”
