مطالعه‌ای در استرالیای غربی و چین در طول اپیدمی COVID-19 نشان می‌دهد که یکی از راهکارهای ممکن برای حفظ امنیت هنگام شیوع بیماری و مقابله با آن، ایجاد یک پناهگاه امن است. مثلا جزایر یا مکان‌های دورافتاده‌ای مانند ماه یا زیر آب که در آن‌ها بخشی از جمعیت انسانی می‌توانند زنده بمانند، گزینه‌های خوبی هستند. درواقع داشتن پناهگاه می‌تواند به عنوان راهبردی برای نجات بشریت در صورت بروز یک اپیدمی ویرانگر یا یک فاجعه وحشتناک دیگر در سراسر جهان به‌کار برده شود.
بر اساس مقاله‌ای که به تازگی در Risk Analysis منتشر شده است، وجود اپیدمی COVID-19 اثبات کرده است که در نظر گرفتن مکانی امن ایده‌ای کارآمد است و لزومی هم ندارد که حتما در مکانی دور افتاده باشد. نویسندگان این مقاله در تحلیل خود بررسی کرده‌اند که چطور و چرا چین و استرالیای غربی در دو سال اول همه‌گیری کووید پناهگاه‌های موثری در برابر این بیماری بوده‌اند.
چرا چین و غرب استرالیا در مبارزه با بیماری کووید موفق بودند؟
ست باوم، جغرافیدان و مدیر اجرایی موسسه Global Catastrophic Risk در واشنگتن دی‌سی، همراه ونسا آدامز، جغرافیدان دانشگاه تاسمانی، در مورد چین و استرالیای غربی، دو حوزه قضایی سیاسی که با کشورهای دیگر مرز مشترک دارند، تحقیق کردند. هر دوی این کشورها موفق شدند عفونت‌های COVID-19 را در سطح پایین نگه دارند. تعداد تخمین‌زده‌شده ابتلا از هر ۱۰ هزار نفر در چین از ماه مارس ۲۰۲۰ تا ژانویه ۲۰۲۲، حدود ۱۳۵۸ مورد بود. در حالی که در ایالات متحده ۹۸۵۵۶ مورد و در هند ۱۴۲۳۶۵ مورد بود. و به طور کلی ۴۸.۸ مورد رسمی در استرالیای غربی (از هر ۱۰ هزار نفر) گزارش شد.
مطالعات پیشین نشان داده‌اند که کشورها یا جزیره‌هایی مانند ایسلند، استرالیا و نیوزیلند انتخاب‌های خوبی برای ایجاد پناهگاه هستند. چرا که این کشورها در ۹ ماه اول کووید ۱۹ موفق بودند تا میزان همه‌گیری را به طرز چشم‌گیری کاهش دهند. لازم به ذکر است که پناهگاهی که برای بیماری‌های همه‌گیر ایجاد می‌شود، نوعی پناهگاه است که خطر پزشکی در حداقل میزان خود قرار دارد و در محیط آن پاتوژن به طور قابل توجهی گسترش پیدا نکرده است.
مطالعات جدید که بر اساس یافته‌های دو سال اخیر کووید بوده است، نشان می‌دهند که مکان پناهگاه حتما نباید از نظر جفرافیایی از سایر نقاط دور و یا در یک جزیره واقع شده باشد. باوم می‌گوید: «موفقیت چین می‌تواند مثالی آشکار در این باره باشد؛ از آنجایی که کشوری بزرگ است و طولانی‌ترین مرز زمینی را در جهان دارد.»
باوم و آدامز در مقاله خود به تفاوت‌های چین و استرالیای غربی اشاره می‌کنند: چین اقتدارگرا، جمع‌گرا و یکی از پر جمعیت‌ترین مناطق جهان است. استرالیای غربی دموکراتیک، فردگرا و واقع در یکی از دور افتاده‌ترین مناطق جهان است.
با این حال، این دو کشور از جهات مهم دیگری مشابه هستند. هر دو دارای درجه بالایی از تمرکز و خود انزوایی هستند. چین از طریق دولت اقتدارگرای خود، استرالیای غربی از طریق انزوای اجتماعی و اقتصاد قوی که توسط صنعت معدن هدایت می‌شود، در حال رشد است. هر دو همچنین دارای انسجام درون گروهی قوی هستند و انگیزه بالایی برای جلوگیری از انتشار پاتوژن دارند. همچنین، چین و استرالیای غربی تجارت گسترده‌ای را با مکان‌های خارجی در طول همه‌گیری کووید انجام داده‌اند.
باوم می‌گوید: «این مسئله بسیار دلگرم کننده است، زیرا گویای آن است که چنین پناهگاه‌هایی می‌توانند سایر مکان‌های خارجی را تا حد بالایی حمایت کنند. تداوم تمدن از اهداف مهم پناهگاه‌های جهانی به شمار می‌رود.»
آدامز اضافه می‌کند: «پناهگاه‌های همه‌گیر یک بخش مهم در مفهوم سیاست کنترل خطر است و باید بسیار آن را جدی گرفت. علاوه بر آن، سایر اقدامات بهداشت عمومی همچون واکسن‌ها و فاصله گذاری فیزیکی را نباید نادیده گرفت.»
این فرضیه ها تو ایران جواب نمیده. وقتی مشخص شد واکسن تولید شد به اسم تولید داخل و ادعاهای صد من یه غاز واردات واکسن رو به تعویق انداختن و جون چند هزارتا بی گناه رو با سیاست های غلط گرفتن. الان همون بی شرفا از واکسن تولید داخل اسمی نمیبرن
هرچی بلا و مصیبت تو دنیا هست زیر سر افریقاییای کثیفه
ریشه تمام انسانها به آفریقا برمیگرده، عزیز.
یادم میفته سر کرونا دو سال چی بهمون گذشت اشکم در میاد . لعنت به چینیا