آیا واقعا به دوربین تشخیص عمق نیاز داریم؟

اکثر گوشی‌های هوشمند مدرن دارای چندین دوربین پشتی هستند که برای اهداف مختلف طراحی شده‌اند. ممکن است با دوربین‌های اولتراواید و لنزهای ماکرو آشنا باشید، اما برخی از تلفن‌ها «دوربین تشخیص عمق» یا «سنسور تشخیص عمق» نیز دارند. اما دوربین عمق دقیقاً چیست و آیا واقعاً مهم است؟

دوربین‌های تشخیص عمق که به عنوان دوربین‌های زمان پرواز (ToF) نیز شناخته می‌شوند، حسگرهایی هستند که برای تعیین تفاوت فاصله بین دوربین و تصویر طراحی شده‌اند که معمولاً با لیزر یا LED اندازه‌گیری می‌شوند. فناوری زمان پرواز در بسیاری از حوزه مختلف که ردیابی اشیا مهم است استفاده می‌شود، مانند ربات‌هایی که اشیاء را در کارخانه‌های خودکار جمع می‌کنند و یا در وسیله جانبی Kinect مایکروسافت که برای Xbox 360 و Xbox One در دسترس بود.

دوربین‌های تشخیص عمق گوشی‌های هوشمند مانند دوربین‌های دیگر نیستند. شما نمی‌توانید تنها با استفاده از دوربین تشخیص عمق عکس بگیرید، برخلاف لنزهای فوق عریض، ماکرو یا تله فوتو، دوربین تشخیص عمق به سادگی به لنزهای دیگر کمک می‌کند تا فاصله‌ها را تشخیص دهند. معمولاً در ترکیب با الگوریتم‌های نرم‌افزاری برای تعیین طرح کلی سوژه (یک شخص، حیوان یا شیء دیگر) و اعمال یک افکت تاری در بقیه تصویر استفاده می‌شود.

برخی از مدل‌های آیفون دارای دوربین TrueDepth هستند که عمدتاً برای تشخیص چهره Face ID استفاده می‌شود. اپل در یک مقاله می‌گوید: «Face ID احراز هویت بصری و ایمن را فراهم می‌کند که توسط سیستم دوربین پیشرفته TrueDepth و با فناوری‌های پیشرفته فعال می‌شود تا هندسه چهره شما را با دقت ترسیم کند.» تنها زمانی که از TrueDepth برای عکاسی استفاده می‌شود، استفاده از حالت پرتره در دوربین جلو است.

آیا باید به دنبال تلفنی باشید که دارای دوربین تشخیص عمق باشد؟ یک پاسخ ساده وجود دارد: خیر. دوربین‌های اختصاصی تشخیص عمق در عقب گوشی در اکثر گوشی‌های هوشمند کلاس پرچم‌دار، از جمله آیفون‌ها و دستگاه‌های Samsung Galaxy S یافت نمی‌شوند، زیرا حالت پرتره و سایر جلوه‌های عمق مشابه را می‌توان با سخت‌افزارهای دیگر به دست آورد.

به عنوان مثال، آیفون X و آیفون 7 پلاس اولین گوشی‌های اپل با حالت پرتره بودند و دوربین‌های عمق اختصاصی نداشتند. این افکت با داده‌های دوربین تله‌فوتو و دوربین اصلی، ترکیب شده با کمی جادوی نرم‌افزار امکان‌پذیر بود. اپل از آن زمان به استفاده از همان فناوری ادامه داده است، با بهبود بیشتر بر روی مدل‌هایی که دوربین‌های عقب بیشتری دارند. سامسونگ برای مدت کوتاهی یک دوربین تشخیص عمق اختصاصی را در گوشی‌های پرچمدار خود مانند گلکسی S20+ و S20 Ultra قرار داد، اما در S21 و گوشی‌های جدیدتر دیگر شاهد آن نبودیم. مانند آیفون‌ها، اکثر دستگاه‌های سامسونگ اکنون از لنزها و نرم‌افزارهای دیگر برای ایجاد جلوه عمقی استفاده می‌کنند.

استفاده از لنزهای دیگر برای افکت عمق یک مزیت قابل توجه دارد، لنزهای دیگر که مفیدتر هستند به جای آن قرار خواهند گرفت. همانطور که در بالا ذکر شد، یک دوربین عمق در واقع نمی‌تواند عکس بگیرد (به همین دلیل است که برخی از شرکت‌ها برای جلوگیری از سردرگمی آن را “حسگر” می‌نامند)، فقط داده‌های فاصله را برای دوربین‌های دیگر ارائه می‌دهد. با این حال، یک دوربین تله فوتو یا فوق عریض می‌تواند به عنوان یک سنسور عمق عمل کند و در کنار آن عکس‌هایی را با هدف مورد نظر خود ثبت کند. یک گوشی با لنز معمولی و زاویه دید عریض و یک دوربین تشخیص عمق فقط می‌تواند در فاصله‌ای منظم، با یا بدون افکت عمق عکس بگیرد، اما تلفنی با زاویه دید عریض و تله‌فوتو می‌تواند با اضافه کردن زوم پیشرفته، همین کار را انجام دهد.

بنابراین، اگر دوربین‌های دیگر (مفیدتر) می‌توانند همان هدف دوربین عمق را داشته باشند، چرا دوربین‌های عمق هنوز رایج هستند؟ بیشتر به روانشناسی برمی‌گردد. رقابت سخت‌افزاری برای عکاسی گوشی‌های هوشمند منجر به این شد که دوربین های دوتایی، سه گانه یا چهارگانه به عنوان ویژگی‌های برتر به بازار عرضه شوند. برخی از تلفن‌ها سعی می‌کنند تا جایی که ممکن است دوربین‌های بیشتری در خود جای دهند، حتی اگر استفاده از آن‌ها در دنیای واقعی محدود باشد یا اصلاً استفاده نشود که یک تاکتیک به خصوص محبوب در تلفن‌های ارزان قیمت است.

یکی از نمونه‌های این روند، گلکسی A03s است که یک گوشی مقرون به صرفه از سامسونگ است. این گوشی دارای سه دوربین است، اما تنها سنسور اصلی 50 مگاپیکسلی مفید است. یکی از لنزهای دیگر یک دوربین تشخیص عمق 2 مگاپیکسل است و دیگری یک لنز ماکرو 2 مگاپیکسلی است که وضوح بسیار پایینی دارد. تعویض هر دوی این لنزها با لنزهای فوق عریض یا تله فوتو مفیدتر خواهد بود، اما همچنین به معنای دوربین کمتر (احتمالا لطمه زدن به فروش) و یا قیمت بالاتر است.

در انتها، دوربین‌های تشخیص عمق می‌توانند مفید باشند، اما نباید گوشی را صرفاً به خاطر نداشتن آن نادیده بگیرید. بسیاری از تلفن‌ها و تبلت‌ها می‌توانند با استفاده از لنزها و نرم‌افزارهای دیگر جلوه‌های عمق را بسازند و ویرایشگرهای موبایل مانند Photoshop Express می‌توانند ظاهری مشابه (البته نه به همان اندازه) با عکس‌های استاندارد ایجاد کنند.