ظاهرا سال 2018 به‌عنوان نقطه آغاز عرضه اسمارتفونهایی با دوربین‌های سه‌گانه در نظر گرفته می‌شود؛ چرا که کمپانی‌های هواوی و ال‌جی پیکره‌بندی‌های بی‌نظیری از دوربین پشتی را ارایه نمودند.
به عقیده سامسونگ وجود 3 دوربین هم کافی نبود و این شرکت ماه گذشته اسمارتفون چهار دوربینه گلکسی A9 2018 را عرضه کرد. افزودن پیکره‌بندی دوربین چهارگانه به یک گوشی غیر پرچم‌دار مطمئنا اقدام ویژه‌ای به‌شمار می‌رود. اما آیا این موضوع به پیش‌گویی ویژگی‌های آینده اسمارت‌فون‌ها می‌پردازد؟
در پیکره‌بندی دوربین دوگانه چه ویژگی‌هایی از قلم افتاده است؟
اسمارت‌فون‌های مجهز به دوربین دوگانه در واقع تنها با 5 گونه مختلف ارایه می‌شوند. کلیه این گجت‌ها مجهز به یک حسگر تشخیص عمق، یک دوربین تله‌فوتو، یک دوربین با زاویه‌دید فوق‌العاده عریض، یک دوربین مونوکروم یا یک دوربین با تمرکز بر عکاسی شبانه هستند.
گوشی‌های مجهز به یک دوربین از نوع تله‌فوتو، مونوکروم، حسگر با زاویه‌دید فوق عریض یا دوربین دوم مخصوص شرایط نوری ضعیف عموما به کمک روش‌های مختلف می‌توانند اطلاعات عمق را برای عکس‌های پرتره و سایر جلوه‌های بصری دریافت نموده و نیازمندی به یک حسگر اختصاصی را کاهش دهند. حسگرهای تشخیص عمق به‌طور معمول در گوشی‌های ارزان‌قیمت‌تر مشاهده می‌شوند. در این هندست‌ها تولیدکننده صرفا می‌خواهد افکت‌های مربوط به عمق را بر روی هندست اقتصادی خود فعال نماید.
بدیهی است که با به‌کارگیری پیکره‌بندی دوربین دوگانه، کاربران از انعطاف‌پذیری بیش‌تری نسبت به یک دوربین منفرد بهره‌مند خواهند شد. اما انتخاب نوع دوربین دوم کار دشواری است.
شاید شما به‌دنبال لنزی با زاویه‌دید گسترده باشید که گستره وسیع‌تری از صحنه را در یک عکس ثبت می‌کند. ممکن است به‌خاطر نمایش واضح‌تر عکس‌های شبانه خود نیازمند یک دوربین با حساسیت مناسب در شرایط نوری ضعیف باشید یا شاید صرفا می‌خواهید به قابلیت بزرگ‌نمایی بهتری دست پیدا کنید. صرف‌نظر از شکل نیازمندی شما، هنگام خریداری یک اسمارتفون مجهز به دوربین دوگانه تنها می‌توانید یکی از موارد مذکور را به‌عنوان دوربین دوم هندست خود انتخاب کنید.
با افزودن یک دوربین دیگر چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
حرکت به‌سوی پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه، انعطاف‌پذیری دستگاه را بیش‌ازپیش افزایش می‌دهد. در عوض استفاده از تنها یک دوربین تله‌فوتو یا حسگر با زاویه‌دید گسترده، شما به‌صورت بالقوه می‌توانید هر 2 آن‌ها را در اختیار داشته باشید (علاوه بر دوربین استاندارد گوشی).
هواوی P20 پرو با استفاده از یک دوربین اصلی 40 مگاپیکسلی، یک دوربین تله‌فوتو 8 مگاپیکسلی با قابلیت بزرگ‌نمایی 3 برابری و یک حسگر مونوکروم 20 مگاپیکسلی، نخستین اسمارتفون با پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه بود. ترکیب این لنزها با نرم‌افزار هوشمند تعبیه شده در گوشی، ثبت عکس‌هایی عالی در شرایط نوری ضعیف و قابلیت‌های بزرگ‌نمایی پیشرفته را به‌دنبال داشت.
هواوی به منظور بهبود کیفیت عکس‌ها در شرایط نوری ضعیف برای مدت زمانی طولانی از دوربین مونوکروم استفاده کرد. اما این دوربین جهت ایجاد بزرگ‌نمایی دیجیتالی (موسوم به زوم هیبریدی) مناسب‌تر نیز به‌کار گرفته می‌شد. به لطف بهره‌گیری هواوی P20 پرو از دوربین تله‌فوتو با بزرگ‌نمایی 3 برابری و حسگر 40 مگاپیکسلی با رزولوشن بالا در کنار توان پردازشی اعجاب‌انگیز گوشی، امکان دستیابی به بزرگ‌نمایی 3 و 5 برابری با کیفیت بالا فراهم شده است.
بر روی کاغذ، ال‌جی V40 به سراغ پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه با انعطاف‌پذیری بالاتر رفت. گوشی ال‌جی با یک دوربین اصلی 12 مگاپیکسلی، یک حسگر تله‌فوتو 12 مگاپیکسلی با بزرگ‌نمایی 2 برابری و یک دوربین 16 مگاپیکسلی با زاویه‌دید فوق‌العاده عریض عرضه شد. همان‌طور که در عکس‌های پایین مشاهده می‌شود، ایده مشابه با این موضوع به‌معنای دسترسی شما به 3 دیدگاه کاملا متفاوت در یک گوشی است.
ال‌جی مطمئنا می‌تواند از پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه مربوط به سال‌های 2018 و 2019 استفاده کند، چرا که میت 20 پرو نیز ترکیب مشابهی را ارایه می‌دهد. هواوی دوربین‌های استاندارد و تله‌فوتو اسمارتفون P20 پرو را حفظ کرده؛ اما حسگر مونوکروم سابق را کنار گذاشته و آن‌را با یک دوربین 20 مگاپیکسلی با گستره دید فوق‌العاده عریض جایگزین نموده است. بعلاوه این غول چینی موفق شد قابلیت‌های بزرگ‌نمایی فوق‌العاده 3 و 5 برابری گوشی P20 پرو را حفظ نماید.
با استفاده از دوربین‌های پشتی چهارگانه چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
ماه گذشته هنگام عرضه اسمارتفون گلکسی A9 2018 با پیکره‌بندی دوربین چهارگانه، سامسونگ تصور می‌کرد که وجود یک دوربین بیش‌تر در پشت گوشی می‌تواند برای کاربران سودمند باشد. کمپانی کره‌ای در این ماژول علاوه بر موارد قابل پیش‌بینی شامل دوربین‌های استاندارد، فوق عریض و تله‌فوتو از یک حسگر تشخیص عمق 5 مگاپیکسلی نیز بهره گرفته است.
این اقدام یک حرکت جالب به‌شمار می‌آید؛ زیرا دوربین‌های سوپر واید و تله‌فوتو عموما می‌توانند اطلاعات عمق را ارایه نمایند. در حقیقت اسمارت‌فون‌های گلکسی‌نوت 8، گلکسی S9 پلاس و گلکسی‌نوت 9 با استفاده از یک دوربین تله‌فوتو همگی قادر به خلق تصاویری با فوکوس زنده هستند. در این حالت یک حسگر تشخیص عمق می‌تواند جهت ثبت نگاشت‌های عمقی با جزئیات بیش‌تر و ایجاد افکت‌های پرتره و بوکه مناسب‌تر به‌کار گرفته شود.
پیکره‌بندی دوربین چهارگانه گلکسی A9 احتمالا تنها ایده مناسب نخواهد بود و سایر برندها نیز شاید بتوانند حسگر تشخیص عمق را با یک دوربین مونوکروم، یک دوربین مخصوص شرایط نوری ضعیف یا یک حسگر تله‌فوتو دیگر جایگزین کنند.
آیا این موضوع به‌نوعی بیانگر کاهش بازدهی پیکره‌بندی دوربین در اسمارتفونهایی با بیش از 3 دوربین پشتی است؟ هنوز خیلی زود است که بخواهیم به چنین پرسشی پاسخ دهیم. اما در این مسیر یک مانع بزرگ وجود دارد.
نیاز به فضای بیش‌تر
دوربین‌های اسمارتفون برخلاف دوربین DSLR غول‌پیکر شما به فضای چشم‌گیری دسترسی ندارند. بدیهی است که با وجود نمایشگر، تراشه، باتری و سایر قطعات گوشی، فضای چندانی در اختیار دوربین قرار نخواهد داشت. در حال حاضر با توجه به این محدودیت، سنسورهای تصویری موبایل دارای اندازه بسیار کوچکی هستند. لذا عملکرد آن‌ها در محیط‌های کم‌نور نسبت به سنسورهای تصویری DSLR بزرگ‌تر به‌مراتب ضعیف‌تر خواهد بود. این موضوع تولیدکنندگان را وادار می‌کند تا جهت پر کردن شکاف میان دوربین‌های اسمارت‌فونی و حسگرهای بزرگ‌تر از تکنیک‌های هوشمند پردازش تصویر (مانند میانگین‌گیری روی تصاویر) استفاده نمایند.
افزودن دوربین‌های اضافی غالبا به‌معنای جمع‌وجور شدن هرچه بیش‌تر سنسورهای تصویری، کوچک‌تر شدن سایر اجزاء یا بازطراحی کامل گوشی جهت گنجاندن سخت‌افزار بیش‌تر است. در صورت اتخاذ رویکرد نخست، حتی فناوری پردازش تصویر نیز احتمالا برای ایجاد تفاوت، کفایت نخواهد کرد. کوچک‌تر نمودن اندازه قطعات نیز می‌تواند پیامدهای نامطلوبی نظیر طول عمر کوتاه‌تر باتری (در صورت کاهش اندازه آن) را به‌دنبال داشته باشد. طراحی مجدد گوشی نیز احتمالا به تولید دستگاهی با ضخامت بیش‌تر یا برآمدگی‌های ناخوشایند دوربین منجر خواهد شد.
بعلاوه با افزایش تعداد دوربین‌ها، کیفیت عکس‌ها به‌صورت خودکار ارتقاء پیدا نمی‌کند. برندی که به دلیل کیفیت نامناسب دوربین خود به شهرت رسیده است، با ارایه یک گوشی چهار دوربینه نیز کماکان به‌عنوان یک برند نامرغوب شناخته خواهد شد. چنین هندستی صرفا می‌تواند تصاویری بی‌کیفیت از چشم‌اندازهای متفاوت را ثبت نماید.
با این وجود در عصر دوربین‌های دوگانه کنونی، تولیدکنندگان تصور می‌کردند که مزایای وجود یک دوربین اضافی (انعطاف‌پذیری و دسترسی به داده‌های بیش‌تر برای پردازش تصویر) از معایب آن بیش‌تر است.
اکنون پرسش اساسی این است که چه زمانی ویژگی‌های منفی بر جنبه‌های مثبت غلبه می‌کنند؟ در این میان ممکن است با نمونه‌ای از صنعت دوربین با نام لایت L16 مواجه شویم (تصویر فوق).
دوربین L16 سال گذشته عرضه شد و از 16 دوربین با فواصل کانونی متغیر (از 28 میلی‌متر تا 150 میلی‌متر) بهره می‌برد. چنین دوربین‌هایی هنگام استفاده در کنسرت‌ها می‌توانند بزرگ‌نمایی بی‌نظیر و عکس‌های 52 مگاپیکسلی را ارایه نمایند. همگی این موارد به لحاظ تئوری عالی به‌نظر می‌رسند.
با این‌حال مقوله‌هایی مانند سرعت پردازش، نیازمندی به استفاده از اپلیکیشن تنظیم شدت روشنایی با تنظیمات متعدد و نتایج بسیار بی‌ثبات، ارزیابی‌کنندگان را تا حد زیادی کلافه می‌کنند.
عملکرد تصادفی در شرایط نوری ضعیف و عدم پشتیبانی از ویدیو در زمان عرضه از ویژگی‌های ناامیدکننده این دوربین با چندین لنز محسوب می‌شود. مطمئنا به مروز زمان و با انتشار به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری، عملکرد دوربین لایت L16 ارتقاء خواهد یافت. اما نتایج اولیه بایستی به‌عنوان یک عامل هشداردهنده برای تولیدکنندگان اندرویدی در نظر گرفته شود. افزودن دوربین‌های بیش‌تر به‌راحتی می‌تواند مشکلات بیش‌تری را ایجاد نماید؛ مسائلی که احتمالا حل آن‌ها فراتر از توان تولیدکنندگان خواهد بود.
در هر صورت هواوی نشان داد که با وجود پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه، کاربران می‌توانند به نتایجی خیره‌کننده دست یابند. به‌نظر می‌رسد که وجود 3 دوربین، کلیه چشم‌اندازهای سه‌گانه اساسی را پوشش داده و احتمالا برای پرچم‌داران سال 2019 ایده مناسبی به‌شمار می‌آید. در حقیقت آخرین شایعات نشان می‌دهند که پرچم‌دار گلکسی S10 سامسونگ در سال آینده از این پیکره‌بندی دوربین استفاده خواهد کرد.
به‌نظر شما آیا تا عرضه گوشی‌های چهار دوربینه زمان زیادی باقی‌مانده است؟
