امنیت یکی از ارکان کلیدی توسعه و پیشرفت کشورها به‌شمار می‌رود و تامین امنیت در گرو دستیابی به جدیدترین و پیشرفته‌ترین ادوات و فناوری‌های نظامی و دفاعی است. تولید انواع مختلف موشک‌ها با موارد کاربری گوناگون یکی از دستاوردهای برجسته صنعت دفاعی ایران طی دهه‌های گذشته محسوب می‌شود. از دوره جنگ ویتنام در سال‌های 1955 تا 1975 و پس از آن، هلیکوپترهای ترابری و تهاجمی به عناصر لاینفک میدان‌های جنگ مبدل شدند. این پدیده ضرورت طراحی و تولید جنگ‌افزارهای لازم برای نابودی چنین اهدافی را روشن کرد.
بدین منظور ابتدا سلاح‌های توپخانه‌ای با برد محدود مورد بهره‌برداری قرار گرفتند. به‌دنبال توسعه سلاح‌های هلیکوپترهای جنگی و به‌کارگیری موشک‌های ضد زره، تسلیحات توپخانه‌ای به تدریج به حاشیه رانده شدند. در ادامه از موشک‌های زمین به هوا با برد کوتاه استفاده شد. این موشک‌ها از طریق سامانه‌های دوش‌پرتاب بومی نظیر میثاق 1 و 2 یا سهند به سوی اهداف هوایی کم‌سرعت و در ارتفاع پروازی پایین شلیک می‌شوند. ضرورت افزایش قدرت تخریب موشک‌های ضد هوایی و کاهش هزینه تولید آن‌ها، کارشناسان صنعت دفاعی کشور را به فکر تولید موشکی با نام قائم 1 انداخت.
موشک قائم نوعی سلاح ویژه ضد بالگرد است. این موشک بر پایه مدل ضد زره‌ای توفان طراحی شده است. موشک‌های توفان نیز پیش‌تر بر اساس الگوی طراحی موشک‌های ضد تانک تاو تولید شدند. قائم 1 نوعی موشک نیمه‌سنگین است که از سیستم هدایت لیزری بهره می‌گیرد. بدین‌ترتیب موشک قائم با محدودیت‌های مانوری و پیمایشی موشک‌های هدایت‌شونده سیمی دست‌به‌گریبان نخواهد بود. البته موشک‌های ضد زره برای حمله به هلیکوپترهای جنگی نیز مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند. به‌عنوان مثال موشک تندر با برد 4 کیلومتری قادر به تخریب اهداف پروازی کم‌سرعت در ارتفاعات پایین است؛ اما موشک قائم 1 از توانایی عملیاتی به‌مراتب بالاتری برخوردار است.
ابعاد و آرایش فیزیکی موشک‌های قائم و توفان تا حدود زیادی مشابه یکدیگر هستند. بدین‌ترتیب طول موشک قائم حدودا 120 سانتی‌متر، وزن آن بین 18 تا 20 کیلوگرم و قطر آن معادل 15 سانتی‌متر است.
حداکثر برد موشک توفان معادل 3850 متر است. با توجه به حذف سامانه‌های قدیمی در موشک قائم و به‌کارگیری سامانه هدایت لیزری (حذف محدودیت طول سیم ارسال‌کننده فرامین کنترلی) و همچنین افزایش توان پیشرانه این موشک یقینا برد موشک قائم 1 در مقایسه با توفان به‌مراتب بیش‌تر است. همچنین در صورت شلیک این موشک از هلیکوپتر، برد پیمایشی آن افزایش خواهد یافت.
موشک‌های دوش‌پرتاب با سرعتی بین 1.5 تا 2 ماخ (510 تا 680 متر بر ثانیه) به سوی اهداف شلیک می‌شوند؛ لذا به‌کارگیری آن‌ها برای نابودی اهداف کم‌سرعت چندان منطقی نبوده و موجب اتلاف توان پیمایشی این موشک‌ها می‌شود. لذا استفاده از موشک قائم با قیمت ارزان‌تر و سرعت شلیک پایین‌تر (بالغ بر 310 متر بر ثانیه) گزینه مناسب‌تری به‌نظر می‌رسد. همچنین این موشک از قابلیت ضد جمینگ برخوردار است؛ لذا امواج الکترونیکی ارسالی از سوی دشمن موجب انحراف مسیر حرکت آن نخواهند شد.
