بزرگترین اقیانوس جهان در معرض خطر قرار دارد!

اقیانوس آرام عمیق‌ترین و بزرگترین اقیانوس روی زمین است که حدود یک سوم سطح کره زمین را پوشش می‌دهد. چنین اقیانوس پهناوری به نظر می‌رسد شکست‌ناپذیر نیز باشد. با این وجود، مناطق زیست‌محیطی اقیانوس آرام از سراسر آنتراکتیکا در جنوب تا قطب شمال در شمال و از آسیا تا استرالیا تا قاره آمریکا در معرض تهدیدات شدیدی قرار گرفته است. در ادامه این مطلب با ما، آی‌تی‌رسان، همراه باشید.

در بیشتر موارد، فعالیت‌ها و اقدامات انسانی مقصر این مسئله است. ما به طور مرتب ماهی‌های اقیانوس آرام را از بین می‌بریم. زباله‌های زیادی درون اقیانوس آرام وجود دارد، تمامی این‌ها از اعمال انسانی نشات گرفته است. این زباله‌ها حتی در عمیق‌ترین نقطه زمین، در سنگر ماریانا 11000 متر زیر سطح دریا نیز پیدا شده است.

هنگامی که ما دی‌‌اکسید کربن را به اتمسفر می‌فرستیم، اقیانوس آرام نیز مانند سایر اقیانوس‌ها اسیدی‌تر می‌شود. این بدان معناست که ماهی‌ها بینایی و بویایی خود را از دست می‌دهند و موجودات زنده دریایی نیز پوسته و صدف خود را از دست می‌دهند.

اقیانوس‌ها اکثر اکسیژن مورد استفاده برای تنفس را تولید می‌کنند. آن‌ها هوا را تنظیم می‌کنند، برای ما غذا تأمین می‌کنند و باعث درآمدزایی برای میلیون‌ها نفر می‌شوند. اقیانوس‌ها مکان‌های تفریحی، آرامش و ارتباطات معنوی هستند. بنابراین، اقیانوس‌های سالم و پاک به نفع همه ما هستند. با درک بهتر تهدیدات و خطرات در اقیانوس آرام ارزشمند، می‌توان راه طولانی برای حفاظت از آن را نیز آغاز کرد.

دردسری در اقیانوس: پلاستیک

وجود پلاستیک در اقیانوس‌ها در دهه 1960 پس از مشاهده دو لاشه آلباتروس در سواحل جزایر شمال غربی هاوایی در شمال اقیانوس آرام، به طور علمی شناخته شد. تقریباً از هر چهارتا جوجه آلباتروس، سه تا از آن‌ها قبل از اینکه بتوانند به بلوغ برسند، فوت کردند و سپس مقداری پلاستیک در معده آن‌ها مشاهده شده بود.

اکنون، بقایای پلاستیک در اندازه‌های مختلف از نانومتر تا متر در همه زیستگاه‌های بزرگ دریایی در سراسر جهان یافت می‌شود. بخش کوچکی از این انباشته‌های زباله در اقیانوس آرام، معروف‌ترین محل قرار گرفته است.

بیشتر بقایای پلاستیکی حاصل از خشکی از طریق رودخانه‌ها به اقیانوس منتقل می‌شود. فقط 20 رودخانه دو سوم از پلاستیک ورودی جهانی را به دریا وارد می‌کنند و ده مورد از آنها به شمال اقیانوس آرام تخلیه می‌شود. به عنوان مثال هر ساله رودخانه یانگ تسه در چین که از شانگهای می‌گذرد، حدود 1.5 میلیون تن خرده زباله به دریای زرد اقیانوس آرام می‌فرستد.

قاتل حیات‌وحش

بقایای پلاستیک در اقیانوس‌ها خطرات بی‌شماری را برای زندگی موجودات دریایی ایجاد می‌کند. حیوانات می‌توانند در آوارهایی مانند تورهای ماهیگیری دور ریخته شده، مجروح شده یا اینکه غرق شوند.

برخی موجودات مانند جلبک‌های میکروسکوپی و بی‌مهرگان نیز می‌توانند بر این بقایا شناور شده و مسافت زیادی را از طریق اقیانوس‌ها طی کنند. این بدان معنی است که آنها می‌توانند از محدوده طبیعی خود پراکنده شده و در مناطق دیگر به عنوان گونه‌های مهاجم ساکن شوند. البته، حیوانات وحشی می توانند با خوردن بقایایی مانند میکروپلاستیک‌هایی در اندازه کمتر از پنج میلی‌متر به شدت آسیب ببینند. این پلاستیک می‌تواند دهان حیوانات را مسدود کرده یا در معده آن‌ها جمع شود. اغلب، حیوان با مرگ آهسته و دردناک می‌میرد.

اغلب پرندگان دریایی پلاستیک‌های شناور را با غذا اشتباه می‌گیرند. یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که 20 درصد احتمال دارد که پرندگان دریایی پس از بلعیدن یک ماده از بین بروند، که پس از آن 93 مورد به 100 درصد افزایش می‌یابد.

فاجعه‌ای برای مردم در جزایر کوچک

پلاستیک بسیار بادوام است و می‌تواند در فواصل گسترده اقیانوس شناور باشد. در سال 2011، پنج میلیون تن خرده زباله در جریان سونامی ژاپن وارد اقیانوس آرام شد. برخی از آن‌ها از کل حوزه اقیانوس عبور کردند و در انتها در سواحل آمریکای شمالی قرار گرفتند. و از آنجا که پلاستیک‌های شناور در اقیانوس آزاد عمدتا توسط جریان‌های سطح اقیانوس و بادها حمل می‌شوند، بقایای پلاستیک در سواحل جزیره در امتداد مسیر آنها جمع می‌شود. ساحل کامیلو، در نوار جنوب شرقی جزیره بزرگ هاوایی، یکی از بدترین‌ ساحل‌ها برای آلودگی پلاستیک در جهان است. هر ساله حداکثر 20 تن زباله در ساحل وارد می‌شود.

به همین ترتیب، در جزیره هندرسون غیرمسکونی که بخشی از زنجیره جزیره پیتکارین در جنوب اقیانوس آرام است، 18 تن پلاستیک در ساحلی به طول 2.5 کیلومتر جمع شده است. هر روز چندین هزار قطعه پلاستیک در ساحل نیز ظاهر می‌شوند.

خرده‌زباله‌های استوایی

زباله‌های پلاستیکی ممکن است سرنوشت‌های مختلفی در اقیانوس داشته باشند: برخی غرق می‌شوند، برخی در سواحل ظاهر می‌شوند و برخی نیز در سطح اقیانوس شناور می‌شوند و توسط جریان‌ها، باد و امواج منتقل می‌شوند. حدود یک درصد از زباله‌های پلاستیکی در پنج تکه زباله نیمه گرمسیری در اقیانوس آزاد جمع می‌شود. آنها در نتیجه گردش اقیانوس، با تغییر میدان‌های باد و چرخش زمین تشکیل شده‌اند.

دو تکه زباله نیمه گرمسیری در اقیانوس آرام وجود دارد: یکی در شمال و دیگری در نیمکره جنوبی.

منطقه تجمع شمالی در منطقه‌ای شرقی بین کالیفرنیا و هاوایی و منطقه غربی که از ژاپن به سمت شرق گسترش می‌یابد، جدا شده است.

شرمساری انسان‌ها از زباله‌های اقیانوس

منطقه زباله اولین بار توسط کاپیتان چارلز مور (Captain Charles Moore) در اوایل دهه 2000 کشف شد. تکه شرقی بیشتر به عنوان منطقه‌ای برای زباله‌های بزرگ در اقیانوس آرام شناخته می‌شود؛ زیرا از نظر اندازه (حدود 1.6 میلیون کیلومتر مربع) و مقدار پلاستیک بزرگترین منطقه است. از نظر وزن، این تکه زباله می‌تواند بیش از 100 کیلوگرم در هر کیلومتر مربع را در خود جای دهد.

منطقه زباله در جنوب اقیانوس آرام در نزدیکی والپارایسو، شیلی واقع شده است و از غرب نیز گسترش یافته است. این منطقه غلظت کمتری نسبت به منطقه عظیم در شمال شرقی دارد. تورهای ماهیگیری دور ریخته شده حدود 45 درصد از کل وزن پلاستیک در منطقه زباله بزرگ اقیانوس آرام را تشکیل می‌دهند. پسماند ناشی از سونامی ژاپن 2011 نیز سهم عمده‌ای در آن دارد و تخمین زده شده است که 20 درصد از این منطقه را تشکیل می‌دهد.

با گذشت زمان، بقایای پلاستیکی بزرگتر به میکروپلاستیک تجزیه می‌شود. میکروپلاستیک‌ها تنها 8 درصد از وزن کل زباله‌های پلاستیکی موجود در ضایعات زباله بزرگ اقیانوس آرام را تشکیل می‌دهند، اما 94 درصد تخمین زده شده است که 1.8 تریلیون قطعه پلاستیک نیز در آنجا وجود دارد. اگر غلظت این مواد زیاد باشد، ممکن است باعث کدر کردن آب اقیانوس شوند.

هر ساله تخمین زده می‌شود که حداکثر 15 میلیون تن زباله پلاستیکی از خط ساحلی و رودخانه‌ها به اقیانوس راه یابد. پیش‌بینی می‌شود با افزایش تولید پلاستیک، این میزان تا سال 2025 دو برابر نیز شود. برای جلوگیری از چنین جریان بدی باید فوراً اقداماتی کنیم. این اقدامات شامل برنامه‌ریزی برای جمع‌آوری و از بین بردن پلاستیک‌ها و از همه مهم‌تر، در مرحله اول جلوی تولید بسیار زیاد پلاستیک را بگیریم.

صنعت شیلات در آستانه سقوط

اقیانوس آرام به عنوان بزرگترین و عمیق‌ترین دریا روی زمین، از بزرگترین صنعت شیلات جهان پشتیبانی می‌کند. هزاران سال است که مردم برای تأمین مواد غذایی و امرار معاش خود به این شیلات تکیه کرده‌اند. اما، در سراسر جهان از جمله در اقیانوس آرام، عملیات ماهیگیری با سرعت بیشتری نسبت به بازیابی ماهیان، ماهی‌ها را تخلیه می‌کنند. این صید بی‌رویه یکی از جدی‌ترین تهدیدها برای اقیانوس‌های جهان محسوب می‌شود.

انسان‌ها هر ساله حدود 80 میلیون تن موجود دریایی را از دریا صید می‌کنند. در سال 2019، دانشمندان برجسته جهان درباره همه تهدیدهای تنوع زیستی دریایی طی 50 سال گذشته گفتند و همچنین بیان کردند که صید موجودات بیشترین آسیب را به این کشور وارد کرده است. آن‌ها گفتند که 33 درصد از گونه‌های ماهی بیش از حد مورد بهره‌برداری قرار گرفته است، 60 درصد از این موجودات در سطح حداکثری صید ماهی قرار گرفتند و فقط 7 درصد ماهی صید کمتری داشتند.

کاهش جمعیت ماهی‌ها فقط برای انسان‌ها مسئله‌ساز نیست. ماهی‌ها نقش مهمی در اکوسیستم‌های دریایی دارند و یک حلقه مهم در شبکه‌های غذایی پیچیده اقیانوس هستند.

در حال حاضر ماهی‌های زیادی در دریاها وجود ندارد!

صید بی‌رویه هنگامی اتفاق می‌افتد که انسان منابع ماهی را بیش از حد حداکثر آن‌ها از دریا و اقیانوس‌ها استخراج کند، که به عنوان حداکثر عملکرد پایدار شناخته می‌شود. ماهیگیری فراتر از این باعث کاهش ذخایر جهانی ماهی می‌شود، زنجیره‌های غذایی را مختل می‌کند، زیستگاه‌ها را تخریب می‌کند و برای انسان‌ها نیز باعث کمبود منابع غذایی می‌شود.

اقیانوس آرام محل شیلات عظیم ماهی تن است که تقریباً 65 درصد از صید ماهی تن جهان را هر ساله تأمین می‌کند. اما بقای طولانی‌مدت بسیاری از جمعیت ماهی تن در معرض خطر است. به عنوان مثال، یک مطالعه منتشر شده در سال 2013 نشان داد که تعداد ماهی تن قرمز، ماهی با ارزشی که از آن در تهیه سوشی استفاده می‌شود، در اقیانوس آرام شمالی بیش از 96 درصد کاهش یافته است. کشورهای در حال توسعه، از جمله اندونزی و چین، دو کشور بسیار زیان‌آوری برای ماهی‌ها هستند، اما کشورهای دیگر در حال توسعه نیز شامل این لیست می‌شوند.

از اوایل دهه 1990 در امتداد ساحل غربی کانادا، جمعیت ماهی قزل‌آلا در اقیانوس آرام به سرعت کاهش یافته است. این مسئله نیز به دلیل صید بیش از حد ماهی است. کشور ژاپن اخیرا به دلیل پیشنهادی برای افزایش سهمیه ماهی تن آبی اقیانوس آرام، گونه‌ای که گفته می‌شود فقط 4.5 درصد از اندازه جمعیت آن است، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است.

کارشناسان می‌گویند صید بی‌رویه ماهی‌ها نیز در قاره استرالیا به عنوان یک مشکل محسوب می‌شود. به عنوان مثال، تحقیقات در سال 2018 نشان داد که گونه‌های بزرگ ماهی به دلیل فشار ماهیگیری بیش از حد در سراسر کشور در حال کاهش هستند. جمعیت مورد بهره برداری در دهه منتهی به سال 2015 در مناطق آزاد برای ماهیگیری به طور متوسط 33 درصد کاهش یافت.

بنابراین چه چیزی باعث ماهیگیری بیش از حد می‌شود؟

دلایل زیادی وجود دارد که چرا ماهیگیری بیش از حد مجاز رخ می‌دهد و اینکه چرا این مسئله کنترل نمی‌شود. شواهد نشان می‌دهد:

• فقر در میان ماهیگیران در کشورهای در حال توسعه
• یارانه‌های ماهیگیری که باعث می‌شود کشتی‌های بزرگ ماهیگیری به آب‌های کشورهای در حال توسعه سفر کرده و با ماهیگیران در مقیاس کوچک رقابت کرده و چنین صنعت بدی را ادامه دهند.
• مدیریت ضعیف صنایع شیلات و جامعه
• ضعف در انطباق با مقررات ماهیگیری به دلیل کمبود ظرفیت دولت محلی.

برای نمونه اول، کشور اندونزی را مثال می‌زنیم. اندونزی بین اقیانوس آرام و هند قرار دارد و پس از چین و پرو سومین تولید کننده بزرگ موجودات دریایی در جهان است. حدود 60 درصد از این صید توسط شرکت‌های مقیاس کوچک انجام می‌شود. بسیاری از جوامع فقیرنشین ساحلی نیز از این اقدامات بسیار استقبال می‌کنند.

ماهیگیری بیش از حد برای اولین بار در اندونزی در دهه 1970 گزارش شد. این مصوبه در سال 1980 حکم ریاست جمهوری را صادر کرد و ممنوعیت ماهیگیری با کیسه‌های بزرگ را در جزایر جاوا و سوماترا ممنوع کرد. اما ماهیگیری بیش از حد تا دهه 1990 ادامه داشت و تا امروز نیز همچنان ادامه دارد. گونه‌های هدف این کشور شامل ماهی‌های صخره‌ای، خرچنگ دریایی، میگو، خرچنگ و ماهی مرکب است.

چنین تجربه‌ای از کشور اندونزی نشان می‌دهد که هیچ راه‌حل ساده‌ای برای حل مشکل ماهیگیری وجود ندارد. در سال 2017، دولت اندونزی فرمانی را صادر کرد که قرار بود ماهیگیری را در سطح پایدار حفظ کند، یعنی به اندازه 12.5 میلیون تن در سال. با این حال، در مکان‌های ممکن این روند بیشتر به دلیل روشن نبودن قوانین و ناکافی بودن اجرای محلی ادامه داشت. اجرای این واقعیت پیچیده بود که تقریباً همه قایق‌های کوچک ماهیگیری اندونزی تحت کنترل دولت‌های استانی قرار می‌گیرند. این امر لزوم همکاری بهتر بین سطوح دولت در زمینه مقابله با صید بی‌رویه را آشکار می‌کند.

چه کاری از ما برمی‌آید؟

برای جلوگیری از صید بی‌رویه ماهی‌ها و موجودات دریایی، دولت‌ها باید به مسئله فقر و تحصیلات ضعیف در جوامع کوچک ماهیگیری بپردازند. این ممکن است شامل یافتن منبع جدیدی از درآمد برای آنها باشد. به عنوان مثال در شهر اسلب در فیلیپین، ماهیگیران سابق مرد و زنان به گردشگری روی آورده‌اند. این گردشگری این چنین است که این افراد به وال کوسه مقدار کمی کریل برای تغذیه می‌دهند تا آنها را به ساحل نزدیک کند و سپس گردشگران بتوانند با آنها در زیر آب غواصی یا شنا کنند.

مقابله با صید بی‌رویه ماهیان در اقیانوس آرام همچنین نیاز به همکاری بین کشورها برای نظارت بر شیوه‌های صید و اجرای قوانین دارد. شبکه جهانی مناطق حفاظت شده دریایی باید برای حفظ حیات دریایی گسترش و تقویت شود. در حال حاضر، کمتر از 3 درصد از اقیانوس‌های جهان جزو مناطق ممنوعیت ماهیگیری هستند. در استرالیا، بسیاری از ذخایر دریایی کوچک هستند و در مناطقی قرار دارند که از نظر ماهیگیران تجاری ارزش کمی دارند.

سقوط صنایع شیلات در سراسر جهان نشان می‌دهد که زندگی دریایی ما تا چه اندازه می‌تواند آسیب‌پذیر باشد. واضح است که انسان‌ها از اقیانوس‌ها فراتر از سطح پایدار بهره برداری می‌کنند. میلیاردها نفر برای تأمین پروتئین و امرار معاش خود به غذاهای دریایی تکیه کرده‌اند. اما با اجازه دادن به ادامه ماهیگیری، نه تنها به اقیانوس‌ها ضربه بزرگی می‌زنیم، بلکه به خودمان نیز آسیب زیادی وارد می‌کنیم.

تهدیدی به نام اقیانوس‌های اسیدی

آب‌های گرمسیری و نیمه‌گرمسیری اقیانوس آرام بیش از 75 درصد از صخره‌های مرجانی جهان را در خود جای داده است. این‌ها شامل صخره بزرگ سد و صخره‌های از راه دور بیشتر در مثلث مرجانی، مانند اندونزی و پاپوآ گینه نو است. صخره‌های مرجانی متحمل بار اصلی تغییرات آب و هوایی هستند. ما چیزهای زیادی در مورد چگونگی آسیب دیدن اکوسیستم مرجان‌ها با سفید شدن آن‌ها می‌شنویم. اما روند پردردسر دیگری نیز وجود دارد که بقای صخره‌ها را نیز تهدید می‌کند و آن اسیدی شدن اقیانوس‌ها است.

اسیدی شدن اقیانوس به ویژه آب‌های کم‌عمق را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منطقه اقیانوس آرام تحت قطب شمال به ویژه آسیب پذیر می‌شود. صخره‌های مرجانی کمتر از 0.5 درصد سطح کل کره زمین را پوشش می‌دهند، اما اینچنین تخمین زده می‌شود که 25 درصد از همه گونه‌های دریایی در آن زندگی می‌کنند. به دلیل اسیدی شدن اقیانوس‌ها و تهدیدهای دیگر، جنگل‌های بارانی زیر آب متنوع از جمله تهدیدات مهم اکوسیستم‌های کره زمین به شمار می‌روند.

واکنش شیمیایی

اسیدی شدن اقیانوس‌ها باعث کاهش درجه اسیدی آب دریا می‌شود، زیرا دی اکسید کربن (CO₂) را از جو جذب می‌کند. هر ساله انسان‌ها با فعالیت‌هایی مانند سوزاندن سوخت‌های فسیلی و جنگل زدایی 35 میلیارد تن  دی اکسید کربن از خود ساطع می‌کنند. اقیانوس‌ها تا 30 درصد مقدار دی اکسیدکربن اتمسفر را جذب می‌کنند و یک واکنش شیمیایی ایجاد می‌کنند که در آن غلظت یون‌های کربنات کاهش می‌یابد و غلظت یون هیدروژن افزایش می‌یابد. این تغییر باعث اسیدی شدن آب دریا می‌شود.

از زمان انقلاب صنعتی، درجه اسیدی آب اقیانوس‌ها 0.1 واحد کاهش یافته است. این ممکن است در نظر شما خیلی زیاد به نظر نرسد، اما در واقع این مقدار کاهش به این معنی است که اقیانوس‌ها در حال حاضر حدود 28 درصد اسیدی‌تر از اواسط دهه 1800 شده‌اند. هیئت بین دولتی تغییر اقلیم (IPCC) گفته است سرعت اسیدی شدن آب اقیانوس‌ها در حال تسریع یافتن است.

چرا اسیدی شدن اقیانوس‌ها زیان‌بار است؟

یون‌های کربنات عناصر سازنده ساختارهای مرجانی و موجوداتی هستند که پوسته‌ای برای خود می‌سازند. بنابراین کاهش غلظت یون‌های کربنات می‌تواند خبر بدی برای زندگی موجودات دریایی باشد.

در حال حاضر مشخص شده است که در آب‌های اسیدی‌تر نرم‌تنان در ساخت و ترمیم پوسته‌های خود مشکل دارند. آنها همچنین رشد، متابولیسم، تولید مثل، عملکرد ایمنی بدن و رفتارهای تغییر یافته را نشان می‌دهند. به عنوان مثال، محققان در پلینزی فرانسه خرگوش‌های دریایی (نوعی از حلزون دریایی) را در معرض شبیه سازی اسیدی شدن اقیانوس قرار دادند و دریافتند که این موجودات موفقیت کمتری در جستجوگری داشت و تصمیمات نامناسب‌تری می‌گرفتند.

اسیدی شدن اقیانوس‌ها نیز برای ماهی‌ها مشکل‌ساز است. بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که افزایش کربن دی اکسید می‌تواند حس بویایی، بینایی و شنوایی آنها را مختل کند. همچنین ممکن است صفات بقا، مانند توانایی ماهی در یادگیری، جلوگیری از شکارچیان و انتخاب زیستگاه مناسب را مختل کند. به نظر می‌رسد چنین اختلالی نتیجه تغییر در عملکردهای عصبی، فیزیولوژیکی و مولکولی در مغز ماهیان باشد.

پیش‌بینی برندگان و بازندگان

از هفت اقیانوس جهان، اقیانوس آرام و هند از سال 1991 با سریع‌ترین سرعت اسیدی می‌شوند. این نشان می‌دهد که زندگی موجودات دریایی آنها نیز ممکن است آسیب‌پذیرتر باشد. با این حال، اسیدی شدن اقیانوس به طور یکسان بر همه گونه‌های دریایی تأثیر نمی‌گذارد و اثرات آن می‌تواند در طول عمر موجودات دریایی متفاوت باشد. بنابراین، تحقیقات بیشتر برای پیش‌بینی برندگان و بازندگان آینده بسیار مهم است.

این اقدام را می‌توان با شناسایی صفات ارثی که می‌تواند بقا و موفقیت تولید مثل موجودات را در شرایط اسیدی‌تر افزایش دهد، انجام داد. جمعیت‌های برنده ممکن است شروع به انطباق کنند، در حالی که جمعیت‌های بازنده باید اهداف حفاظت و مدیریت باشند.

این برنده‌ ممکن است کوسه اپولت باشد، این گونه از صخره‌های آب کم عمق بومی گریت بریر ریف در استرالیا است. تحقیقات نشان می‌دهد که شرایط اسیدی شدن اقیانوس شبیه سازی شده، رشد اولیه، رشد و بقای جنین و نوزاد را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد و همچنین بر رفتارهای جستجوی غذا یا عملکرد متابولیکی بزرگسالان تأثیر نمی‌گذارد.

اما اسیدی شدن اقیانوس‌ها احتمالاً با بازنده‌هایی در سواحل گریت بریر ریف همراه خواهد بود. به عنوان مثال، محققان در حال مطالعه دلقک ماهی نارنجی، گونه‌ای که توسط شخصیت انیمیشن نمو دیزنی مشهور شد، هستند و دریافتند که این موجودات تحت شرایط شبیه سازی اسیدیته اقیانوس‌ها دچار اختلالات حسی متعدد شده‌اند. از بین این موارد می‌توان به دشواری‌هایی در بویایی، حس کردن راه بازگشت به خانه و تشخیص دوست از دشمن اشاره کرد.

اکنون خیلی دیر نشده است!

بیش از نیم میلیارد نفر برای تأمین غذا، درآمد و محافظت در برابر طوفان و فرسایش سواحل به صخره‌های مرجانی وابسته هستند. صخره‌ها مشاغلی مانند گردشگری و ماهیگیری و مکان‌هایی را برای تفریح ​​فراهم می‌کنند. در سطح جهانی، صخره‌های مرجانی نمایانگر صنعتی با ارزش 11.9 تریلیون دلار آمریکا در سال هستند. مهم‌تر از همه آن است که آنها محلی برای ارتباط عمیق فرهنگی و معنوی برای افراد بومی در سراسر جهان به شمار می‌روند.

اسیدی شدن اقیانوس تنها تهدیدی برای صخره‌های مرجانی نیست. میزان گرم شدن اقیانوس‌ها تحت تغییرات آب و هوایی از دهه 1990 تاکنون دو برابر شده است. به عنوان مثال گریت بریر ریف از زمان انقلاب صنعتی 0.8 درجه سانتی‌گراد گرمتر شده است. در طول پنج سال گذشته این اتفاقات ویرانگر، باعث سفید شدن مرجان‌ها شده است. اثرات دریاهای گرمتر با اسیدی شدن اقیانوس‌ها بیشتر می‌شود.

کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای باید به یک رسالت جهانی تبدیل شود. با شیوع ویروس کرونا، اقدامات و حرکات نامناسب انسان‌ها در برابر دریاها در سراسر کره زمین کندتر شده است. این مسئله نشان از این دارد که ما می‌توانیم تولید کربن دی اکسید را به طور ریشه‌ای کاهش دهیم. اگر دولت‌ها اهداف خود در موافقت نامه پاریس را برآورده کنند و افزایش دمای کره زمین را زیر 1.5 سانتی‌گراد نگه دارند، اقیانوس آرام کاهش شدیدی در میزان اسیدی بودن را تجربه خواهد کرد.

با این حال، برای جلوگیری از گرم شدن کره زمین در کمتر از 1.5 سانتی‌گراد، مجبور خواهیم شد تا میزان بیشتری انتشار گازهای گلخانه‌ای یعنی 45 درصد از آن را در دهه آینده کاهش دهیم. این مسئله باعث امیدواری ما است و نشان می‌دهد که صخره‌های مرجانی در اقیانوس آرام و در سراسر جهان کاملا از بین نخواهند رفت. بسیار واضح است که تصمیماتی که امروز می‌گیریم بر شکل ظاهری اقیانوس‌های فردا و دهه‌های آینده تأثیر می‌گذارد.