انسان‌ها می‌توانند تا دهه آینده به ماه برگردند و حتی یک دهه بعد از آن در ماه زندگی کنند. این‌ها اطلاعات یک تحقیق جدید است که در چهل و ششمین سالگرد قدم‌گذاشتن سرنشینان آپولو ۱۱ بر سطح ماه به اشتراک گذاشته شده.
این تحقیق که توسط «NexGen Space LCC» اجرا و بخشی از هزینه‌های آن توسط «ناسا» پرداخت شده است؛ می‌گوید که این آژانس فضایی می‌تواند انسان‌ها را بین ۵ تا ۷ سال دیگر بر سطح ماه فرود بیاورد و برای آن‌ها بین ۱۰ تا ۱۲ سال دیگر پایگاه دایمی درست کند. تمام این کارها همچنین با بودجه فعلی ناسا برای فرستادن انسان به فضا انجام خواهد شد. ناسا دقیقا از همان روشی استفاده خواهد کرد که هم‌اکنون برای تجهیز ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به همکاری شرکت‌های خصوصی «SpaceX»، «Orbital ATK,» و «United Launch Alliance» استفاده می‌کند. (این روش‌ها همچنین به مرور برای جابجایی کارکنان استفاده خواهد شد)
با این کار ناسا می‌تواند هزینه فرستادن انسان به ماه را «تا یک دهم» کاهش دهد. این‌ها گفته‌های «Charles Miller»، رئیس NexGen و محقق اصلی این پروژه است. این مقدار صرفه‌جویی به ناسا اجازه می‌دهد که به رویاهای خود برای کنکاو بیشتر ماه رنگ واقعیت دهد بدون اینکه از سقف بودجه سالانه ۴ میلیارد دلاری خود برای سفرهای انسانی عبور کند.
تحقیقات NexGen به ارسال تجهیزات شرکت SpaceX به ایستگاه فضایی بین‌المللی به عنوان نمونه‌ای از اینکه چطور این هزینه‌ها کاهش پیدا می‌کنند، اشاره می‌کند. SpaceX از ناسا برای اینکه یک کیلوگرم بار را توسط راکت‌های «Falcon 9» به فضا ارسال کند ۴،۷۵۰ دلار دریافت می‌کند؛ بسیار کمتر از هزینه «سترن ۵» (۴۶،۰۰۰ دلار برای هر کیلوگرم) یا حتی شاتل. (۶۰،۰۰۰ دلار برای هر کیلوگرم) این تحقیق از راکت‌های نسل جدید Falcon Heavy به عنوان مثالی برای رسیدن به ماه استفاده می‌کند. SpaceX می‌گوید Falcon Heavy به همان اندازه یا ارزان‌تر از Falcon 9 خواهد بود.
تحقیق «Evolvable Lunar Architecture» (معماری قابل تکامل روی ماه) همچنین یک فرصت اقتصادی جدید به وجود خواهد آورد و به سرمایه‌گذاران پیشنهاد می‌دهد که در یخ‌های قطبی آن به استخراج نیتروژن بپردازند. این نیتروژن پردازش و به محرک برودتی تبدیل می‌شود، که در یک مخزن در مدار ماه ذخیره خواهد شد. این سوخت به ناسا یا سایر شرکت‌های که دنبال سوخت برای سفر به مریخ هستند فروخته خواهد شد. میلر می‌گوید: «با این روش شرکت‌ها روی ماه سرمایه‌گذاری خواهند کرد.»
در دوره ۵ تا ۷ ساله اینکار برای ناسا ۱۰ میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت؛ درحالی که ۵ میلیارد به هرکدام از دو شرکت متقاضی تعلق خواهد گرفت. مانند قراردادهایی که همین الان ناسا برای ارسال بار و نفرات به ایستگاه فضایی با شرکت‌های دیگر امضا می‌کند. هرکدام از این شرکت‌ها یک کاوشگر برای نشستن روی ماه و یک فضاپیما با قابلیت حمل سرنشین طراحی خواهند کرد (برای مثال SpaceX، باید مدل سرنشین‌دار کپسول‌های «Dragon» خود را مناسب این پروژه بهینه‌سازی کند) میلر می‌گوید: «تنها یک تامین کننده برای این پروژه کافی نیست. باید پیش‌بینی کنید که یکی از آن‌ها در میانه راه کم بیاورد.»
ناسا قرار نیست سرمایه جدیدی را خرج کند؛ بلکه تنها بودجه‌اش را بهینه‌سازی خواهد کرد. ناسا تا همین‌جا نیز برنامه‌هایی برای برگشت به ماه توسط راکت‌های نسل جدید خود «Space Launch System»، دارد؛ اما برنامه‌ای برای نشستن روی ماه نداشته است. با استفاده از شرکا تجاری، ناسا می‌تواند تعداد پرتاب‌های SLS برنامه‌ریزی شده را از ۱۲ به حدود سه کاهش دهد و با این کار هزینه این پروژه را نیز کم کند. درحالی که همچنان تکنولوژی‌های لازم برای پشتیبانی از آن‌ها را ایجاد خواهد کرد.
تحقیق NexGen یک نقشه راه مشخص برای اینکه چه زمان و چگونه قدم بعدی برای نشاندن کاوشگر روی کره ماه برداشته خواهد شد، نشان می‌دهد. بازگشت رباتیک به ماه، اگر ناسا بلافاصله اقدام کند، می‌تواند تا سال ۲۰۱۷ امکان‌پذیر شود. ماه‌پیماها می‌توانند تا سال ۲۰۱۸ ماه را برای پیداکردن هیدروژن بررسی کنند، و اکتشاف هیدروژن نیز از سال ۲۰۱۹ یا ۲۰۲۰ شروع خواهد شد. ساخت و ساز رباتیک یک پایگاه دایمی بر ماه نیز از سال ۲۰۲۱ شروع می‌شود تا راه را برای ارسال انسان در اواخر همان سال هموار کند.
اما در این تحقیق به برخی از ریسک‌ها نیز اشاره شده است. به عنوان مثال، هزینه و ریسک ساخت یک پایگاه روی ماه بسیار بیشتر از آن است که سرمایه‌گذاران برای بازگشت سرمایه خود احساس امنیت کنند. این تحقیق همچنین استراتژی‌هایی را برای اینکه چگونه به مسایلی مانند از دست دادن یک دستگاه، کاوشگر یا حتی یکی از اعضا تیم واکنش نشان دهند ارایه کرده است.
درکنار این‌ها ریسک تغییر کمک‌های دولتی نیز وجود دارد. برای حل این مشکل این مطالعه پیشنهاد ایجاد یک ناظر بین‌المللی برای زیرنظر گرفتن وضعیت پروژه را می‌دهد. آن‌ها به مدل‌هایی مانند «CERN» (ارگان اروپایی تحقیقات هسته‌ای) یا « Port Authority of NY/NJ» (ناظر حمل‌ونقل بین نیویورک و نیوجرسی) اشاره کرده‌اند.
این تحقیق توسط یک تیم بازبینی ۲۱ نفره شامل اعضای سابق ریاست ناسا، اعضای صنعت پروازهای فضایی و ۴ فضانورد سابق ناسا تایید شده است. «Tom Moser»، که یکی از اعضای تیم بازبینی است، اولین رئیس پروژه ایستگاه بین‌المللی فضایی بوده؛ پس مطلع است که چقدر سخت خواهد بود مردم را درباره مزایای یک برنامه عظیم فضایی قانع کنند. برای فرستادن ایستگاه بین‌المللی به فضا، او به دولت گفت که باید یک تایم‌لاین تعیین کنند و اگر پروژه جواب نداد «آن را داخل اقیانوس آرام بیندازند». کنگره آمریکا توافق کرد که روی ایده یک ایستگاه فضایی سرمایه‌گذاری کند و این ایده همچنان سرپا است. Moser می‌گوید: «هر انسان در ایالات متحده آمریکا هر روز از این ایستگاه سود می‌برد.»
همچنین اشاره می‌کند که به این ماموریت جدید باور دارد اما بدون پشتیبانی و آموزش دولت آمریکا این کار ممکن نیست. او می‌گوید: «اگر کسی در سطح رئیس جمهور می‌خواهد این کار را انجام دهد؛ باید کمپینی برگزار کند تا به مردم آموزش دهد چرا این پروژه برای ما مهم و سودآور خواهد بود.»
Miller، رئیس پروژه، نیز موافق است. اما او امیدوار است که این خبر الهام‌بخش کنگره یا کاندیدهای ریاست جمهوری ۲۰۱۶ آمریکا باشد تا کاری انجام دهند. او می‌گوید: «اگر رئیس جمهور بعدی به کارهایی که تا الان برای کشف عمق آسمان‌ها و ارسال انسان‌ها انجام دادیم قانع باشد، دیگر نیازی به این پروژه نیست.»
