مدتی است که شنیده‌ها حاکی از آن است که قانون مور به پایان خود نزدیک شده و حتی برخی این‌گونه استدال کرده‌اند که قانون مورد اشاره هم اکنون در دوره مرگ به سر می‌برد و این در شرایطی است که به نظر می‌رسد تعیین یک نقطه برای عمر این قانون اجتناب ناپذیر است. اخیرا شرکت آی‌بی‌ام با معرفی چیپستی که با فناوری ۷ نانومتری تولید شده و کار می‌کند، خبر بزرگی را منتشر کرد.
چیپ‌های جدید مورد بحث از آبی ساخته شده‌اند که در آن‌ها از سیلیکون ژرمانیوم به‌جای سیلیکون خالص استفاده شده و از نظر تئوری این موضوع اجازه ساخت ریز پردازنده‌هایی با بیش از ۲۰ میلیون ترانزیستور را می‌دهد. این مقدار در واقع چهار برابر بیش از هر تعداد ترانزیستوری است که تا به این لحظه در پردازنده‌ها دیده‌ایم. اگر بخواهیم این فرآیند را با تولید ۱۴ نانومتری مقایسه کنیم، می‌توان آن را از نظر ساختار بیولوژیکی بررسی کرد. برای اینکه اندازه را بهتر درک کنید بد نیست بدانید که یک رشته DNA حدودا 2.5 نانومتر قطر دارد.
فرآیند تولید ۷ نانومتری گامی است که پس از فرآیند تولید ۱۰ نانومتری برداشته خواهد شد، و این درحالی‌ست که بیشتر چیپست‌های پیشرفته که در دستگاه‌های مصرفی کاربران قرار گرفته‌اند در حال حاضر نهایتا با فناوری ۱۴ نانومتری تولید گشته‌اند. در این صنعت، شرکت اینتل در رایانه‌های مرسوم و سامسونگ با چیپ اگزینوس ۷۴۲۰ در گوشی‌های هوشمندش، یکه تازی می‌کنند. هر نسل جدید از چیپست‌های تولیدی، حدود ۵۰ درصد از نظر اندازه نسبت به نسل قبلی خود کوچکتر هستند. یعنی در فضایی برابر با نصف نسل قبل خود همان عملکرد را دارا هستند.
البته آخرین تلاش برای دستیابی به موفقیت در ساخت چیپست‌های ۷ نانومتری به عملکرد آی‌بی‌ام ختم نشده و در واقع می‌توان این موضوع را موفقیتی دانست که رهبری‌اش به دست آی‌بی‌ام است. در این راه شرکت‌هایی نظیر New York State ،GlobalFoundries و سامسونگ هر یک به نوبه خود صنعت ساخت ریز پردازنده‌ها را به سمت تولید از طریق آب پیش برده‌اند. شرکت‌های دیگری نیز وجود دارند که به دنبال پیشرفته کردن این صنعت هستند که از این بین می‌توان به کمپانی تایوانی TSMC اشاره نمود که مستقیم به سراغ تولید چیپست‌های ۷ نانومتری رفته، اما هنوز نتوانسته محصولی کاربردی را با این فناوری بسازد و نتیجه فعالیت این شرکت تا به این لحظه صرفا یک طرح اولیه است.
