سال ۲۰۱۶ مملو از گوشی‌های هوشمندی بود که در رده‌های قیمتی گوناگون عرضه شده و اغلب مجهز به حسگر اثر انگشت بودند. نهادینه شدن حسگرهای اثر انگشت در گوشی‌های هوشمند، اگرچه هنوز در بخش کوچکی از این محصولات انجام شده است، اما روندی صحیح است و باید ادامه یافته و تبدیل به ویژگی بارز تمامی گوشی‌های هوشمند شود. بزرگتر شدن روز به روز صفحات نمایش گوشی‌های هوشمند در سال‌های اخیر، سازندگان را به فکر راهی جدید برای ورود کاربر به گوشی انداخته است تا جایگزین روش کنونی یعنی تپ کردن بر روی نمایشگر شود. این روش، با تسهیل دسترسی به مناطق خاص و انجام عملیات‌های مختلف بر روی نمایشگر بزرگ گوشی، تجربه کاربری را بهبود می‌بخشد، بدون آن که نیاز به دسترسی به مناطق دور صفحه‌نمایش یا استفاده از دست دیگر باشد.
در سال ۲۰۱۶، تولیدکنندگان مختلف، گوشی‌های هوشمند جدیدی ساختند که دقت حسگرهای اثر انگشتشان نسبت به گذشته به مراتب بهبود یافته بود. حسگرهای اثر انگشت بیومتریک این گوشی‌های هوشمند علاوه بر شناسایی اثر انگشت، سرویس‌های جالب دیگری نیز به کاربر ارائه می‌کردند. گوشی‌هایی همچون پیکسل و پیکسل ایکس ال از گوگل و P9 و آنر ۸ از هوآوی همگی ویژگی جالبی داشند که به کاربر اجازه می‌داد با سوایپ کردن بر روی حسگر اثر انگشت در جهت‌های مختلف و لمس آن به طرق گوناگون، با بخش‌های مختلفی از رابط کاربری گوشی تعامل برقرار کنند.
اگر تاکنون هیچ یک از گوشی‌های هوشمند مورد بحث را در دست نگرفته یا با مفهوم ژست‌های حرکتی آشنا نیستید، احتمالا تمایل چندانی به این موضوع نشان نخواهید داد و البته کاملا هم منطقی است. اما نگران نباشید، چرا که در این مطلب قصد داریم به طور کامل توضیح دهیم که چرا معتقدیم ژست‌های حرکتی باید در تمامی گوشی‌های هوشمند آینده نهادینه شوند.
نخستین دلیل این است که نمایشگرها نه‌تنها دیگر کوچک نمی‌شوند، بلکه برعکس، روز به روز در حال بزرگتر شدن هستند. با وجود تولیدکنندگان بزرگی همچون ال‌جی و سامسونگ که به تازگی شروع به دوری جستن از نمایشگرهایی با نسبت ۱۶ به ۹ کرده‌اند، روز به روز شاهد افزوده شدن بر شمار گوشی‌های بلند و باریکی خواهیم بود که فضای قابل دسترس کاربران را افزایش می‌دهند. اما گوشی‌های هوشمند در عین باریک شدن، در حال بلندتر شدن هستند و همین بلندتر شدن موجب عدم دسترسی آسان کاربران به قسمت‌های بالایی صفحه‌نمایش هنگام استفاده از گوشی با یک دست می‌شود. امروزه بدون توسل به حرکات ژیمناستیک (!) به ندرت می‌توان با یک دست به راحتی با گوشی‌های هوشمندی که دارای نمایشگرهایی بزرگتر از ۵.۵ اینچ هستند کار کرد. حال تصور کنید که وضعیت کار با گوشی‌های جدید که بلندتر بوده و دارای نمایشگرهایی بدون حاشیه هستند چه قدر وخیم می‌شود!
اما به جای موارد بالا، به این فکر کنید که چه قدر راحت می‌توان نوار اعلانات یک گوشی با نمایشگر غول‌آسای ۶.۲ اینچی را به راحتی و تنها با سوایپ از بالا به پایین بر روی حسگر اثر انگشت آن پایین کشیده و مجددا با سوایپ از پایین به بالا بر روی حسگر، آن را به بالا برگرداند. اگر یک دستگاه گوگل پیکسل، نکسوس 6P یا نکسوس 5X داشته و آخرین به روزرسانی در دسترس را بر روی آن نصب کرده باشید، می‌توانید از این ژست‌های حرکتی بهره‌مند شوید. اگرچه این ویژگی در برخی جاهای محیط سیستم‌عامل کار نمی‌کند، اما مطمئنا موجب می‌شود که به آن عادت کنید، به گونه‌ای که حتی ممکن است هنگام استفاده از گوشی‌های هوشمند دیگر، به دنبال آن بگردید. این‌ها تنها دو مزیت بهره‌مندی یک گوشی هوشمند از ژست‌های حرکتی هستند که کاربر به راحتی از آن‌ها استفاده کرده و به سرعت هم به آن‌ها عادت می‌کند.
سایر تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند از جمله هوآوی با گوشی‌های P9، آنر ۸ و میت ۹ در سال گذشته و P10 در سال جاری، با افزودن ژست‌های حرکتی متنوع و جالب دیگر به حسگر اثر انگشت گوشی، کار را برای کاربران راحت‌تر می‌کنند. برای مثال می‌توانید با سوایپ کردن به صورت افقی بر روی حسگر اثر انگشت میت ۹، در میان تصاویر گالری جابجا شوید یا با سوایپ کردن به سمت جپ در گوشی P10، به صفحه قبل بازگردید. یکی از مزایای این روش دستور دادن به گوشی، این است که فرقی ندارد حسگر اثر انگشت در جلو یا پشت گوشی قرار گرفته باشد. به هر حال کمپانی‌ها همواره این حسگر را در محلی قرار می‌دهند که کاربران هنگام در دست گرفتن گوشی با یک دست، به راحتی به آن دسترسی داشته باشند. بنابراین شما می‌توانید به راحتی و صرف‌نظر از اندازه گوشی خود، ژست‌های حرکتی مختلفی را در آن اجرا کنید.
گوشی‌های هوشمند کنونی، از نظر تعداد عملیات‌هایی که می‌توان با استفاده از حسگر اثر انگشت آن‌ها انجام داد بسیار محدود هستند. چیزی که در حال حاضر دوست داریم ببینیم، تعداد بیشتری گوشی‌های هوشمند با پشتیبانی از گستره متنوعی از ژست‌های حرکتی حسگر اثر انگشت است. بدون شک اگر مهندسان نرم‌افزار کمی وقت بگذارند، می‌توانند به راحتی راه‌های جدیدی برای تعامل با گوشی‌های هوشمند از طریق حسگر اثر انگشت آن‌ها ابداع کنند. تصور کنید که تنها با سوایپ کردن به چپ و راست، به صفحات قبلی و بعدی بروید، یا با سوایپ کردن بر روی حسگر اثر انگشت گوشی، بتوانید به راحتی یک صفحه وب را اسکرول کرده یا با دو بار تپ کردن بر روی حسگر اثر انگشت، بین برنامه‌ها سوییچ کنید! احتمالات بسیاری در این باب وجود دارد و ما هم مشتاقانه منتظریم تا ببینیم توسعه‌دهندگان در این مورد چه تصمیمی می‌گیرند.
شاید ذکر این نکته خالی از لطف نباشد که حتی اگر با نظر ما در مورد لزوم تعبیه ژست‌های حرکتی در تمامی گوشی‌های هوشمند موافق نباشید، حداقل موافق هستید که بودن آن‌ها نه‌تنها هیچ ضرری ندارد، بلکه موجب قرار گرفتن امکانات بیشتر در دسترس کاربران می‌شود. ما نمی‌گوییم که لزوما باید برای کنترل بخش‌های خاصی از رابط کاربری گوشی‌های هوشمند از ژست‌های حرکتی حسگر اثر انگشت استفاده کنیم، اما فکر می‌کنیم که این ژست‌ها به خصوص در گوشی‌های بزرگ می‌توانند بسیار مفید واقع شوند. بنابراین به عقیده ما، تا زمانی که حسگر اثر انگشت در گوشی‌های هوشمند مورد استفاده قرار می‌گیرد، باید تمامی این گجت‌ها ژست‌های حرکتی را به عنوان یک آپشن به کاربر ارائه دهند.
