آیا واقعا به یک گوشی گیمینگ نیاز داریم؟!

بازی‌بازان همیشه بهترین فناوری‌ها را می‌خواهند تا به آن‌ها مزیت رقابتی بدهد. آن‌ها بهترین مشخصات، بهترین لوازم جانبی را می‌خواهند تا بدون حواس‌پرتی و مشکل همیشه اول باشند. بازار گوشی‌های هوشمند به این نیاز گیمرها پاسخ داده و گوشی‌های گیمینگ را برای این دسته از افراد آماده کرده است. اما آیا واقعا به خرید گوشی گیمینگ نیاز داریم؟ تفاوت آن‌ها با گوشی‌های پرچمدار در چیست؟ در این مطلب به این سوالات پاسخ خواهیم داد.

به تازگی ایسوس نسخه سوم گوشی گیمینگ خود یعنی ROG Phone 3 را معرفی کرده که برخی مشخصات آن از کامپیوترهای رومیزی هم قوی‌تر است. این گوشی از یک صفحه‌نمایش ۶.۵۹ اینجی با پشتیبانی از +HDR10 بهره می‌برد که نرخ نوسازی آن ۱۴۴ هرتز است. پردازنده قدرت‌دهنده به این غول گیمینگ اسنپدراگون ۸۶۵ پلاس بوده که در کنار حافظه رم ۱۶ گیگابایتی (!) و ۵۱۲ گیگابایت حافظه داخلی در اختیار کاربر قرار می‌گیرد. جالب است بدانید که مصرف باتری و رابط کاربری ساده «راگ فون ۳» آن را برای کاربری روزمره هم مناسب کرده است. همه این امکانات در یک گوشی تقریبا ۶۰۰ دلاری قرار گرفته است. شگفت‌انگیز نیست؟!

تاریخچه گوشی‌های گیمینگ

نوکیا در سال ۲۰۰۳ اولین گوشی گیمینگ جهان را با نام N-Gage برای رقابت Game Boy Advance نینتندو که در سال ۲۰۰۱ عرضه شده بود، روانه بازار کرد. دکمه‌های این گوشی در سمت چپ و راست آن قرار داشتند که مجموعه‌ای از بازی‌های جالب را در اختیار کاربران قرار می‌داد. جالب است بدانید که با این گوشی می‌توانستید از طریق بلوتوث و اینترنت بازی‌ها را به صورت چند نفره بازی کنید. بله درست شنیدید؛ زمانی که اینترنت EDGE بود هم می‌شد آنلاین بازی کرد. از آن زمان تاکنون خیلی گذشته؛ اما هیچکس حتی آن زمان هم فکر نمی‌کرد که گوشی‌های گیمینگ چنین پیشرفتی داشته باشند و دلیل آن هم واضح است: ظهور کنسول‌های دستی!

نینتندو و سونی با کنسول‌های دستی خود بازار را در دست داشتند. اگرچه PSP خیلی خوب عمل نکرد؛ اما بازی‌های خوبی داشت و این باعث می‌شد که گیمرها به سمت آن بروند. سخت‌افزار قدرتمندی داشت و می‌توانست آن‌ها را برای مدتی هر جا و هر زمان که می‌‌خواستند، کمی سرگرم کند.

در ادامه سونی با انتشار تصاویری «اکسپریا پلی» را معرفی کرد؛ دستگاهی که گوشی و کنسول را با هم ترکیب می‌کرد. این دستگاه اصلا مناسب نبود؛ چون هم قدرت زیادی نداشت و هم آنالوگ نبود. اگر فاصله زمانی بین این گوشی و شیائومی بلک شارک را در نظر بگیرید، اکسپریا پلی خیلی جلوتر از زمان خود بود. در آن زمان سونی پلی‌استیشن ویتا را در کنار PSP داشت که امکان تجربه بازی‌هایی مثل Call of Duty، God of و WarAssassin’s Creed و غیره را به گیمر می‌داد.

عملکرد بالای گوشی گیمینگ

نکته جالب در مورد گوشی‌های گیمینگ این است که اگر یکی از آن‌ها را بخرید کاملا مطمئن خواهید شد که بالاترین مشخصات حال حاضر بازار را در دست گرفته‌اید. بازی‌های ویدئویی بیشترین میزان مصرف توان سخت‌افزاری و نرم‌افزاری را دارند و گوشی‌هایی که این بازی‌ها را اجرا می‌کنند باید، مشخصات بالایی هم داشته باشند. مشخصات قوی اهمیت زیادی دارد.

اگر شخصی به دنبال خرید یک گوشی گیمینگ باشد، انتخاب‌هایی مانند شیائومی بلک شارک ۳، ایسوس راگ فون ۳ یا ریزر فون ۲ را پیش رو دارد که از نظر مشخصات سخت‌افزاری چیزی کمتر از پرچمدارانی مانند آیفون ۱۲ یا گلکسی نوت ۲۰ اولترا ندارند. به علاوه این گوشی‌ها برای کاربری روزمره هم مناسب هستند.

مناسب برای سرگرمی

یکی از مهیج‌ترین لحظات انتخاب یک گوشی گیمینگ، لذت بردن از صفحه‌نمایش با نرخ نوسازی بالا است. نرخ نوسازی گوشی گیمینگ شیائومی ۹۰ هرتز است؛ ریزر فون ۲ نرخ نوسازی برابر با ۱۲۰ هرتز دارد و راگ فون ۳ ایسوس با نرخ نوسازی ۱۴۴ هرتز عرضه می‌شود. وقتی با این گوشی‌ها کار می‌کنید واقعا احساس متفاوتی از گشتن در منوها و بازی را تجربه خواهید کرد.

نرخ نوسازی را که صفحه‌نمایش گوشی ایسوس راگ فون ۳ ارائه می‌دهد، در کمتر گوشی می‌بینید. درست است که نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز در حال حاضر در گوشی‌های زیادی دیده می‌شود؛ اما ۱۴۴ هرتز واقعا دنیای دیگری را برای شما به نمایش می‌گذارد. نرخ نوسازی بالای صفحه‌نمایش زمانی خودش را نشان می‌دهد که در حال تجربه بازی آنلاین هستید؛ نرمی صفحه‌نمایش و سرعت اینترنت در تجربه‌ای عالی در بازی تاثیر بسزایی خواهد داشت.

یکی از قابلیت‌های گوشی‌های گیمینگ که بر هیچکس پوشیده نیست، بلندگوهای بزرگ و با کیفیتی است که در جلوی آن‌ها به کار گرفته شده است. این بلندگوها زمانی که گوشی را به حالت لنداسکیپ گرفته‌اید و مشغول بازی هستید یا زمانی که فیلم می‌بینید، خیلی مفید خواهند بود. پس از کار با این گوشی‌ها احتمالا هیچوقت به سراغ گوشی‌هایی که اسپیکر آن‌ها در پایین دستگاه قرار گرفته، نخواهید رفت.

پشتیبانی همه جانبه گوشی گیمینگ

بازی کردن با گوشی وقتی انگشتان کناره‌های گوشی را می‌گیرند، هیچوقت مناسب نبوده؛ اما نمی‌توان سازندگان را مجبور کرد که جور دیگری گوشی‌ها را بسازند. در گوشی‌های گیمینگ برای اینکه این مشکلات حل شود از کنترلرها و وسایل جانبی ماژولار استفاده کرده‌اند تا گیمرها بتوانند به راحتی از بازی خود لذت ببرند.

البته برخی از لوازم جانبی که در جعبه موجود نیستند و باید به صورت جداگانه خریداری کنید، چندان کاربرد خاصی ندارند؛ مثل فنی که به پشت گوشی وصل می‌شود و باعث خنک شدن سخت‌افزار گوشی می‌شود. بنچمارک‌ها نشان داده که این فن هیچ تاثیری در عملکرد گوشی ندارد.

هزینه بی‌مورد

اگر آیفون را نمادی از مینیمالیسم و سادگی بدانیم، یک گوشی گیمینگ دقیقا برعکس آن است. بیشتر پولی که برای این گوشی‌ها پرداخت می‌کنید، برای ظرافت‌های آن است که در اغلب موارد بی‌موردند. مثلا نسخه قبلی راگ فون را در نظر بگیرید؛ پنل‌های مسی آن مانند دریچه‌هایی هستند که به یک خودروی قدرتمند نیرو می‌دهند‌؛ اما در حقیقت فقط برای زیبایی هستند و هیچ کاربردی ندارند. برعکس باعث می‌شوند تا بتوان سخت‌تر برای گوشی قاب پیدا کرد.

گوشی‌های گیمینگ چراغ‌های RGB دارند که می‌توانید آن‌ها را برنامه‌ریزی کنید و رنگ لوگوی پشت یا دیگر بخش‌های قاب را تغییر دهید. جالب است بدانید که این قابلیت هم اضافی و بی‌مورد است. ترجیح می‌دهیم این هزینه برای بخش‌های دیگری که فاقد آن است، اختصاص داده شود.

روی نرم‌افزار و رابط کاربری این گوشی‌ها هم معمولا تغییرات عجیب‌وغریبی صورت می‌گیرد. گوشی گیمینگ ایسوس تقریبا تجربه اندروید خالص را برای کاربران به ارمغان می‌آورد؛ اما مثلا شیائومی رابط کاربری در اختیار کاربران قرار می‌دهد که معمولا برای بازی بهینه شده و قبلا توسط ریزر استفاده شده است. هرکسی که قبلا با گوشی‌های خود گوگل یا آیفون کار کرده باشد، می‌فهمد که این رابط کاربری‌ها زرق‌وبرق زیادی دارند!.

کمبودهای گوشی گیمینگ

بیشترین اشکال در گوشی‌های گیمینگ کمبودهایی است که از آن رنج می‌برند. این همه زرق‌وبرق در این گوشی‌ها فقط برای زیبایی هستند و برخی فاکتورهای مهم دیگر گوشی‌ها را یا ندارند یا کمتر دارند. جدای از ظاهر، گوشی‌های گیمینگ خیلی وقت است که در بخش دوربین مشکل دارند. گوشی‌های دیگر سازندگان در این بازه قیمتی دوربین‌های خیلی بهتری ارائه می‌دهند.

این واقعیت که بسیاری از پرچمداران مشخصات سخت‌افزاری مثل گوشی‌های گیمینگ ارائه می‌دهند و دوربین‌های بهتری هم دارند، انتخاب و خرید این گوشی‌ها را خیلی سخت می‌کند و شاید بهتر باشد همان گوشی پرچمدار را بخریم تا در کنار مشخصات سخت‌افزاری عالی یک دوربین عالی هم داشته باشیم.

امروزه بازی‌های مخصوص گوشی با گرافیک بالا زیاده شده‌اند. بازی‌های آنلاینی مثل PUBG و Call of Duty مخاطبان زیادی پیدا کرده‌اند و این بازی‌ها هم نیاز به گرافیک نسبتا بالایی دارند. هر سازنده‌ای وقتی گوشی جدیدی می‌سازد، سعی دارد تا نشان دهد که دستگاهش قابلیت‌های گیمینگ مناسبی دارد و در تبلیغات خود روی کیفیت بازی با آن گوشی تمرکز زیادی می‌کند.

اگر قرار است که شرکت‌ها گوشی جدیدی معرفی کنند بایذ با مخاطبان خود شفاف باشند. مثلا برای عرضه اولین گوشی گیمینگ ریزر همه انتظارات زیادی داشتند و آن‌ها محصولی را معرفی کردند که انتظارات را از یک گوشی گیمینگ برآورده می‌کرد. گوشی دوربین متوسط رو به بالایی داشت و عملکرد و قدرت فوق‌العاده‌ آن کاملا مناسب یک گیمر بود.

همین اتفاق برای بلک شارک شیائومی و راگ فون ایسوس هم افتاد. ایسوس با راگ فون قابلیت‌هایی ارائه کرد که تصورش هم نمی‌شد کرد. مثلا صفحه‌نمایش ثانویه که می‌توانید هنگام استریم بازی خود را در آن ببینید یا با دیگران چت کنید. ریزر فون بلندگویی قدرتمند داشت که صدایی عالی تولید می‌کرد و در ریزر فون ۲ دوربین از آنچه قبلا بود هم بهتر شده است. اما آینده گوشی‌های گیمینگ چیست؟ آیا به یک گوشی جدا فقط برای بازی نیاز داریم؟

آینده گوشی‌های گیمینگ

به نظر من سازندگان فقط باید زمانی گوشی گیمینگ تولید کنند که چیزی اضافه‌تر از آنچه هست برای بازی‌بازان داشته باشند؛ در غیر این صورت معرفی یک گوشی به عنوان گیمینگ، در حالی که چیزی جز یک گوشی معمولی نیست، اصلا لزومی ندارد. به عنوان مثال اگر شیائومی F1 و اوپو F9 پرو (که به گفته سازنده مناسب بازی است) را با هم مقایسه کنیم؛ متوجه می‌شویم که اگرچه پوکو رسما قرار نیست برای بازی باشد اما گوشی اوپو بهتر است. همچنین اگر پوکو را با راگ فون مقایسه کنیم داستان کاملا عوض می‌شود؛ چون راگ فون گوشی (فقط) مخصوص بازی است و تجربه‌ای متفاوت ارائه می‌دهد؛ در حالی که پوکو اینطور نیست.

امروزه شرایط برای گوشی‌های گیمینگ در حال بهتر شدن است و سازندگان هم بازی‌های محبوب‌تری را برای عاشقان بازی با گوشی ارائه می‌دهند؛ اما هنوز تنها مشکل این است که سازندگان قادر به تولید لوازم جانبی مخصوص بازی نیستند. بنابراین ممکن است گوشی‌های گیمینگ، آینده‌ای نداشته باشند. زیرا همه با گوشی‌های خود بازی نمی‌کنند و با اکثر گوشی‌ها و همان سخت‌افزار و لوازم اصلی هم می‌توان بازی کرد.

نتیجه‌گیری…

نتیجه این مطلب شاید باب دل خودم نباشد؛ من گوشی‌های گیمینگ را دوست دارم. حداقل متفاوت بودن‌شان برایم جذاب است. شاید در متن مطلب این علاقه برخی جاها مشخص باشد. اما نتیجه به نظرم چیز دیگریست.

نتیجه این است که چه آن زمان که کنسول‌های دستی وارد بازار شدند و چه الان که گوشی‌های گیمینگ پا جای آن‌ها گذاشته‌اند، این دستگاه‌ها آنچنان که باید دیده نشدند و فقط روندی خطی را طی کردند. دلیلش هم واضح است. اگر قرار باشد با گوشی بازی کنید خب یک گوشی پرچمدار یا نهایتا با سخت‌افزار قوی می‌خرید و بازی می‌کنید. اگر هم می‌خواهید با استفاده از لوازم جانبی بازی کنید که خب شما پول کمتری نسبت به یک پرچمدار بابت گوشی گیمینگ می‌دهید ولی با خرید لوازم جانبی قیمتی مشابه پرچمدار پیدا می‌کند.

پس چه نیازی است که گوشی گیمینگ بخریم؟ اگر توانش را داریم یک گوشی پرچمدار می‌خریم که علاوه بر بهترین توان سخت‌افزاری در دیگر بخش‌ها هم کمبودی نداشته باشد و اگر نه هم یک بالارده یا اصطلاحا Flagship Killer با قیمتی مشابه گوشی گیمینگ می‌خریم!

در کل گوشی گیمینگ برای کسانی که به دنبال نشان دادن گیمر بودنشان هستند، خوب است؛ چون خیلی از قابلیت‌های این گوشی‌ها بیشتر ظاهری است. اگر نه که می‌توان یک گوشی عادی داشت و با آن تمام بازی‌ها را بدون مشکل اجرا کرد و در کنار آن از گوشی در زندگی روزمره هم استفاده کرد؛ نه فقط برای بازی. نظر شما در این باره چیست؟