امروزه با افزایش ظرفیت باتری گوشی‌های هوشمند در کنار معرفی سخت‌افزارهای پرمصرف، شارژ سریع به یک ویژگی بدیهی در گوشی‌های هوشمند امروزی تبدیل شده است. بسیاری از دستگا‌های اندرویدی این روزها می‌توانند در عرض یک ساعت یا کمتر به طور کامل شارژ شوند. البته که تعداد این پروتکل‌های شارژ سریع بسیار زیاد است اما ما در اینجا به سراغ پروتکل Quick Charge کوالکام رفته‌ایم تا یکی از پرکاربردترین پروتکل‌های شارژ سریع را بررسی کنیم.
پس بیایید نگاهی دقیق‌تر به فناوری شارژ سریع Qualcomm Quick Charge، نحوه عملکرد این فناوری و تاثیر‌گذاری آن در خرید یک گوشی هوشمند داشته باشیم.
پروتکل شارژ سریع کوالکام چیست؟
به طور خلاصه، Quick Charge به شما امکان می‌دهد دستگاه خود را به طور قابل توجهی سریعتر از شارژرهای USB قدیمی شارژ کنید. زمانی این فناوری تنها مختص به اکوسیستم اندروید بود. اما هم‌اکنون سازندگان می‌توانند به راحتی از این فناوری استفاده و محصولات خود را تولید کنند.
اگرچه الان تقریبا تمامی سازندگان پروتکل شارژ سریع مخصوص به خود را دارند، بسیاری از دستگاه‌ها از این قابلیت به عنوان یک گزینه شارژ ثانویه پشتیبانی می‌کنند. در این بین نیز کوالکام به نوبه خود ادعا می‌کند که فناوری این شرکت برتری‌های بسیاری از نظر مدیریت گرما، کارایی و طول عمر باتری نسبت به دیگر رقبا ارائه می‌دهد.
اگر می‌پرسید که اصلا چرا صنعت گوشی‌های هوشمند به فناوری‌های اختصاصی شارژ سریع نیاز دارند، باید گفت که پورت‌های شارژ USB تنها قادر به تحمل 5 ولت و 500 میلی آمپر (0.5 آمپر) بودند ولی هم‌اکنون پورت‌های جدید USB 3.0 می‌توانند حتی 0.9 آمپر را هم تحمل کنند. به غیر از این، سخت‌افزار‌ها روزبه‌روز قوی‌تر شده و به باتری بیشتری نیاز داشتند، از همین رو ظرفیت باتری‌ها افزایش یافته و می‌بایست مدت بیشتری برای شارژ شدن گوشی خود صبر می‌کردید. شارژ سریع می‌تواند در زمان کمتر انرژی بیشتری به گوشی شما منتقل کند و شما را از انتظار برای شارژ کامل بی‌نیاز سازد.
این مطلب را نیز بخوانید: اوپو به‌دنبال رونمایی از فناوری شارژ سریع 150 واتی در آینده نزدیک است
با گذشت زمان نیز مدت زمان شارژ کاهش یافته و شارژ‌های سریعتری را شاهد بودیم. اما قبل از همه اینها، اکثر دستگاه‌های اندروید اولیه از استاندارد شارژ باتری USB (BC) استفاده می‌کردند که به دستگاه‌ها و شارژرها اجازه میداد تا 1.5 آمپر جریان را در همان 5 ولت انتقال دهند. این به تلفن‌ها اجازه می‌دهد تا 7.5 وات برق مصرف کنند.
اولین نسخه شارژ سریع تنها یک افزایش کوچک نسبت به مشخصات USB BC بود. با این حال، مزیت بزرگ‌تر این بود که هر گوشی هوشمندی که از Snapdragon 600 SoC بهره می‌برد، قابلیت پشتیبانی از این ویژگی را نیز داشت. این باعث شد تا پشتیبانی از شارژ سریع برای بسیاری از دستگاها ممکن شود.
کوالکام در اواسط 2010 از این مزیت برخوردار بود و به سرعت آن را تبدیل به یک استاندارد واقعی برای شارژ سریع در گوشی‌های اندرویدی کرد. در نتیجه، اکثر این گوشی‌های هوشمند از استاندارد Quick Charge کوالکام پشتیبانی می‌کردند.
شارژ سریع در گذر زمان
اولین استاندارد Quick Charge یک طراحی مدار مجتمع با قابلیت مدیریت انرژی جدید را ارائه میداد که به دستگاها امکان شارژ تا حداکثر 10 وات را میداد. با این حال، اکثر دستگاه‌های پشتیبانی‌شده مانند Nexus 4 و Galaxy S3 همچنان با اقلام انرژی محافظه‌کارانه‌‌ای عرضه می‌شدند. در مجموع، نسخه اول به سادگی راه را برای تکرار این فناوری هموار کرد. از آن زمان، ما شاهد چهار بازنگری دیگر از این استاندارد بوده‌ایم.
Quick Charge 2.0، رویکرد بسیار روان‌تری را نسبت به نسخه اول ارائه میداد. این استاندارد شارژی با ولتاژ بالاتر از استاندارد USB را معرفی کرد.
از آنجایی که توان موجود در این شارژرها تابعی از ولتاژ و جریان است، با افزایش هر یک از آنها ولتاژ نیز افزایش می‌یابد. با این حال، فشار بیشتر جریان از طریق سیم، دارای معایبی نیز هست. به عنوان مثال، افزایش کشش جریان ورودی منجر به افزایش خروجی گرما نیز می‌شود.
به این منظور، Quick Charge 2.0 سطوح متفاوتی از ولتاژ را ارائه می‌دهد (تا 18 وات). با این حال، مانند نسل اول این استاندارد، پیاده‌سازی‌ها از دستگاهی به دستگاه دیگر متفاوت بود. در نهایت، اکثر شارژرها روی یکی از دو ترکیب قرار گرفتند تا به حداکثر 18 وات برسند.
یک سال بعد، Quick Charge 3.0 سطوح ولتاژ متغیر را معرفی کرد. این بدان معناست که دستگاه و شارژرها می‌توانند بین 3.6 ولت تا 20 ولت با افزایش 200 میلی ولتی جابه‌جا شوند. دستیابی به یک تعادل خوب بین ولتاژ و جریان به کوالکام این امکان را داد که بازدهی بهتری را ارائه دهد و اتلاف گرما را کاهش دهد.
Quick Charge 4.0 که در سال 2017 منتشر شد، یک انحراف اساسی دیگر از استاندارد قبلی بود. ویژگی اصلی آن سازگاری با استاندارد USB-PD بود. مشخصات جدید قدرت بیشتری را ارائه می‌کند که تا 27 وات افزایش می‌یابد (این استاندارد از شارژ با پورت USB-C پشتیبانی می‌کرد). در حالی که با USB PD کار می‌کند، Quick Charge 4 نیروی خود را از طریق یک ولتاژ ثابت 5 یا 9 ولت تا حداکثر 3 آمپر تامین می‌کند.
سرانجام، Quick Charge 5 اخیراً از شارژ 100 واتی و USB PD PPS یا منبع تغذیه قابل برنامه ریزی پشتیبانی می‌کند. این فناوری از ولتاژ متغیری مشابه با Qualcomm’s Quick Charge 3.0 استفاده می‌کند، اما بسیار جهانی‌تر و به طور گسترده‌تر پشتیبانی می‌شود. آزمایش‌ها نشان داد که آخرین استاندارد حتی می‌تواند سریعتر از PPS باشد.
نسخه های شارژ سریع کوالکام در یک نگاه
آیا وجود شارژ سریع حیاتی است؟
