مشتری، سیاره‌ای غول‌آسا از جنس گاز است که بدون کوچکترین تردیدی بزرگ‌ترین سیاره منظومه ما محسوب می‌گردد. این سیاره قادر است 1400 کره زمین را در خود جای دهد! دانشمندان آرزو دارند که روزی بتوانند با فرستادن کاوشگرهایی بر روی تمامی سیارات منظومه، آن‌ها را از نزدیک مطالعه کنند. فرود کاوشگر بر روی عطارد به دلیل دمای بسیار بالای آن بسیار سخت است، البته چیز خاصی هم در آن نخواهد بود. زهره هم که سال‌ها پیش یعنی در سال 2004 توسط کاوشگری مورد تجسس و شناسایی قرار گرفت؛ مشخص شد که دمایی بالغ بر 700 درجه سانتیگراد دارد و جو آن بسیار سمی است! مریخ نیز هم‌اکنون شاهد حضور 6 کاوشگر مختلف بر روی خود بوده که پیشرفته‌ترین و مجهزترینشان کنجکاوی است. پس از مریخ نوبت به مشتری می‌رسد. فرود آوردن کاوشگر بر روی مشتری بسیار سخت‌تر از سایر سیارات خواهد بود، چرا که این سیاره سطحی از جنس گاز غلیظ دارد. نه جامد است که بتوان همانند زهره، زمین و مریخ بر روی آن فرود آمد، و نه مایع است که بتوان همانند عملیات فرود در دریا با آن رفتار کرد. برای داشتن درک شهودی از سطح مشتری، نافلز برم را تصور کنید. این عنصر در دمای 58.8 درجه سانتیگراد به جوش می‌آید. یعنی اگر ظرفی از برم مایع داشته باشید که دمای آن نزدیک به 58.8 درجه سانتیگراد باشد و آن را به آرامی روی زمین بریزید، خواهید دید که به حالتی بسیار عجیب، مایع به گازی غلیظ تبدیل می‌شود.
کاوشگری که بخواهد دل به دریایی از گاز بزند و به دنبال چنین کشف مخوفی برود، خودش هم باید عجیب و غریب باشد. دانشمندان ناسا می‌گویند که این ربات باید به‌گونه‌ای باشد که بتواند برای مدت‌های مدیدی در جو مشتری معلق بماند. تا حالا بادکنک‌های کوچک را حسابی باد کرده‌اید؟ وقتی هوا سرد باشد، با دمیدن هوای گرم و کم‌چگال به درون یک بادکنک، می‌توانید آن را در هوا معلق نگه دارید یا حتی منجر به صعود آن شوید. این ربات هم باید با تنظیم چگالی خود از طریق افزایش و کاهش حجم، بتواند در سطح گازی مشتری معلق بماند. این کار باید بدون وابستگی به بال، موتور یا حتی بالن محتوی هوای گرم انجام گیرد. دانشمندان آن را WindBot یا ربات بادی نامیده‌اند. این ربات‌ها در حقیقت ماشین‌هایی هستند که می‌توانید از طریق مهار قدرت باد بر روی مشتری و غول‌های گازی دیگر از آن‌ها استفاده کنید، آن هم زمانی که فرستادن ربات‌های خورشیدی و یا هسته‌ای به سیارات بیرونی منظومه شمسی خیلی ایده‌آل و به صرفه نیست. محققان می‌خواهند ربات‌هایی بسازند که انرژی مورد نیاز خود را از طریق “تلاطم” یعنی برخورد‌های امواج و جریان‌ها بدست آورند، مخصوصا از طریق باد‌هایی که دانشمندان با مطالعه آن‌ها دریافته‌اند که شدت و جهت وزش آن‌ها اغلب متغیر است و به عبارتی تلاطم بیشتری دارند. روی سطح مشتری مملو از این بادها و جریان‌های گازی است. محقق ارشد پروژه یعنی آدریان سوتیکا و تیمش به تازگی مبلغ صدهزار دلار از طرف بخش NIAC ناسا (بخش مفاهیم پیچیده نوآورانه) دریافت کرده‌اند و قصد دارند همه پول را صرف ساخت مدلی برای تست کنند؛ بدون اختلاس کردن حتی یک دلار از آن! اگر آن‌ها موفق به ساخت مدلی آزمایشی شوند که بتواند به درستی کار کند، آن گاه می‌توان از این ربات‌های بادی (WindBotها) درآینده و بر روی زمین برای نظارت نزدیک بر شرایط آشفته آب و هوایی همانند طوفان نیز بهره برد. یعنی می‌توان آن‌ها را به درون سهمگین‌ترین طوفان‌ها فرستاد تا به بررسی اوضاع داخل ان بپردازند. شاید بالاخره روزی برسد که دانشمندان ناسا بتوانند جلوی وقوع طوفان‌ها را بگیرند.
